Były to kolonie Portugaliicałość dużej liczby terytoriów zamorskich znajdujących się w różnych częściach świata - w Afryce, Azji i Ameryce Łacińskiej. Zniewolenie tych ziem i zamieszkujących je ludów trwało przez pięć stuleci, od XV do połowy XX wieku.
Historycznie Portugalia byłaBył otoczony ze wszystkich stron silnymi hiszpańskimi królestwami i nie był w stanie rozszerzyć swojego terytorium lądowego kosztem innych ziem europejskich. Ten stan rzeczy doprowadził do tego, że pod koniec XV wieku zaczęły się dokonywać wielkich odkryć geograficznych, spowodowanych energiczną aktywnością portugalskiej szlachty i licznych elit handlowych. W rezultacie powstała jedna z największych potęg kolonialnych, która przetrwała kilka następnych stuleci.
Założycielem imperium jest piechota Henry(Enrique) Marynarz, przy pomocy którego portugalscy żeglarze zaczęli odkrywać nieznane dotąd ziemie, próbując dotrzeć do brzegów Indii, omijając Afrykę. Jednak w chwili śmierci w 1460 r. Jego lud nie dotarł nawet do równika, popłynął tylko do Sierra Leone i odkrył kilka wysp na Atlantyku.
Następnie wyprawy morskie były tymczasoweprzerwał, ale nowy król doskonale zdawał sobie sprawę, że jego państwo musi nadal odkrywać inne ziemie. Wkrótce portugalscy żeglarze dotarli na wyspy Principe i Sao Tome, przekroczyli równik, aw 1486 dotarli do wybrzeża Afryki. Jednocześnie w Maroku miała miejsce ekspansja, a w Gwinei szybko wzniesiono fortece i nowe sklepy. Tak zaczęło się powstawanie licznych kolonii Portugalii.
Mniej więcej w tym samym czasie inny sławnyodkrywca Bartolomeu Dias dotarł do Przylądka Dobrej Nadziei i okrążył Afrykę, udał się na Ocean Indyjski. W ten sposób był w stanie udowodnić, że ten kontynent nie był rozciągnięty do samego bieguna, jak wierzyli starożytni naukowcy. Jednak Diash nie widział Indii, ponieważ jego lud nie chciał iść dalej. Nieco później zrobi to inny sławny nawigator, który w końcu wypełni zadanie postawione ponad 80 lat temu przez samego Niemowlaka Enrique.
W 1500 rokuinny marynarz udał się do Indii - Pedro Alvarez Cabral, którego statki mocno odchyliły się na zachód. Tak więc Brazylia została dla nich otwarta - kolonia Portugalii, która natychmiast otrzymała roszczenia terytorialne. Kolejni pionierzy - Juan da Nova i Tristan da Cunha - zaanektowali wyspy Świętej Heleny i Wniebowstąpienia, a także cały archipelag nazwany jego imieniem. Ponadto w Afryce Wschodniej wiele małych nadmorskich księstw muzułmańskich zostało zniesionych lub zostało wasalami Portugalii.
Jeden po drugim odkryć dokonano również w IndiachOcean: w 1501 roku odkryto Madagaskar, a w 1507 Mauritius. Ponadto ścieżki portugalskich statków przechodziły przez Morze Arabskie i Zatokę Perską. Socotra i Cejlon były okupowane. Mniej więcej w tym samym czasie ówczesny władca Portugalii, Manuel I, ustanowił nowe stanowisko publiczne wicekróla Indii, który kontrolował kolonie w Afryce Wschodniej i Azji. To był Francisco de Almeida.
W 1517 rFernand Peres de Andrade odwiedził Kanton i nawiązał handel z Chinami, a po 40 latach Portugalczycy mogli zająć Makau. W 1542 r. Kupcy przypadkowo otworzyli drogę morską do archipelagu japońskiego. W 1575 r. Rozpoczęła się kolonizacja Angoli. W czasach świetności imperium portugalskie kolonie znajdowały się w Indiach, Azji Południowo-Wschodniej i na kontynencie afrykańskim.
W 1580 rzgodnie z tzw. Unią Iberyjską Portugalia zjednoczyła się z sąsiednią Hiszpanią. Dopiero po 60 latach udało jej się przywrócić państwowość. Rodzi to zasadne pytanie: czy Portugalia była w tych latach kolonią Hiszpanii? Niektórzy historycy dają pozytywną odpowiedź. Faktem jest, że unia przez całe swoje życie prowadziła upartą walkę z tak dynamicznie rozwijającą się potęgą morską jak Holandia, która podbijała coraz więcej terytoriów w Afryce, Ameryce Łacińskiej i Azji. Hiszpańscy monarchowie bronili i powiększali tylko swój majątek, nie dbając szczególnie o ziemie sprzymierzone. Dlatego historycy uważają, że Portugalia jest kolonią Hiszpanii od 1580 do 1640 roku.
Pod koniec XVI wieku zdobywcy nadal kontynuowaliekspansja w głąb Azji. Teraz ich działania były koordynowane przez Goa. Udało im się zdobyć Dolną Birmę i planowali podbić Jaffnę, ale zajęli tylko małą wyspę Mannar. Wiadomo, że Brazylia była właścicielem Portugalii, której kolonia przyniosła jej znaczne dochody. Jednak książę Moritz, który działał w interesie firmy z Indii Zachodnich, będącej własnością Holendrów, zadał Portugalczykom szereg dość upokarzających porażek. Z tego powodu Brazylia ma ogromny pas obcych terytoriów, obecnie powiązanych z Holandią.
Po rozwiązaniu związku i przejęciu Portugaliipaństwowości, w 1654 r. ponownie ustanowiła władzę nad Luandą i Brazylią, jednak podbój nowych ziem w Azji Południowo-Wschodniej został udaremniony przez Holendrów. Tak więc z całego terytorium Indonezji miała tylko Timor Wschodni, który stał się przedmiotem traktatu lizbońskiego podpisanego w 1859 r.
Pierwsze kolonie Portugalii w Afryce pojawiły się wpoczątek XV wieku. Znani żeglarze i ich załogi, docierając na stały ląd, dokładnie przyglądali się lokalnym rynkom, a także zwracali szczególną uwagę na dostępność surowców naturalnych. Ceuta w północnej Afryce była ożywionym handlem między Europejczykami i Arabami, a głównymi towarami były złoto, kość słoniowa, przyprawy i niewolnicy. Najeźdźcy zrozumieli, że mogą się znacznie wzbogacić, jeśli wezmą to wszystko pod swoją kontrolę. Już za czasów Heinricha Żeglarza wiedziano, że w Afryce Zachodniej znajdują się bogate rezerwy złota. Nie mogło to nie zainteresować Portugalczyków, którzy planowali zajęcie kolonii na Czarnym Kontynencie.
Ze względu na złoża metalu szlachetnego w 1433 r.u ujścia Senegalu zorganizowano wyprawę. Tam natychmiast powstała osada Argim. Z tych miejsc po 8 latach został wyposażony pierwszy statek, który przewoził do kraju ładunek złota i niewolników.
Muszę powiedzieć, że Portugalia z ekspansjąpoparł Kościół katolicki, na czele z Papieżem, który dał jej wszelkie prawa do zajmowania i posiadania wszelkich terytoriów afrykańskich. Nic więc dziwnego, że przez prawie sto lat żaden ze statków należących do innych krajów europejskich nie zacumował na tych brzegach. W tym czasie Portugalczycy zdobyli nową wiedzę, wykonali dokładne mapy okolicy, a także opracowali najlepsze dokumenty nawigacyjne. Początkowo chętnie współpracowali z Arabami i dzielili się z nimi swoimi podróżniczymi doświadczeniami i w dużej mierze dzięki temu Benin został zaliczony do kolonii w 1484 roku, a nieco później Liberia i Sierra Leone.
Jak wiadomo z historii Czarnego Kontynentu,najeźdźcy prowadzili tu przemyślaną, skrytą i agresywną politykę. Po otwarciu drogi morskiej na subkontynent indyjski, biegnącej wzdłuż wybrzeży Afryki, Portugalczycy skrzętnie ukrywali informacje nie tylko o wszystkich wyposażonych wyprawach, ale także o zdobytych ziemiach. Ponadto kontynent został zalany tłumami pracujących dla nich szpiegów, którzy zbierali informacje o lokalnych stanach. W szczególności interesowała ich wielkość krajów, ludności i armii. Wszystkie uzyskane w ten sposób dane były utrzymywane w ścisłej tajemnicy, aby konkurenci, którymi byli Wielka Brytania, Francja i Holandia, nie mogli ich w posiadanie.
W XVI wieku imperium portugalskie osiągnęło swójdobrobytu, podczas gdy inne mocarstwa europejskie często przeżywały trudne czasy wojny i dlatego nie miały okazji interweniować w swojej polityce kolonialnej. Nie jest tajemnicą, że plemiona afrykańskie praktycznie nie przestały walczyć między sobą. Ta sytuacja była w rękach Portugalczyków, ponieważ tubylcy łatwo ulegali wpływom Europejczyków.
Rządy kolonialne w Afryce, które trwałyprzez pięć wieków praktycznie nie przyniosła żadnych korzyści podbitym krajom słabo rozwiniętym, z wyjątkiem być może nowych upraw, takich jak maniok, ananas i kukurydza. Nawet kultura i religia Portugalczyków nie zakorzeniła się tutaj ze względu na ich niezwykle agresywną, a przez to nienawistną politykę.
Na tych terenach nie ma nowinek technicznych.został wprowadzony celowo, ponieważ był nieopłacalny dla kolonistów. Na tej podstawie możemy wywnioskować, że dawne kolonie Portugalii i ich zniewolone ludy otrzymały więcej szkody niż pożytku z ekspansji. Dotyczy to zwłaszcza sfery duchowej i społecznej zarówno na Zachodzie, jak i na Wschodzie Afryki.
Otwarto szlak morski na subkontynent indyjskiświatowej sławy portugalski nawigator Vasco da Gama. Po długiej podróży on i jego statki, okrążywszy kontynent afrykański, w końcu wpłynęli do portu miasta Calicut (obecnie Kozhikode). Stało się to w 1498 roku, a po 13 latach staje się kolonią portugalską.
W 1510Książę Alfonso de Albuquerque był całkowicie okopany w Goa. Od tego momentu rozpoczęła się historia portugalskiej kolonizacji Indii. Książę od początku planował zamienić te ziemie w twierdzę dla dalszej penetracji jego ludu w głąb półwyspu. Nieco później konsekwentnie zaczął nawracać miejscową ludność na chrześcijan. Warto zauważyć, że wiara zapuściła korzenie, gdyż odsetek katolików w Goa jest wciąż znacznie wyższy niż w pozostałej części Indii i wynosi około 27% ogółu ludności.
Koloniści niemal natychmiast rozpoczęli budowę.Osada w stylu europejskim - Stare Goa, ale miasto w obecnej formie powstało już w XVI wieku. Od tego czasu stał się stolicą portugalskich Indii. W ciągu następnych dwóch stuleci, z powodu kilku epidemii malarii, które szalały w tych miejscach, ludność stopniowo przeniosła się na przedmieścia Panaji, które później stało się stolicą kolonii i zostało przemianowane na Nowe Goa.
W XVII wieku ponadpotężne floty angielskie i holenderskie. W rezultacie Portugalia straciła część swego niegdyś rozległego terytorium na zachodzie kraju, a na początku ubiegłego wieku mogła kontrolować tylko niewielką część swoich ziem kolonialnych. Pod jej panowaniem pozostały trzy regiony przybrzeżne: wyspy na wybrzeżu Malabar, Daman i Diu, anektowane odpowiednio w 1531 i 1535 oraz Goa. Ponadto Portugalczycy skolonizowali wyspę Salset i Bombaj (dzisiejszy Bombaj jest obecnie jednym z największych indyjskich miast). W 1661 r. stał się własnością korony brytyjskiej jako posag księżnej Katarzyny de Braganza na rzecz angielskiego króla Karola II.
Miasto Madras (pierwotnie nazywane portem)Sao Tome) został również wzniesiony przez Portugalczyków w XVI wieku. Następnie terytorium to przeszło w ręce Holendrów, którzy zbudowali niezawodne fortyfikacje w Pulikata na północ od dzisiejszego Chennai.
Tutaj kolonie Portugalii istniały dodo połowy ubiegłego wieku. W 1954 roku Indie po raz pierwszy schwytały Nagarhaweli i Dadrę, a w 1961 roku Goa w końcu stało się częścią kraju. Rząd Portugalii uznał niepodległość tych ziem dopiero w 1974 roku. Nieco później cztery regiony połączono w dwa terytoria, zwane Dadra i Nagarhaweli oraz Daman i Diu. Teraz te dawne kolonie Portugalii znajdują się na liście najpopularniejszych miejsc turystycznych w Indiach.
W XVIII wieku Portugalia traci swoją dawnąpotęga imperium kolonialnego. Wojny napoleońskie znacząco przyczyniły się do tego, że straciła Brazylię, po czym rozpoczął się upadek gospodarczy. Po tym nastąpiła likwidacja samej monarchii, co nieuchronnie doprowadziło do końca ekspansjonizmu i późniejszego odrzucenia pozostałych kolonii.
Wielu badaczy jest przekonanych o niepowodzeniuwersje, że Portugalia jest francuską kolonią podczas wojen napoleońskich. Najprawdopodobniej była to jedna z republik wasalnych. Pod koniec XIX wieku Portugalia próbowała ratować resztki swoich posiadłości, opracowując specjalny plan zjednoczenia Mozambiku i Angoli, przedstawiony na konferencji imperiów kolonialnych w Berlinie. Jednak poniósł porażkę, w obliczu sprzeciwu i ultimatum wobec Wielkiej Brytanii, wystawionego przez nią w 1890 roku.
Na początku i w połowie ubiegłego wieku od długiegolista kolonii należących niegdyś do Portugalii, tylko Wyspy Zielonego Przylądka (Wyspy Zielonego Przylądka), Indian Diu, Daman i Goa, chińskie Makau, a także Mozambik, Gwinea Bissau, Angola, Książęca, Wyspy Świętego Tomasza i Timor Wschodni.
Reżim faszystowski w państwie ustanowionymdyktatorzy Caetano i Salazar również nie przyczynili się do procesu dekolonizacji, który do tego czasu ogarnął posiadłości innych europejskich imperiów. Jednak na terytoriach okupowanych nadal działały lewicowe organizacje rebelianckie, które walczyły o niepodległość swoich ziem. Rząd centralny odpowiedział na to ciągłym terrorem i specjalnie zaprojektowanymi karnymi operacjami wojskowymi.
Portugalia jako imperium kolonialne zniknęładopiero w 1975 roku, kiedy w kraju przyjęto zasady demokratyczne. W 1999 roku ONZ formalnie odnotowała utratę terytorium zamorskiego - Timoru Wschodniego, po tym, jak miała tam miejsce tzw. rewolucja goździków. W tym samym roku zwrócono dawną portugalską kolonię w Chinach, Makau (Makau). Teraz jedynymi pozostałymi terytoriami zamorskimi są Azory i Madera, które są częścią kraju jako autonomiczne jednostki.
