Budowa muru berlińskiego: dlaczego tak się stało

Budowa muru berlińskiego stała się symbolemtylko podział narodu niemieckiego - wydarzenie to oznaczało materializację „żelaznej kurtyny” na kontynencie i na całym świecie. Mur stał się demonstracyjną granicą między dwoma przeciwstawnymi systemami światowymi: z posterunkami wojskowymi, drutem kolczastym, wieżami obserwacyjnymi i innymi odpowiednimi atrybutami zimnej wojny.

Budowa muru berlińskiego: symbol globalnego podziału

Odłożono fundamenty pod jego budowęostatni etap drugiej wojny światowej. Już sam fakt wkroczenia wojsk alianckich - z jednej strony ZSRR, z drugiej strony USA i Wielkiej Brytanii - z drugiej strony na terytorium Niemiec, przesądził o budowie muru berlińskiego w przyszłości. Po podpisaniu kapitulacji Niemcy zostały podzielone na tzw. Strefy okupacyjne, podzielone między wspomnianych już sojuszników i Francję. W rzeczywistości sam Berlin został podzielony na trzy części. Rzeczywiście, pomimo sojuszniczych relacji zbudowanych na opozycji do nazistowskiego reżimu (z którym po prostu nie można było współistnieć), stosunki sowieckiego przywództwa z krajami zachodnimi wcale nie były bezchmurne. Tak czy inaczej, te sprzeczności musiały się ujawnić po ogólnym zwycięstwie. Wzajemna nieufność i jednoczesny wjazd do Niemiec doprowadziły do ​​tego, że kraj został podzielony na cztery strefy, w których każdy z triumfantów na swój sposób kontrolował procesy powojennej odbudowy i denazyfikacji. A sprzeczności nie trwały długo. Już w marcu 1946 roku Winston Churchill otwarcie ogłosił stan rzeczy w swoim słynnym przemówieniu w Fulton.

Budowa muru berlińskiego: jak to było

Różne poglądy na temat niedawnych sojusznikówJak przywrócić powojenne Niemcy, przesądził o zasadniczej różnicy w procesach zachodzących na wschodzie i zachodzie kraju. Na przykład w strefie radzieckiej byli niezwykle pryncypialni co do procesu denazyfikacji, czyli identyfikacji i usunięcia z urzędu (lub w razie potrzeby ekstradycji do sądu) osób, które poplamiły się udziałem w zbrodniach reżimu hitlerowskiego. Na Zachodzie bardziej ceniono kwalifikacje personelu, więc byli przestępcy często spokojnie kontynuowali współpracę z władzami, „zmieniając” swoje stanowiska. Oczywiście istniały również różnice w wersjach systemu politycznego i gospodarczego, który zbudowali socjaliści i kapitaliści. Oba systemy próbowały narzucić kontrolowane rządy marionetkowe na swoich terytoriach. Nic dziwnego, że bardzo szybko dojrzewały wzajemne pytania i roszczenia, co doprowadziło do dwóch kolejnych kryzysów berlińskich w latach 1948 i 1961. W wyniku pierwszego kryzysu powstały dwa niezależne państwa: NRD i NRF. W wyniku drugiego kryzysu berlińskiego doszło do budowy muru berlińskiego.

Rok 1961 upłynął pod znakiem ultimatum N.Chruszczow do władz amerykańskich, zgodnie z którym powinny one natychmiast wycofać swoje wojska z Berlina Zachodniego. Sowieci zrobili to dawno temu, pozostawiając przyjazny rząd socjalistyczny. Jednak dla Stanów Zjednoczonych wycofanie formacji oznaczało, że cały Berlin mógł znaleźć się w strefie NRD. Seria nieudanych negocjacji, a także fakt masowej migracji Niemców ze wschodniej części miasta do zachodniej, zmusiły radzieckie kierownictwo do podniesienia kwestii dosłownego szermierki. Wzniesienie muru berlińskiego w 1961 r. Oznaczało ostateczny podział kraju, mocno łącząc nadzieję na powrót do zdrowia z ostatecznym wynikiem zimnej wojny na czyjąś korzyść. I tak się stało: mur trwał do czasu, gdy obóz socjalistyczny poważnie zachwiał się pod presją nacisków zewnętrznych i wewnętrznych sprzeczności. Zniszczenie muru berlińskiego nastąpiło w listopadzie 1989 roku.