Tanya Savicheva stała się zwykłą leningradzką dziewczynąznana na całym świecie dzięki dziennikowi, który prowadziła w latach 1941 - 1942. podczas blokady Leningradu. Ta broszura stała się jednym z głównych symboli tamtych strasznych wydarzeń.
Tanya Savicheva urodziła się 23 stycznia 1930 rmała wioska o nazwie Dvorishchi. Miejsce to znajdowało się nad jeziorem Peipsi. Jej rodzice wychowali ją i wychowali w Leningradzie, gdzie spędziła prawie całe swoje krótkie życie. Sami starsi Savichevowie pochodzili z północnej stolicy. Matka dziewczynki Maria Ignatievna zdecydowała się urodzić w odległej wiosce, ponieważ mieszkała tam jej siostra, której mąż był zawodowym lekarzem. Pełnił rolę położnika i pomagał w bezpiecznym porodzie.
Tanya Savicheva była jej ósmym dzieckiemduża i przyjazna rodzina. Była najmłodszym ze wszystkich swoich braci i sióstr. Trzech z nich zmarło, zanim dziewczynka urodziła się w dzieciństwie w 1916 roku z powodu epidemii szkarlatyny. Tak więc na początku blokady Tanya miała dwie starsze siostry (Evgenia i Nina) oraz brata (Leonid i Michail).
Ojciec Tanyi był Nepmanem - to znaczy byłymprzedsiębiorca. W czasach carskich Mikołaj Sawiczow był właścicielem piekarni, cukierni, a nawet kina. Kiedy bolszewicy doszli do władzy, wszystkie te przedsiębiorstwa zostały znacjonalizowane. Nikołaj Rodionowicz nie tylko stracił cały swój majątek, ale także został pozbawiony - został zdegradowany w swoich prawach do głosowania, jako społecznie niewiarygodny.
W latach 30. rodzina Savichevów nie przetrwała nawet długo.zostali eksmitowani z Leningradu, chociaż wkrótce udało im się wrócić do rodzinnego miasta. Niemniej jednak Nikołaj nie wytrzymał tych wszystkich wstrząsów i zmarł w 1936 roku. Jego dzieciom nie pozwolono studiować na uniwersytetach ani wstępować do partii komunistycznej. Starsi bracia i siostry pracowali w różnych fabrykach i przedsiębiorstwach w Leningradzie. Jeden z nich, Leonid, lubił muzykę, dlatego w domu Savichevów było wiele instrumentów i nieustannie odbywały się amatorskie, zabawne koncerty. Młodsza Tanya była szczególnie poufna wobec swojego wuja Wasilija (brata ojca).
W maju 1941 roku Tanya Savicheva ukończyła trzecią klasę.Latem rodzina chciała pojechać na wakacje do wioski Dvorishchi. Jednak 22 czerwca dowiedział się o niemieckim ataku na Związek Radziecki. Następnie wszyscy dorośli Savichevowie postanowili pozostać w Leningradzie i pomóc na tyłach Armii Czerwonej. Mężczyźni udali się do wojskowego biura rejestracji i poboru, ale odmówiono im. Brat Leonid miał słaby wzrok, a wujowie Wasilij i Aleksiej nie pasowali do wieku. Tylko Michaił trafił do wojska. Po zdobyciu Pskowa przez Niemców w lipcu 1941 r. Stał się partyzantem za liniami wroga.
Następnie starsza siostra Nina poszła kopaćokopy w pobliżu Leningradu, a Żeńka zaczęła przekazywać rannym żołnierzom krew potrzebną do transfuzji. Dziennik blokady Tanyi Savichevy nie podaje tych szczegółów. Zawierało tylko dziewięć stron krótkich notatek dziewczyny o śmierci jej bliskich. Wszystkie szczegóły dotyczące losów rodziny Savichev stały się znane znacznie później, kiedy dziennik dziecka stał się jednym z głównych symboli tej straszliwej blokady.
Żeńka zmarła jako pierwsza z rodziny Sawiczowa.Poważnie nadszarpnęła swoje zdrowie z powodu regularnego oddawania krwi w punkcie transfuzji. Ponadto starsza siostra Tanyi nadal pracowała w swojej fabryce. Czasami zostawała tam na noc, aby zaoszczędzić energię na dodatkowe zmiany. Faktem było, że pod koniec 1941 roku cały transport publiczny zatrzymał się w Leningradzie. Wynikało to z faktu, że ulice były pokryte ogromnymi zaspami, których nie było kto wyczyścić. Aby dostać się do pracy, Evgenia musiała codziennie pokonywać ogromne odległości kilku kilometrów pieszo. Stres i brak odpoczynku wywarły głęboki wpływ na jej organizm. Żeńka zmarła 28 grudnia 1941 roku na rękach swojej siostry Niny, która przyszła z wizytą do niej po tym, jak nie znaleziono jej przy pracy. W tym samym czasie dziennik blokady Tanyi Savichevy został uzupełniony pierwszym wpisem.
Oryginalny pamiętnik Tanyi Savichevy zoblężony Leningrad był notatnikiem jej siostry Niny. Dziewczyna wykorzystywała go w swojej pracy. Nina była kreślarzem. Dlatego jej książka była w połowie pełna różnych informacji technicznych na temat kotłów i rurociągów.
Dziennik Tanyi Savichevy zaczął się prawie w niejkoniec. Druga część książki została podzielona alfabetycznie dla ułatwienia nawigacji. Dziewczyna dokonując pierwszego wpisu zatrzymała się na stronie oznaczonej literą „" ” Tam dziennik Tanyi Savichevy z oblężonego Leningradu na zawsze zachował pamięć, że Zhenya zmarł 28 grudnia o godzinie 12 rano.
Pomimo tego, że już w pierwszych miesiącach okrążeniaWiele osób zginęło w mieście, jakby nic się nie stało, blokada Leningradu była kontynuowana. Dziennik Tanyi Savichevy zawiera kilka notatek o najstraszniejszych wydarzeniach dla jej rodziny. Dziewczyna robiła notatki zwykłym kolorowym ołówkiem.
W styczniu 1942 roku babcia Tanyi ze strony matkilinia Evdokia Grigorievna Fedorova zdiagnozowano dystrofię. To zdanie stało się częstym zjawiskiem w każdym domu, w każdym mieszkaniu i rodzinie. Zapasy z sąsiednich regionów przestały napływać do Leningradu, a zapasy wewnętrzne szybko się wyczerpały. Ponadto Niemcy przy pomocy nalotów na samym początku blokady zniszczyli hangary, w których przechowywano chleb. Dlatego nie jest zaskakujące, że 74-letnia stara babcia Tanyi była jedną z pierwszych osób, które zmarły z wycieńczenia. Zmarła 25 stycznia 1942 roku, zaledwie dwa dni po urodzinach dziewczynki.
Następna po tym, jak babcia Evdokia zmarła na dystrofięLeonid. W rodzinie był pieszczotliwie nazywany Leka. 24-letni młody mężczyzna był w tym samym wieku co rewolucja październikowa. Pracował w fabryce Admiralicji. Przedsiębiorstwo znajdowało się bardzo blisko domu Savichevów, ale Leka prawie nigdy tam nie jeździł i każdego dnia nocował w przedsiębiorstwie, aby dostać się na drugą zmianę. Leonid zmarł 17 marca. Dziennik Tanyi Savichevy umieścił wiadomość o tej śmierci na jednej ze swoich stron.
Wujek Vasya zmarł w kwietniu, a wujek Lesha zmarł w maju.Bracia ojca Tanyi zostali pochowani na cmentarzu Piskarevskoye. Zaledwie trzy dni po śmierci wuja Leshy zmarła matka dziewczynki, Maria Savicheva. Stało się to 13 maja 1942 roku. W tym samym czasie Tanya pozostawiła w swoim dzienniku trzy ostatnie wpisy - „Savichevowie zginęli”, „Wszyscy zginęli”, „Została tylko Tanya”.
Dziewczyna nie wiedziała, że Misha i Nina przeżyli.Starszy brat walczył na froncie i był partyzantem, dlatego przez długi czas nie było o nim wiadomości. Stał się niepełnosprawny, aw czasie pokoju poruszał się tylko na wózku inwalidzkim. Nina, pracująca w swoim zakładzie w Leningradzie, została pospiesznie ewakuowana i nigdy nie była w stanie na czas poinformować swojej rodziny o jej uratowaniu.
Po wojnie pierwsza znalazła moją siostręksiążka. Nina wysłała ją na wystawę opisującą dni oblężenia Leningradu. Pamiętnik Tanyi Savichevy stał się znany w całym kraju właśnie wtedy.
Po śmierci matki Tanya została sama.Najpierw udała się do sąsiadów Nikołajenki, którzy mieszkali w tym samym budynku na piętrze powyżej. Ojciec tej rodziny zorganizował pogrzeb matki Tanyi. Dziewczyna sama nie mogła uczestniczyć w ceremonii, ponieważ była zbyt słaba. Następnego dnia Tanya udała się do Evdokii Arsenyeva, która była siostrzenicą jej babci. Opuszczając dom, dziewczyna zabrała pudełko, w którym znajdowały się różne drobiazgi (w tym akty zgonu dla krewnych i dziennik).
Kobieta sformalizowała opiekę nad najmłodszą Sawiczewą.Evdokia pracowała w fabryce i często zostawiała dziewczynę samą w domu. Cierpiała już na dystrofię spowodowaną niedożywieniem, przez co nawet z nadejściem wiosny nie rozstała się z zimowym ubraniem (ciągłe dreszcze). W czerwcu 1942 roku Tanya została odkryta przez Wasilija Kryłowa, starego przyjaciela jej rodziny. Udało mu się przywieźć listy od swojej starszej siostry Niny, która była w trakcie ewakuacji.
Latem 1942 roku Savicheva Tatiana Nikolaevnawraz z kolejną setką dzieci została wysłana do sierocińca w regionie Gorkiego. Z tyłu było bezpiecznie. Dzieci były pod opieką licznej kadry. Ale do tego czasu zdrowie Tanyi zostało beznadziejnie nadszarpnięte. Była fizycznie wyczerpana z powodu długotrwałego niedożywienia. Ponadto dziewczynka zachorowała na gruźlicę, dlatego została odizolowana od rówieśników.
Zdrowie dziecka wypalało się bardzo powoli.Wiosną 1944 roku trafiła do domu opieki. Tam gruźlica weszła w ostatni etap swojego rozwoju. Choroba nakładała się na dystrofię, załamanie nerwowe i szkorbut. Dziewczyna zmarła 1 lipca 1944 roku. W ostatnich dniach życia całkowicie straciła wzrok. Dlatego nawet dwa lata po ewakuacji blokada zabijała więźniów. Dziennik Tanyi Savichevy stał się krótki, ale był jednym z najbardziej imponujących i pojemnych dowodów okropności, jakie musieli znosić mieszkańcy Leningradu.
