XIX Sobór Trydencki 1545-1563stał się jednym z najważniejszych kamieni milowych katolicyzmu. Większość przyjętych po pół tysiącleciu dogmatów pozostaje aktualna. Wysokie Zgromadzenie duchowych przywódców Kościoła katolickiego spotkało się w szczytowym momencie reformacji, kiedy mieszkańcy północnej Europy, niezadowoleni z nadużyć i luksusowego życia duchowieństwa, odmówili uznania autorytetu papieża. Sobór Trydencki i najważniejsze wyniki jego pracy stały się zdecydowanym „atakiem” na reformatorów, wyznaczając kamień milowy kontrreformacji XVI wieku.
Kościół katolicki pod koniec XV wiekuskupiła w swoich rękach wiele ziem i zgromadziła wielkie bogactwa. W Europie powszechne były dziesięciny kościelne - pobranie dziesiątej części zysków ze zbiorów lub dochodów pieniężnych. Kościół żył wspaniale w czasach, gdy znaczna część wiernych była uboga. Ta okoliczność podkopała fundamenty wiary, autorytet Kościoła. Ponadto papieże rzymscy szeroko rozpoczęli sprzedaż odpustów – specjalnych listów „o odpuszczenie grzechów”. Za pewną dozę odpustu człowiek, niezależnie od wagi przewinienia, został uwolniony od wszelkiego grzechu. Taka sprzedaż wywołała niezadowolenie wśród wierzących. Centrum reformacji stanowiły Niemcy, które były wówczas rozdrobnione i przypominały „kołdrę patchworkową”. Na tak niekorzystnym tle postanowiono zwołać Sobór Trydencki.
Znaczące uszczerbek dla autorytetu katolikahumanizm narzucony Kościołowi. Jej liderem był Erazm z Rotterdamu. W broszurze Pochwała głupoty humanista ostro potępił niedociągnięcia i ignorancję duchownych. Inną postacią niemieckiego humanizmu był Ulrich von Hutten, który uważał papieski Rzym za przeciwny zjednoczeniu Niemiec. Należy dodać, że wiernych irytował również fakt, że językiem kultu była łacina, której zwykli parafianie nie rozumieli.
Reformacja stała się globalnym wyzwaniem dla fundacjikościół katolicki. W większości decyzje Soboru Trydenckiego skierowane były przeciwko reformacji. Pierwotnym pomysłem było wspólne posiedzenie soboru pod przewodnictwem papieża i przywódców reformacji. Jednak dialog, raczej scholastyczny spór, nie wyszedł.
31 października 1517 Marcin Luter przybity w Wittenberdzedo drzwi swojego kościoła 95 Tez, surowo potępiając sprzedaż odpustów. W krótkim czasie dziesiątki tysięcy ludzi stało się zwolennikami idei Lutra. W 1520 r. papież wydał bullę ekskomunikującą mnicha z kościoła. Luter spalił go publicznie, co oznaczało ostateczne zerwanie z Rzymem. Marcin Luter nie miał nic przeciwko kościołowi, chciał, żeby był prostszy. Postulaty reformatorów były dla wszystkich jasne:
Cesarz Karol V postanowił interweniować w tej sprawie.W 1521 Luter przybył do Reichstagu w Wormacji. Tam zaproponowano mu wyrzeczenie się swoich poglądów, ale Luter odmówił. Oburzony cesarz opuścił spotkanie. W drodze powrotnej Luter został zaatakowany, ale uratował go elektor saski Fryderyk Mądry, ukrywając go w swoim zamku. Nieobecność Marcina Lutra nie powstrzymała reformacji.
W 1529 cesarz Karol V zażądał od apostatówprzestrzegać wyłącznie religii katolickiej na terenie Świętego Cesarstwa Rzymskiego (głównie w Niemczech). Ale 5 księstw przy wsparciu 14 miast wyraziło swój protest. Od tego momentu katolicy zaczęli wzywać zwolenników reformacji protestantów.
W całej swojej długiej historii Kościół katolickinie zaznała tak głębokiego szoku, jakim była dla niej reformacja. Przy wsparciu władców krajów katolickich Rzym papieski rozpoczął aktywną walkę z „protestancką herezją”. System środków mających na celu zatrzymanie i wykorzenienie idei i ruchów reformistycznych nazwano kontrreformacją. Impulsem do tych wydarzeń był Sobór Trydencki w 1545 roku.
Rozpoczęła się ofensywa przeciwko reformacjiodrodzenie średniowiecznej Inkwizycji, w której ogniskach zginęły setki „protestanckich heretyków”. Inkwizytorzy przejęli kontrolę nad wydawaniem książek. Ani jednego dzieła nie można było wydrukować bez ich zgody, a literaturę „szkodliwą” wpisywano do specjalnego „indeksu ksiąg zakazanych” i palono.
Reformacja podzieliła świat katolicki na pół, alew połowie XVI wieku Europejczycy mieli nadzieję, że sytuację da się jeszcze naprawić. Trzeba tylko, aby w poszukiwaniu pojednania obie strony zrobiły krok ku sobie. Tak uważali nie tylko zwykli wierzący, ale także niektórzy kardynałowie i biskupi. Wśród nich coraz dobitniej brzmiały głosy tych, którzy wzywali Stolicę Apostolską do przeprowadzenia reformy Kościoła.
Papieże długo wahali się wcześniejzgadzam się na zmianę. Wreszcie w 1545 r. papież Paweł III zwołał Sobór Ekumeniczny. Miejscem obrad Rady Trydenckiej jest miasto Trydent (Włochy). Trwało to z przerwami do 1563 roku, czyli przez 18 lat.
Od samego początku uczestnicy rady podzielili się na:dwie grupy - zwolennicy reformy katolickiej i jej przeciwnicy. W zażartych dyskusjach zwyciężył ten ostatni. Pod ich naciskiem podjęto główne decyzje Soboru Trydenckiego, które na wieki utrwaliły pozycję wiary katolickiej.
Papiestwo musiało odwołać sprzedaż odpustów istworzenie sieci seminariów teologicznych dla zapewnienia przyszłości Kościoła katolickiego. W ich murach należy kształcić księży katolickich nowego typu, którzy w swoim wykształceniu nie ustępowali kaznodziejom protestanckim.
Katedra była odpowiedzią katolicyzmu na protestantyzm.Została zwołana przez papieża Pawła III w 1542 roku, ale z powodu wojny francusko-niemieckiej pierwsze spotkanie odbyło się dopiero w 1945 roku. Sobór był prowadzony przez trzech papieży. W sumie odbyło się 25 spotkań, ale tylko 13 sesji podejmowało brzemienne w skutki decyzje, które dotyczyły wiary, obyczajów czy zasad dyscyplinarnych.
Sobór Trydencki jest jednym z najważniejszych whistoria Kościoła katolickiego. Przyjęte na spotkaniach dogmaty dotyczą wielu fundamentalnych kwestii. Na przykład zidentyfikowano źródła wiary, zatwierdzono kanon ksiąg Pisma Świętego. Na soborze omawiano odrębne dogmaty, które zostały odrzucone przez protestantów. Na podstawie dyskusji zrewidowano stosunek do odpustów.
Kwestie sakramentu chrztu ichryzmacja, Eurasistia i pokuta, komunia, o ofierze św. Liturgia, małżeństwo. Ta seria dogmatyczna została uzupełniona decyzją o czyśćcu, kulcie świętych i tak dalej.
Papież Pius IX zatwierdził dekrety soborowe z 1564 roku. Po jego śmierci papież św. Pius V wydał katechizm potwierdzony przez Sobór, zaktualizowany brewiarz i zaktualizowany mszał.
Sobór Trydencki położył podwaliny pod odnowę katolicyzmu i wzmocnienie dyscypliny kościelnej. Pokazał, że zerwanie z protestantyzmem stało się ostateczne.
Sobór Trydencki (1545-1563) zajmował się sprawą Eucharystii przez cały czas jej trwania. Przyjęli trzy ważne dekrety
Sobór Trydencki chroni przede wszystkimrzeczywista obecność Chrystusa w Eucharystii i sposób, w jaki ta obecność objawia się pod wizerunkami wina i chleba w czasie konsekracji – „transsubstantiatio”. Oczywiście było to ogólne wyjaśnienie metody, ponieważ wśród teologów pojawiły się kontrowersje wokół szczegółowego wyjaśnienia, w jaki sposób odbywa się to „transsubstantiatio”.
Wcześniej zakładano, że Chrystus był obecny wEucharystia po Liturgii, jeśli konsekrowane Ciało i Krew pozostają. Potwierdził to Sobór Trydencki. Potwierdziła się także istotna tożsamość między ofiarą Świętego Oficjum a ofiarą Chrystusa na krzyżu.
Po Soborze Trydenckim znów teologowiekoncentrował się na wąskiej wizji Eucharystii: na obecności Chrystusa i na ofiarnym charakterze Mszy św. Takie podejście przekonało protestantów, że mieli rację. Szczególnie dużo mówiono o masowej ofierze i chociaż nigdy nie zaprzeczono, że była to jedyna ofiara Jezusa Chrystusa, to przesadny nacisk na ofiarę Służby sam w sobie mógł sprawiać wrażenie, że ta ofiara była oderwana od historycznej. Ponadto nadmierne podkreślanie, że kapłanem podczas Eucharystii jest „drugim Chrystusem”, znacznie zmniejszyło rolę wiernych podczas liturgii.
Dogmaty zatwierdzone przez Sobór TrydenckiNiektóre z nich przetrwały do dnia dzisiejszego w niezmienionej formie. Kościół katolicki żyje według praw przyjętych 500 lat temu. Dlatego Sobór Trydencki jest przez wielu uważany za najważniejszy od czasu podziału jednego kościoła na katolicki i protestancki.
