После Персидского похода 1722-1723 гг.części Azerbejdżanu i Dagestanu zostały przyłączone do Rosji. Później jednak musieli zostać porzuceni, aby uniknąć zaostrzenia stosunków z Turcją. Pod koniec XVIII wieku Iran, przy wsparciu Francji i Wielkiej Brytanii, próbował zdobyć Gruzję. Rosja odpowiedziała kampanią w 1796 r. Większość terytorium Gruzji dobrowolnie przystąpiła do imperium w 1801 r.
Mikołaj 1 wstąpił na tron w imperium.Ten monarcha został nazwany „Żelaznym Królem” z powodu represji wobec dekabrystów. Nicholas ogłosił, że rozwiązując „Pytanie Wschodnie”, będzie kontynuował pracę swojego poprzednika. Monarcha wysłał ultimatum do irańskiego sułtana. Mówił w nim o zagrożeniu okupacji księstw naddunajskich i zażądał wypełnienia traktatu bukareszteńskiego, oferując negocjacje. Sułtan z kolei zaakceptował kluczowe punkty porozumienia i wysłał komisarzy do Ackerman. Mahmoud II miał kupić czas. Zanim rozpoczęła się wojna rosyjsko-irańska, sułtan był zaangażowany w tłumienie powstania greckiego i reform wojskowych. Wielu historyków zgadza się, że rozpoczęcie procesu negocjacji w Akkerman i inwazja wojsk sułtana nastąpiły jednocześnie. Było to spowodowane celowymi działaniami tureckich i angielskich dyplomatów. Wielka Brytania wywierała nacisk na sułtana, narzucając mu zniewolony traktat z 1814 r. Podżegany przez Anglię Mahmoud systematycznie naruszał świat, domagając się zwrotu terytoriów, które oddały Rosji. Niektórzy autorzy sugerują również, że kolejnym powodem wojny rosyjsko-irańskiej w 1826 r. Był wzrost nastrojów rewanchistycznych na dworze szacha. Ich pojawienie się i rozwój ułatwiły sukcesy żołnierzy sułtana w bitwach z Turkami. Ponadto brytyjscy dyplomaci ze swojej strony dołożyli wszelkich starań, aby wzniecić konflikt. Dla nich wojna rosyjsko-irańska działała jako skuteczny środek osłabienia pozycji imperium na Bliskim i Środkowym Wschodzie.
Były powody ekonomiczne.Wojna rosyjsko-irańska. W latach 20. Brytyjczycy rozpoczęli rozwój nowej drogi handlowej, która biegła od wybrzeża Morza Czarnego w głąb Azji z przodu. Ścieżka ta znana jest od dawna - od czasów starożytnych kroczyły po niej karawany kupców. W 1823 r. Brytyjczycy po raz pierwszy sprowadzili swoje towary do Iranu na tej drodze. Jednak konkurencja tutaj była bardzo wysoka. Brytyjczycy nie mogli pokonać rosyjskich kupców metodami ekonomicznymi i dlatego postanowili wykorzystać wpływy polityczne. Angielski wysłannik w sądzie szacha faktycznie osiągnął stanowisko doradcy. Jak donosił Vatsenko, sąd perski, podżegany przez Wielką Brytanię, uciska rosyjskich kupców. Brytyjscy dyplomaci starali się odnowić spór między Persją a Rosją.
Amunicja zaczęła być dostarczana do portów południowych,pistolety, pistolety, sprzęt. Liczne wojska zaczęły koncentrować się na granicy rosyjsko-irańskiej. W 1825 r. Przybyła do Isfahanu angielska broń dla żołnierzy Abbasa Mirzy. Do wiosny przyszłego roku okazało się, że Kompania Wschodnioindyjska wypłaciła szachowi dotację w wysokości 726 tysięcy rubli. Co więcej, ten ostatni został ostrzeżony, że inne dochody są możliwe tylko w przypadku wojny z Rosją. Wysoki kler, sąd, Brytyjczycy rozpoczęli propagandę na dużą skalę. Jednocześnie rząd rosyjski był początkowo gotowy do prowadzenia negocjacji pokojowych w sporach transgranicznych. Mienszikow został wysłany do sułtana. Jednak szach nie zaakceptował go. W ten sposób wyjaśnił, że nie zgadza się na żadne negocjacje. 23 czerwca 1826 r. Wydano podpis religijny na temat świętej wojny. Już w lipcu armia szacha zaatakowała nagle z rejonu Talysha, Karabachu i Erywania.
Wojna rosyjsko-irańska 1826-1828zaczęło się nagle dla imperium. Rząd państwa nie przewidział takiego obrotu wydarzeń i nie przygotowywał się w żaden sposób do bitwy. Plan strategiczny został opracowany przez brytyjskich oficerów. Podjął ofensywę wojsk Abbasa Mirzy w kierunku Karabachu i schwytanie Ganja i Shushi, a następnie inwazję Talish przez kawalerię zebraną w Agar i Ardabil. W drugim etapie zaplanowano wspólną wędrówkę w kierunku Tyflisu.
Wojna rosyjsko-irańska rozpoczęła się od wycofania się armiiMikołaj I. Oddziały wroga rozpoczęły ofensywę na Kubę, Nukha, Lankaran, Baku. Tutaj szach liczył na powstanie wśród Azerbejdżanów. Jednak ludność nie wspierała swoich chanów. 16 lipca armia Erewania Chana zaatakowała rosyjskie umocnienia graniczne położone w pobliżu Miraka. Abbas Mirza przekroczył Araki i zaczął plądrować terytorium Karabachu. Jego 60-tysięczna armia zbliżyła się do Shushy. Rozpoczęło się oblężenie wieży, które trwało 48 godzin. Armii Abbasa Mirzy nie udało się przełamać oporu obrońców. W rezultacie został zmuszony do zniesienia oblężenia.
Rząd rosyjski pospiesznie utworzył oddziały.Jeden z nich pod dowództwem Madatowa wykonał wymuszony marsz. 3 września oddział przystąpił do decydującej bitwy z 10 000-osobową armią perską pod Szamchorem i odniósł wspaniałe zwycięstwo. Abbas Mirza pospieszył na ratunek pokonanej armii. W połowie września 1826 r. Główne siły irańskie zbliżyły się do Ganji. Składały się z 15 tysięcy osób. regularna piechota, 20 tys. kawalerii z 24 działami. Łączna liczba rosyjskich żołnierzy wyniosła 7 tys. Dowodził nimi adiutant generał Paskiewicz. Pomimo przewagi liczebnej połączona armia irańska została pokonana. Resztki pokonanych żołnierzy uciekły do Araków. Dowiedziawszy się o klęsce, pozostałe oddziały chanów i wojska szachów również pospieszyły do odwrotu. W rejonie Miraka rosyjski oddział dowodzony przez Denisa Davydova (słynnego bohatera wojennego 1812 r.) Pokonał armię irańską. W ten sposób wyeliminował niebezpieczeństwo inwazji wroga na północną Armenię. To był koniec wojny rosyjsko-irańskiej 1826 roku.
W połowie marca 1827 rNikolay zastępuje Jermołowa Paskiewiczem. Do decyzji tej skłoniło się przypuszczenie, że dowódca wojsk był ściśle powiązany z dekabrystami, a ich tajne stowarzyszenia są obecne na Kaukazie. Zgodnie z planem, który powstał jeszcze za Jermołowa, miał przekroczyć granicę z niezależnymi oddziałami i zdobyć twierdze Sardar-Abbad, Abbas-Abbad, Erewania, Tabriz, a następnie zbliżyć się do Teheranu i podpisać tam traktat pokojowy. Wojska Paskiewicza udały się do Nachiczewanu, zdobywając go, a następnie do Abbas-Abbad. Twierdzę tę uważano za bastion irańskiego panowania na południowych terytoriach regionu Erewania. Bitwa zakończyła się całkowitym zwycięstwem armii rosyjskiej. 7 lipca 1827 r. Twierdza została zdobyta. Upadek głównych miast zmusił irański rząd do podjęcia rozmów pokojowych. 25 stycznia 1828 roku twierdza Ardabil poddała się. Wojska Paskiewicza zdobyły Marag, Urmię i otworzyły wolną drogę do Teheranu.
Wojna rosyjsko-irańska zakończyła się podpisaniemUmowa turkmeńska. Zgodnie z nią ustanowiono wzajemne zobowiązanie dotyczące wymiany posłów oraz prawa do otwierania misji handlowych i konsulatów w dowolnym mieście po drugiej stronie. Ponadto podpisano specjalną ustawę. Zawierał 9 artykułów. Akt ten potwierdził pokój w Gulistanie, który zapewnił kupcom obu państw prawo do wolnego handlu w granicach innego kraju. Skutki wojny rosyjsko-irańskiej były bardzo korzystne dla mieszkańców Kaukazu. Koniec działań wojennych oznaczał bezpieczeństwo granic, eliminację zagrożeń zewnętrznych. Po aneksji Zakaukazia do Rosji zakończyły się niekończące się niszczycielskie najazdy Turków i Irańczyków. Wszystko to przyczyniło się do zakończenia konfliktów społecznych i podziału feudalnego. Aneksja Zakaukazia zadała potężny cios ambicjom Anglii, która dążyła do podporządkowania sobie narodów Kaukazu i Iranu swojej władzy, dążąc do nierozprzestrzeniania rosyjskich wpływów w tym regionie.
