Rozumie się termin „literatura starożytna”rodzaj warstwy kultury rosyjskiej, obejmującej okres od XI do XVII wieku. Dzieła powstałe w tych stuleciach wyróżniają się oryginalnością i oryginalnością. Różnice wynikają przede wszystkim z faktu, że kultura starożytnej Rusi nie była podobna do żadnej innej w okresie średniowiecza.
Główna cecha posiadana przez starożytnychLiteratura rosyjska, a zarazem jej kluczowa różnica w stosunku do dzieł obecnych w kulturze zachodnioeuropejskiej, polega na tym, że nie była przeznaczona do rozrywki i lektury bezczynnej. Celem postawionym przez autorów tamtych lat było przede wszystkim nauczanie duchowe. Ich dzieła uczyły, przekazywały życiowe doświadczenia pokoleń, wychowywały patriotycznego ducha. W konsekwencji charakterystyczne cechy tej literatury są pouczające, dokumentalne, publicystyczne.
Jeden z głównych tematów sztukiobrazy w pracach z tamtej epoki to prawdziwe wydarzenie historyczne. Nie ma w nich fikcyjnej fabuły. Autorzy z reguły przedstawiali wydarzenia, których sami byli świadkami. Nie mogli zająć oderwanej pozycji obiektywnej.
Dzieła, które obejmują starożytneliteratura przepojona niezwykłym duchem patriotycznym. Jest w nich historycyzm, ale jednocześnie należy powiedzieć jeszcze jedną charakterystyczną cechę - anonimowość. Niewielu autorów zostawiło swoje nazwiska na kartach tych dzieł, choć pisali je oczywiście ręcznie. Charakter pisma odręcznego można również przypisać charakterystycznym właściwościom literatury starożytnej. Pierwsze drukowane książki w Rosji pojawiły się później niż w krajach Europy Zachodniej. Dlatego zabytki kultury starożytnej Rosji są z reguły tekstami pisanymi odręcznie.
Jak już wspomniano, autorzy staroruskiegoNie uważali za konieczne zabawić czytelników łatwymi do naśladowania historiami przygodowymi. Dlatego w książkach z tego okresu nie ma fikcji. Ważną funkcją dzieł sztuki był rozwój świadomości duchowej.
Starożytna literatura rosyjska jest dość charakterystyczna.Nie można znaleźć czegoś podobnego w pracach innych narodów. Niemniej jednak pozostawała pod wpływem literatury hagiograficznej. Chrześcijaństwo zostało już przyjęte w Rosji. I to właśnie z tego średniowiecznego ruchu literackiego, który wywodzi się z pism kościelnych bizantyjskich, autorzy przyjęli budowanie i duchowość. Ale jednocześnie na stronach ich prac można znaleźć odcienie narodowego smaku. W pracach starożytnych rosyjskich pisarzy niewątpliwie prześledzono wpływ ustnej sztuki ludowej. Przejawia się to przede wszystkim w obrazach głównych bohaterów.
Głównym kryterium, które starożytneLiteratura różni się od innych, jest duchowością i wzorowym pięknem duchowym bohatera. Nie mógł być postacią negatywną. Tylko miły może być piękny. Tylko osoba o szlachetnej duszy może być piękna. Takie podejście sięga czasów rosyjskiej sztuki ludowej.
Pisarzom starożytnej Rosji powierzono ogromneodpowiedzialność. Zajmując jasne obywatelskie stanowisko, gloryfikowali swoją ojczyznę i martwili się o jej wzmocnienie. Według współczesnych krytyków dzieło literatury starożytnej przyczyniło się do utrwalenia jedności narodu. Dowodem na to jest „The Lay of Igor's Campaign”.
Ten człowiek był znany w swoich czasach.osoba publiczna, skrupulatny kolekcjoner ustnej sztuki ludowej. Był niezwykle zainteresowany historią starożytnej literatury rosyjskiej. A „The Lay of Igor's Campaign” po raz pierwszy przeczytał ten sam człowiek.
W 1792 r. Pracował w archiwumKlasztor Spaso-Jarosław i odkrył kopię starożytnego manuskryptu. Niestety podczas Wojny Ojczyźnianej w 1812 roku dokument ten został spalony. Musin-Puszkin przetransportował znalezisko do archiwum moskiewskiego, gdzie zginął w legendarnym pożarze. Tym samym ani oryginał, ani kopie nie zachowały się do dziś. Istnieją jednak dowody na to, że świecki jest autentyczny. Badacze zajmujący się historią literatury antycznej odnaleźli fragmenty tekstu wspomnianego rękopisu w największym pomniku kultury rosyjskiej „Zadonshchina”.
„Słowo o pułku Igora” ma, podobnie jak inniantyczne dzieła rosyjskie, charakter historyczny. Fabuła oparta jest na wydarzeniach związanych z kampanią przeciwko księciu Nowogrodowi-Siewskiemu Igorowi Światosławowiczowi. Ta kampania miała miejsce w 1185 roku. Główne etapy fabuły, podobnie jak w innych dziełach literatury staroruskiej, to początek, kulminacja i rozwiązanie. Schemat ten jest również charakterystyczny dla opowieści wojskowej, jednego z głównych gatunków tego okresu kulturowego.
Krawat jest, co dziwne, umieszczony nie na początkudziała i trochę dalej. Tę strukturę tłumaczy fakt, że autor wolał zwrócić uwagę na wcześniejsze wprowadzenie. W nim określił ramy czasowe swojej pracy i wprowadził czytelników w swój szczególny sposób opowiadania historii. Fabuła to decyzja Igora o wędrówce po górach.
Rozwój fabuły to wydarzenia takie jakzaćmienie słońca i pierwsza bitwa. Kulminacja dotyczy klęski armii rosyjskiej i schwytania Igora. Rozwiązanie fabuły to ucieczka z niewoli, a także radość mieszkańców rosyjskiej ziemi.
Fabuła zawiera wiele praw autorskichdygresja i szkice artystyczne. Wszystkie te elementy służą wzmocnieniu idei dzieła, które polega na wezwaniu wszystkich Rosjan do zjednoczenia się w walce z zewnętrznym wrogiem.
Gatunek „Słowa o pułku Igora” określaróżnie. To piosenka, wiersz i heroiczna opowieść. Najprawdopodobniej tę pracę można przypisać jednemu z głównych trendów artystycznych - słowu. Należy również wziąć pod uwagę inne gatunki literatury starożytnej. Niektóre mają charakter oryginalny, inne są zapożyczone z innych źródeł.
Różne formy mają na to wpływobejmuje literaturę starożytną. Życie jest jednym z gatunków tamtej epoki. Należy do literatury kościelnej. Przedmiotem przedstawienia w takich dziełach jest życie i czyny świętych.
Życie to rodzaj fikcyjnej biografiijedna lub inna legendarna osoba, która jest kanonizowana. Utwór z tego gatunku z reguły opowiada o wydarzeniach z okresu od narodzin bohatera do jego śmierci. Kompozycja ma strukturę kolistą. Uderzającym przykładem jest Życie Sergiusza z Radoneża.
Trzeba powiedzieć, że żadna z kreacjiStarzy rosyjscy autorzy nie wyróżniają się. Dzieła wzajemnie się uzupełniały, rosły, stopniowo wpisywano w nie nowe opowieści o cudach związanych z czynami świętych. Taki charakter mają również opowieści wojskowe, których wątki przeplatają się ze sobą.
Kronika była szczegółowym zapisemważne wydarzenia historyczne. Oczywiście główną cechą twórczości tego gatunku było dziennikarstwo. Prawie nie używali środków artystycznych. Samą nazwę tłumaczy fakt, że zapisy powstawały corocznie, a każda z nich zaczynała się od słów: „Latem…”.
Autorzy postawili sobie za cel stworzenie i walidację modeluzachowanie każdego starożytnego Rosjanina. W tym celu stworzyli rodzaj pouczających dzieł, które z reguły były częścią kronik. Wskazane w nich normy dotyczyły wszystkich - od księcia po zwykłego człowieka. Ten gatunek nazywa się nauczaniem w starożytnej literaturze.
Wojskowa opowieść przedstawiała bitwy rosyjskich żołnierzy z zewnętrznym wrogiem. Takie prace mogą być częścią kroniki. Ale często były oddzielnym, pełnoprawnym stworzeniem.
Wiele dzieł starożytnej Rosji jest cennych ze względu na swój dokumentalny charakter i jest ważnym źródłem historycznym i dziedzictwem kultury narodowej.
