Z jednej strony lodowce otaczają najbardziej wysuniętą na północ część Oceanu Spokojnego, az drugiej zachodnie wybrzeże Antarktydy. Cała powierzchnia zbiornika pokryta jest wielowiekowym lodem.
Obok rozbija się w wieczną zmarzlinęPointed Cape Dart. Na wschodzie jest wyspa Thurston. Punkt orientacyjny - Mary Byrd Land. Jak widzisz, nie powinieneś się oszukiwać, zastanawiając się kiedyś, gdzie znajduje się Morze Amundsena na Oceanie Spokojnym. Wyspy Hawajskie znajdują się w zupełnie innej jego części, podobnie jak wszystkie popularne miejsca turystyczne na wakacje na plaży i zwiedzanie.
Basen graniczy z innymi północnymi częściamiocean, np .: morza Bellingshausen i Ross. Jego powierzchnia przekracza 98 000 km², przy średniej głębokości nieco ponad 250 metrów. Płaskorzeźba przypomina muszlę, która ma niewielkie nachylenie w kierunku wybrzeża stałego lądu. Na dojściu do lądu piętrzą się stosy lodowców.
Zewnętrzny kraniec szelfu Morza Amundsena na Pacyfikuocean leży na głębokości pięciuset metrów. Zejście do wody jest strome, ale jednocześnie krajobraz jest płaski, bez pęknięć i schodów. Jego długość sięga czterech kilometrów.
Zasolenie obszaru wodnego zmienia się regularnie.Maksymalne stężenie chlorku sodu osiągane jest zimą i wynosi 33 ppm. W lipcu, kiedy lodowce są w pełnym rozkwicie, słodka woda obniża zawartość NaCl.
Nazwę zbiornika nadał słynny odkrywca inaukowiec Roald Amundsen. Norweg od dłuższego czasu bada nordyckie i polarne regiony Antarktydy. I to tutaj, na skraju martwego pustkowia, zakończyła się jego ostatnia podróż.
Podjęto próbę dostania się do brzegu iJamesa Cooka, który odwiedził te miejsca w drugiej połowie XVIII wieku. Północnoamerykański lodołamacz Palmer zdołał płynąć najbliżej lądu w ramach wyprawy na Antarktydę w 1993 roku.
Do dziś istnieją informacje o Morzu Amundsenarzadkie i sprzeczne. Pomimo rozwoju technologii, jak dotąd nikomu nie udało się dotrzeć na przeciwległy brzeg. Jego basen jest uważany za najbardziej surowy i nie do zdobycia.
Linia brzegowa jest zatłoczonaogromne bloki lodu. Są one od czasu do czasu zastępowane przez bezdenne klify. Morze Amundsena służy jako naturalna tarcza dla ziem Antarktyki. Jest bezpośrednio zaangażowany w tworzenie ruchu gór lodowych. Region produkuje rocznie 250 kilometrów sześciennych lodu.
Zbiornik jest w posiadaniu Antarktydyklimat. Przestrzeń powietrzną tworzą masy pochodzące z lądu. Jej obszar wodny jest silnie powiązany z prądami oceanicznymi. Minimalną temperaturę obserwuje się w miesiącach letnich. Najzimniejsze miesiące to lipiec i sierpień. W południowej części regionu o tej porze roku temperatura termometru wynosi około -18 ° C. Na północy spada poniżej -28 ° C.
Na brzegu jest jeszcze zimniej.Odczyty -50 ° C nie są rzadkie. Ocieplenie jest przenoszone na te szerokości geograficzne przez wiatry nordyckie. Odwilż występuje w okresie zimowym, który trwa od grudnia do lutego. W tym czasie temperatura waha się od -8 do -16 ° C. Prądy oceaniczne mogą podgrzewać wodę do -1,5 ° C.
Te miesiące to sezon nawigacyjny. Powierzchnia Morza Amundsena pokryta jest dryfującymi górami lodowymi, pomiędzy którymi tworzą się polnie. Jest ich trzech:
Maksymalny obszar dostępny do ruchustatki mają 55 000 kilometrów kwadratowych. Woda w nim ogrzewa się do 0 ° C. Szybko się jednak ochładza. Wynika to z faktu, że dryfujące kry pokrywają się z otwartą strefą wody roztopowej.
Matowy lód, wystające strome klifynad zamarzniętą otchłanią wydają się bez życia. Ale tak nie jest W wodach Morza Amundsena występują ryby z rodziny Notothenia. Żyją pingwiny północne i albatrosy. Zauważono foki wygrzewające się w zimnym słońcu na lodowych półkach.
Istnieją lamparty morskie, wieloryby, foki, orki i delfiny, które żywią się mięsem. Najbliżej wybrzeża zbliża się ośmiometrowy orka.
W ciągu ostatniej dekady naukowcy pobiliniepokojące, zapowiadające ekstremalne topnienie lodu Antarktyki. Zgodnie z informacjami otrzymanymi od satelitów kosmicznych linia naziemna, która wyznacza granicę między wodną a lądową częścią zbiornika, jest regularnie zmniejszana. Tak dziś na zdjęciu wygląda Morze Amundsena.
W ciągu zaledwie dziesięciu lat wycofała się z trzydziestukilometrów na Antarktydę. Jeśli porównamy tempo kurczenia się tej strefy z odczytami z 1973 roku, to wzrosło o prawie 80%. Na gorsze zmienił się również wzorzec ruchu mas lodowcowych. Bieżące pomiary pokazują, że skandynawskie szerokości geograficzne tracą do 160 miliardów ton zamarzniętej cieczy w ciągu dwunastu miesięcy. To o jedną trzecią więcej niż w 2011 roku.
