W każdym języku są jednostki frazeologiczne, zrozumieniektórych wartości sprawiają cudzoziemcom wiele problemów. Aby je przetłumaczyć, musisz poszukać analogów w innych językach. Jako przykład dowiedzmy się, jakie znaczenie ma jednostka frazeologiczna „mięso armatnie”. Ponadto rozważymy jego historię i jakie warianty ma ten idiom w innych językach.
Ta jednostka frazeologiczna we współczesnym świecie nazywa siężołnierze, których życie absolutnie nie jest cenione przez przywódców. Tacy ludzie są często wysyłani na misje bojowe z dużym prawdopodobieństwem zgonu. Co więcej, to zakończenie jest zwykle znane ich dowództwu.
Oprócz wojska, we współczesnym świecie idiom„Mięso armatnie” jest również często używane przez graczy (gracze w gry komputerowe). Nazywają więc słabe, ale liczne postacie, którym nie szkoda wysłać na rzeź wroga, aby go osłabić lub odwrócić uwagę.
Oprócz spraw wojskowych i gier komputerowych, w szachach używa się również idiomu „mięso armatnie”.
W tej starożytnej i złożonej grze wszyscy tak się nazywająosiem pionków. Podobną nazwę otrzymali ze względu na to, że w trakcie gry są częściej poświęcani niż inni. Odbywa się to w celu uratowania potężniejszych pionów lub przechytrzenia wroga i zaatakowania jego króla. W tej sytuacji podoba mi się tylko jedna rzecz: chociaż pionki są mięsem armatnim, to jako jedyne ze wszystkich figur mają szansę zdobyć zdolności hetmana.
Idiom „mięso armatnie” nie ma zastosowania do pierwotnego słowiańskiego idiomu, takiego jak „połóż zęby na półce” czy „bić kciukami w górę”. Po raz pierwszy pojawił się w języku angielskim w XVI wieku.
Przodek tego wyrażenia można słusznie uznać za Williama Szekspira. To on jako pierwszy użył tego określenia w swojej sztuce historycznej „Henryk IV”.
Jeden z jego bohaterów, mówiąc o zwykłych żołnierzach,powiedział to zdanie: pokarm dla prochu (dosłownie przetłumaczony jako "pasza dla prochu"). Możliwe, że to wyrażenie było używane jeszcze przed Szekspirem, ale to on jest właścicielem jego pierwszej pisemnej wzmianki.
To lekka ręka brytyjskiego klasykazwrot stał się bardzo popularny nie tylko w jego ojczyźnie, ale także daleko poza jej granicami. Jednak idiom trafił do rosyjskiego i innych języków słowiańskich dzięki francuskiemu pisarzowi François de Chateaubriand, który żył prawie dwieście lat po Szekspirze.
W tym czasie do władzy doszedł człowiek z niższej klasy -Napoleon Bonaparte, co zostało negatywnie przyjęte przez fanów monarchii, do której należał Chateaubriand. Dlatego pisarz napisał bardzo dowcipną broszurę krytykującą reżim napoleoński.
W szczególności ten kawałek jest żrącykrytykowano politykę militarną przyszłego cesarza i jego lekceważenie życia własnych żołnierzy. Podobno Napoleon traktował je jako „surowce i mięso armatnie”.
Ponieważ wielki dowódca miał wielu wrogów, broszura ta wkrótce po publikacji stała się bardzo popularna, podobnie jak samo wyrażenie.
Należy uczciwie zauważyć, że wRzeczywistość, Napoleon miał fenomenalną pamięć i znał z imienia prawie każdego żołnierza. Jednak ze względu na ogromną liczbę wojen, które prowadził, wojsko wiele zginęło.
Warto o tym pamiętać pomimo wojny Francji zW Rosji w 1812 roku większość rosyjskich szlachciców mówiła lepiej po francusku niż w języku ojczystym. W ten sposób żrąca, ale dokładna ekspresja Chateaubriand szybko stała się popularna wśród Rosjan i mocno zakorzeniła się w tym języku, który istnieje w nim do dziś.
Jeśli spróbujesz przetłumaczyć wyrażenie „mięso armatnie”z dowolnego francuskiego słownika online otrzymasz wyrażenie fourrage au canon. Jednak Francuzi tak naprawdę nie mówią, bo mają swój własny idiom: chair à canon.
Brytyjczycy w przeszłości (nawet za Szekspira) używali frazeologicznej jednostki żywności do proszku. Ale dzisiaj używają innego określenia mięso armatnie.
Polacy tak nazywają „mięso armatnie”: mięso armatnie. Ukraińcy mówią „garmatne meat”, Białorusini - „garmatnay meat”.
Rozważana jednostka frazeologiczna to także nazwa popularnej gry komputerowej wydanej w 1993 roku.
W istocie jego gatunek można zdefiniować jako strategię z elementami akcji.
Ta zabawka komputerowa była ładnapopularne wśród dzieci, młodzieży, a nawet dorosłych w latach dziewięćdziesiątych, dlatego przez wiele lat wychodziły jej kontynuacje i dodatki (ostatnie z 2011 roku).
Ta gra otrzymała tak niezwykłą nazwęze względu na jego cechy. W odróżnieniu od innych, w swojej pierwszej wersji każdy gracz miał możliwość wyboru spośród 360 rekrutów. Co więcej, każdy z nich miał unikalną nazwę i umiejętności. W przypadku śmierci informacje o nim zapisywano w tzw. „Auli Pamięci”. To znaczy, tak jak pionki w szachach, mięso armatnie w Cannon Fodder mogło nie tylko przetrwać, ale także odnieść sukces w karierze.
W kolejnych odsłonach gry tak złożona technologia została uproszczona i poprawiona.
