Erwin Schrödinger (lata życia - 1887-1961) -Austriacki fizyk znany jako jeden z twórców mechaniki kwantowej. W 1933 otrzymał Nagrodę Nobla w dziedzinie fizyki. Schrödinger Erwin jest autorem głównego równania w dziedzinie nierelatywistycznej mechaniki kwantowej. Znane jest dzisiaj jako równanie Schrödingera.
Wiedeń - miasto, w którym urodziło się wieluwybitni ludzie, w tym wielki fizyk Erwin Schrödinger. Jego krótka biografia wciąż cieszy się dużym zainteresowaniem w naszych czasach, nie tylko w kręgach naukowych. Jego ojcem był Rudolf Schrödinger, przemysłowiec i botanik. Jego matka była córką profesora chemii na miejscowym Uniwersytecie Wiedeńskim. Była w połowie Angielką. Jako dziecko Erwin Schrödinger, którego zdjęcie znajdziecie w tym artykule, uczył się angielskiego, który znał wraz z niemieckim. Jego matka była luteranką, a ojciec katolikiem.
W latach 1906-1910.po ukończeniu gimnazjum Schrödinger Erwin studiował u F. Gazenerla i F. S. Exnera. W młodości lubił twórczość Schopenhauera. To wyjaśnia jego zainteresowanie filozofią, w tym wschodnią, teorią koloru i percepcji, wedantą.
Schrödinger Erwin służył jako oficer artylerii w Inokres od 1914 do 1918. W 1920 roku Erwin ożenił się. Jego żoną została A. Bertel. Swoją przyszłą żonę poznał w Zeemakh latem 1913 roku, kiedy przeprowadzał eksperymenty związane z elektrycznością atmosferyczną. Następnie, w 1920 roku został uczniem M. Wien, który pracował na Uniwersytecie w Jenie. Rok później Schrödinger Erwin rozpoczął pracę w Stuttgarcie, gdzie był profesorem nadzwyczajnym. Nieco później, w tym samym 1921 roku, przeniósł się do Wrocławia, gdzie był już profesorem zwyczajnym. Latem Erwin Schrödinger przeniósł się do Zurychu.
Życie w tym mieście było bardzo korzystne dlanaukowiec. Faktem jest, że Erwin Schrödinger uwielbiał poświęcać swój czas nie tylko nauce. Ciekawostką z życia naukowca jest jego pasja do narciarstwa i alpinizmu. A pobliskie góry dały mu dobrą okazję do wypoczynku w Zurychu. Ponadto Schrödinger komunikował się ze swoimi kolegami Paulem Scherrerem, Peterem Debye i Hermannem Weilem, którzy pracowali na Politechnice w Zurychu. Wszystko to przyczyniło się do kreatywności naukowej.
Jednak czas spędzony przez Erwina wZurych został przyćmiony przez ciężką chorobę w latach 1921-22. Naukowiec zachorował na gruźlicę płuc, więc 9 miesięcy spędził w Alpach Szwajcarskich, w kurorcie Arosa. Mimo to lata zuryskie w sensie twórczym były dla Erwina najbardziej owocne. To tutaj pisał swoje klasyczne prace na temat mechaniki falowej. Wiadomo, że Weil bardzo mu pomógł w przezwyciężeniu trudności matematycznych, jakie napotkał Erwin Schrödinger.
W 1926 roku Erwin opublikował w jednym z artykułów naukowychmagazyn jest bardzo ważnym artykułem. Przedstawia równanie znane nam jako równanie Schrödingera. W tym artykule (Quantisierung als Eigenwertproblem) został użyty w odniesieniu do problemu atomu wodoru. Dzięki niemu Schrödinger wyjaśnił swoje spektrum. Ten artykuł jest jednym z najważniejszych w fizyce XX wieku. W nim Schrödinger położył podwaliny pod nowy kierunek w nauce - mechanikę fal.
Sława, która przyszła do naukowca, otworzyła siędrogę na prestiżowy Uniwersytet w Berlinie. Erwin został kandydatem na stanowisko profesora fizyki teoretycznej. To stanowisko zostało zwolnione po przejściu Maxa Plancka na emeryturę. Schrödinger, przezwyciężając wątpliwości, przyjął ofertę. Swoje obowiązki objął 1 października 1927 roku.
W Berlinie Erwin znalazł podobnie myślących ludzi i przyjaciółtwarz Alberta Einsteina, Maxa Plancka, Maxa von Laue. Komunikacja z nimi z pewnością zainspirowała naukowca. Schrödinger na Uniwersytecie Berlińskim prowadził wykłady z fizyki, prowadził seminaria, kolokwium z fizyki. Ponadto brał udział w różnych działaniach organizacyjnych. Niemniej jednak Erwin był generalnie zdystansowany. Świadczą o tym wspomnienia współczesnych, a także nieobecność jego uczniów.
W 1933 roku, kiedy Hitler doszedł do władzy,opuścił Uniwersytet Berliński Erwin Schrödinger. Jego biografia, jak widać, naznaczona jest licznymi ruchami. Tym razem naukowiec po prostu nie mógł zrobić inaczej. Latem 1937 roku starszy Schrödinger, który nie chciał poddać się nowemu reżimowi, zdecydował się na przeprowadzkę. Należy zauważyć, że Schrödinger nigdy otwarcie nie wyraził swojego odrzucenia nazizmu. Nie chciał angażować się w politykę. Niemniej jednak w Niemczech w tamtych latach pozostawanie apolitycznym było prawie niemożliwe.
Mniej więcej w tym czasie Frederick Lindemann, Brytyjczykfizyk, odwiedził Niemcy. Zaprosił Schrödingera do podjęcia pracy na Uniwersytecie Oksfordzkim. Naukowiec, który wyjechał na letnie wakacje do Południowego Tyrolu, nigdy nie wrócił do Berlina. Wraz z żoną przybył do Oksfordu w październiku 1933 roku. Wkrótce po przyjeździe Erwin dowiedział się, że otrzymał Nagrodę Nobla (wraz z P. Diracem).
Schrödinger w Oksfordzie był członkiem Magdalene College. Nie miał obowiązków dydaktycznych. Wraz z innymi emigrantami naukowiec otrzymał wsparcie firmy Imperialny przemysł chemiczny... Jednak nie był w stanie osiedlić się w nieznanymustawienie tego uniwersytetu. Jednym z powodów jest brak zainteresowania fizyką współczesną w instytucji edukacyjnej skoncentrowanej głównie na tradycyjnych dyscyplinach teologicznych i humanitarnych. To sprawiło, że Schrödinger poczuł, że nie zasługuje na tak wysoką pensję i stanowisko. Kolejnym aspektem dyskomfortu naukowca były osobliwości życia społecznego, które było pełne formalności i konwencji. To ograniczało wolność Schrödingera, jak sam przyznał. Wszystkie te i inne trudności, a także ograniczenie programu finansowania w 1936 roku zmusiły Erwina do rozważenia ofert pracy. Po wizycie w Edynburgu Schrödinger postanowił wrócić do ojczyzny.
Jesienią 1936 naukowiec rozpoczął pracę w GrazuUniwersytet jako profesor fizyki teoretycznej. Jednak jego pobyt w Austrii był krótkotrwały. W marcu 1938 r. kraj był Anschlussem i stał się częścią nazistowskich Niemiec. Naukowiec, korzystając z rady rektora uczelni, napisał list pojednawczy, w którym wyraził chęć pogodzenia się z nowym rządem. Został opublikowany 30 marca i wywołał negatywną reakcję kolegów na emigracji. Jednak te środki również nie pomogły Erwinowi. Z powodu nierzetelności politycznej został odwołany ze stanowiska. Schrödinger otrzymał zawiadomienie prawne w sierpniu 1938 r.
Naukowiec wyjechał do Rzymu, ponieważ faszystaWłochy były wówczas jedynym państwem, do którego wjazd nie wymagał wizy (być może nie została przyznana Erwinowi). W tym czasie Schrödinger skontaktował się z Eamonem de Valerą, premierem Irlandii. Z wykształcenia był matematykiem i postanowił stworzyć nową instytucję edukacyjną w Dublinie. De Valera załatwił Erwinowi i jego żonie wizę tranzytową, która otworzyła drogę do Europy. Przybyli więc do Oksfordu jesienią 1938 roku. Podczas gdy trwały prace organizacyjne związane z otwarciem instytutu w Dublinie, Erwin objął tymczasowe stanowisko w belgijskiej Gandawie. Ten post został sfinansowany przez Fundację Franchi.
Tutaj naukowiec został znaleziony przez II wojnę światową.Interwencja de Valery pomogła Erwinowi (który po Anschlussie był uważany za obywatela Niemiec, czyli wrogiego kraju) podróżować przez Anglię. Do stolicy Irlandii przybył 7 października 1939 r.
Dublin Institute for Advanced Study byłoficjalnie otwarty w czerwcu 1940 r. Erwin był pierwszym profesorem Wydziału Fizyki Teoretycznej, jednego z pierwszych dwóch wydziałów. Ponadto został mianowany dyrektorem instytutu. Inni współpracownicy, którzy pojawili się później (m.in. V. Heitler, L. Janos i K. Lanczos, a także wielu młodych fizyków) mogli całkowicie poświęcić się pracy badawczej.
Erwin prowadził seminarium, wykładał, inicjowałprowadzenie szkół letnich w instytucie, do których uczęszczali najwybitniejsi fizycy Europy. Głównym zainteresowaniem naukowym Schrödingera w latach irlandzkich była teoria grawitacji, a także pytania leżące na styku dwóch nauk - fizyki i biologii. W latach 1940-45. a od 1949 do 1956 naukowiec był kierownikiem katedry fizyki teoretycznej. Potem postanowił wrócić do ojczyzny, rozpoczął pracę na Uniwersytecie Wiedeńskim jako profesor fizyki teoretycznej. Po 2 latach często chory w tym czasie naukowiec postanowił przejść na emeryturę.
Schrödinger spędził ostatnie lata swojego życia wAlpbach, tyrolska wioska. Naukowiec zmarł z powodu zaostrzenia gruźlicy w szpitalu w Wiedniu. Stało się to 4 stycznia 1961 roku. Erwin Schrödinger został pochowany w Alpbach.
Prawdopodobnie już słyszałeś o istnieniu tegozjawisko. Jednak ludzie z dala od nauki zwykle niewiele o nim wiedzą. Warto o tym mówić, gdyż bardzo ważnego i interesującego odkrycia dokonał Erwin Schrödinger.
„Kot Schrödingera” to słynny myślicieleksperyment przeprowadzony przez Erwina. Naukowiec za jego pomocą chciał pokazać, że mechanika kwantowa jest niekompletna, gdy przechodzi od cząstek subatomowych do układów makroskopowych.
Artykuł Erwina opisujący ten eksperymentpojawił się w 1935 roku. W nim, dla wyjaśnienia, stosuje się technikę porównania, można nawet powiedzieć, personifikacji. Naukowiec pisze, że jest kot i pudełko, w którym znajduje się mechanizm zawierający pojemnik z trującym gazem i radioaktywnym jądrem atomowym. W eksperymencie parametry zostały dobrane tak, aby rozpad jądra z prawdopodobieństwem 50% nastąpił w ciągu godziny. Jeśli się rozpadnie, pojemnik z gazem otworzy się i kot umrze. Jeśli jednak tak się nie stanie, zwierzę przeżyje.
Zostawmy więc zwierzę w pudełku, poczekaj godzinę iZadajmy pytanie: czy kot żyje, czy nie? Zgodnie z mechaniką kwantową jądro atomowe (a tym samym zwierzę) znajduje się jednocześnie we wszystkich stanach (superpozycja kwantowa). Układ „kot – rdzeń” przed otwarciem pudełka znajdował się z prawdopodobieństwem 50% w stanie „kot nie żyje, rdzeń się rozpadł” i z prawdopodobieństwem 50% „kot żyje, rdzeń nie ma rozpadł się". Okazuje się, że zwierzę w środku umarło, a nie w tym samym czasie.
Zgodnie z interpretacją kopenhaską kotmimo wszystko będzie albo żywy, albo martwy, bez stanów pośrednich. Stan rozpadu jądrowego jest wybierany nie wtedy, gdy pudełko jest otwarte, ale gdy jądro wchodzi do detektora. Przecież redukcja funkcji falowej w tym przypadku nie jest związana z obserwatorem pudełka (człowiekiem), ale z obserwatorem jądra (detektorem).
Tak ciekawy eksperyment przeprowadził Erwin Schrödinger. Jego odkrycia dały impuls do dalszego rozwoju fizyki. Na zakończenie chciałbym przytoczyć dwie wypowiedzi, których autorem jest:
Na tym kończy się nasza znajomość z wielkim fizykiem, który nazywa się Erwin Schrödinger. Powyższe cytaty pozwalają nieco odsłonić jego wewnętrzny świat.
