Niezależni turyści przybywający wPrzewodniki turystyczne we Florencji zdecydowanie zalecają, aby oprócz Piazza Senoria, Starego Mostu i Pałacu Uffizi odwiedzić najbardziej znaną i rozpoznawalną atrakcję tego niesamowitego włoskiego miasta-muzeów - katedrę Santa Maria del Fiore. Najprawdopodobniej widziałeś zdjęcia i obrazy tego arcydzieła architektury. A te zdjęcia były często robione z powietrza, ponieważ gęsta zabudowa wokół świątyni nie pozwala znaleźć odpowiedniego kąta, by uchwycić ją w całości. Ale o wiele lepiej niż jakiekolwiek zdjęcia będzie zobaczyć katedrę na własne oczy - gdy zachodzące słońce delikatnie złoci czerwoną kopułę lub gdy w aksamitną włoską noc zapalą się światła spektakularnej iluminacji. Jest to kościół o bogatej, ciekawej historii i swoistym symbolu. W sercu Florencji geniusz renesansowych tytanów pozostawił swój ślad w kamieniu.
Plan budowy głównej świątyni miejskiejzostała przyjęta pod koniec XIII wieku. Ale nie można powiedzieć, że katedra Santa Maria del Fiore we Florencji została zbudowana od podstaw. Znajdował się tam mały kościółek św. Reparaty. A najsłynniejsza florencka bazylika jest wyjątkowa, ponieważ zaczęto ją budować, gdy poprzedni budynek nie został jeszcze zniszczony. Święta Reparata była uważana za patronkę miasta do końca XIII wieku. To na wpół legendarna postać. Młoda dziewica z Palestyny została poddana różnym subtelnym torturom przez okrutnych Rzymian za jej przywiązanie do chrześcijaństwa w III wieku. Kościół św. Reparaty został zbudowany około VI wieku. Ale też nie od zera. W czasach starożytnych istniała pogańska świątynia. U zarania chrześcijaństwa wybudowano przy nim baptysterium (pomieszczenie do chrztu neofitów). Wiadomo, że wokół kościoła znajdował się cmentarz. Wiele nagrobków z późnego okresu antycznego zostało przekazanych do Muzeum Świątyni.
Pierwsza rzecz, która zadziwia turystów odwiedzających Duomo- katedra, taka jest jej wielkość. Baptysterium i dzwonnica (dzwonnica) stoją oddzielnie, choć wchodzą w skład kompleksu architektonicznego. Ale sama budowa świątyni naprawdę zadziwia wyobraźnię swoimi gigantycznymi wymiarami. Co to jest, skąd taka gigantomania? Aby odpowiedzieć na to pytanie, należy pamiętać, kiedy powstała katedra Santa Maria del Fiore. Florencja na początku XIII wieku przeżywała rozkwit gospodarczy i twierdziła prymat wśród republik miejskich. Ponadto dominowała nie tylko we Włoszech, ale nawet w całej Europie Zachodniej. Aby zademonstrować swoje przywództwo (przede wszystkim głównym rywalom - Sienie i Pizie), postanowiono zbudować największą w tym czasie katedrę i najwyższą kampanilę. Według planu świątynia miała pomieścić połowę ludności gminy miejskiej, która w tamtych czasach osiągnęła niespotykane dotąd rozmiary – dziewięćdziesiąt tysięcy osób. Budynek tej wielkości rzucił wyzwanie sztuce średniowiecznej architektury. Został przyjęty przez Arnolfo di Cambio, znanego architekta, według którego projektów we Florencji wzniesiono już Palazzo Vecchio i kościół św. Krzyża.
Budowa katedry była czynemprestiż. Budynek musiał być wyjątkowy. Dlatego architekt Arnolfo odważył się odejść od gotyckiego kanonu, który nakazywał budowę obiektów sakralnych w formie krzyża łacińskiego. Stąd z góry owe kościoły przypominały literę "T". Architekt połączył krzyż łaciński z centryczną rotundą, która miała być zwieńczona kopułą. Trzy nawy oddzielone są szeroko rozstawionymi filarami. Rotunda oferuje widok na ołtarz i kaplice w transepcie. Di Cambio nie miał okazji zobaczyć wcielenia swojego pomysłu. Zmarł w 1302 r., a katedra Santa Maria del Fiore, której plan pielęgnował, została na długi czas zamieniona w opuszczony plac budowy. Miasto po prostu nie miało środków na ambitny projekt. Wyjście z kryzysu finansowego znaleziono w 1330 r.: cudem odnaleziono relikwie św. Ksenowiusza w kościele Reparata, a rok później wznowiono prace.
Patronem „budowy stulecia” był możnywarsztat kupców wełny (Arte della Lana). Zatrudnił nie kogokolwiek, ale znanego artystę i architekta Giotto. Ale kapitan był zbyt ambitny, aby zrealizować plan swojego poprzednika. I zaczął budować kampanię. Po jego śmierci (1337) zbudowano tylko jego dolną kondygnację. A potem dzieło ponownie zamarło na dwanaście lat w związku z Wielką Czarną Plagą. W 1349 r. pałeczkę głównego architekta przejął Francesco Talenti, któremu udało się dokończyć budowę dzwonnicy. W 1359 roku budową kierował Giovanni di Lapo Gini. Potem nadeszły inne czasy. Katedra Santa Maria del Fiore we Florencji zmieniła wielu architektów. I wszyscy zostali „nazwani”. Znamy takich mistrzów jak Giovanni d „Ambrogio, ale także Alberto Arnoldi i Neri di Fieravante oraz Andrea Orcagna… Do 1375 roku stary kościół św. Reparaty został ostatecznie rozebrany, a w 1380 roku ukończono nawę główną. ... dopiero w XIX wieku.
Jak wspomniano, katedra Santa Maria del Fiorezostał wzniesiony, aby wszystkie inne podobne gotyckie budowle nie były dla niego odpowiednie. Rzeczywiście, długość głównego kościoła we Florencji jest tylko o pięć metrów gorsza od słynnego mediolańskiego El Duomo (153 w porównaniu do 158 m). Zgodnie z planem architekta di Cambio rotunda miała być zwieńczona kopułą. Ale katedra miała tak ogromną sypialnię, że przez długi czas nikt nie odważył się rozpocząć prac nad jej stworzeniem. I dopiero w 1420 roku wielki architekt Brunelleschi podjął się trudnego zadania. Zaproponował radzie miasta plan ośmiobocznej ceglanej kopuły. To gotyckie sklepienie miało być zwieńczone ozdobną latarnią. Pracę komplikowała duża wysokość oraz fakt, że rusztowania nie stały na ziemi, lecz były przymocowane do pionowych ścian katedry. W efekcie 15 lat później uzyskano lekką, skierowaną ku niebu kopułę o wysokości 42 metrów, która obecnie definiuje charakterystyczną sylwetkę Florencji.
Dla nieprzygotowanego turysty produkujeambiwalentne wrażenie - ta katedra Santa Maria del Fiore we Florencji. Zdjęcia świątyni często przekazują jej bogatą dekorację zewnętrzną. Wnętrze jest jednak prawdopodobnie ubogie w porównaniu z architekturą fasady. Zauważył to w XVII wieku rosyjski podróżnik - pewien P.A. Tołstoj. Pisze, że „kościół jest bardzo duży i wykonany uczciwie i cudownie”, ale w środku „nie ma sukienki”. Możliwe też, że takie wrażenie wywołał kontrast z cerkwiami. Tak, a współcześni turyści zauważają, że kościół przypomina umiejętnie wykonane pudełko, które okazuje się puste w środku. Krytycy sztuki zwracają jednak uwagę, że dekoracja zewnętrzna katedry została podporządkowana kanonom późnego gotyku włoskiego. Wnętrze stało się areną najśmielszych twórczych eksperymentów mistrzów renesansu. Podłoga świątyni jest w całości wykonana z marmuru. Ołtarz główny wykonany jest z alabastru i ozdobiony rzeźbami. Rzemieślnicy wykorzystali różne rodzaje marmuru (zielony, biały i różowy), aby uzyskać naturalną grę światła. Oprawy renesansowe stworzyły również wspaniałe witraże.
Korzystając z faktu, że budowa dzwonnic nie jestistniał wyraźny kanon, Giotto w pełni ujawnił swój talent mistrzowski. Zaproponował radzie miejskiej dwudziestometrową prostokątną wieżę wzmocnioną bocznymi przyporami. Elewacje sprawiały wrażenie ażurów dzięki podwójnym otworom okiennym. Ponadto wszystkie ściany dzwonnicy są bogato zdobione wielobarwnymi intarsjami i rzeźbami. I chociaż wielki mistrz zmarł na samym początku pracy, inni mistrzowie ściśle przestrzegali jego planów i rysunków. W rezultacie „Campanilla Giotto” jest znana na świecie nie mniej niż sama katedra Santa Maria del Fiore, której jest częścią.
Niezawodnie wiadomo, że chrzest istniałjuż w 897 roku, jeszcze przed budową kościoła św. Reparaty. Wtedy baptysterium stało oddzielnie od świątyń modlitewnych, a katedra Santa Maria del Fiore nie jest wyjątkiem. Chrzcielnica stopniowo nabierała nowoczesnego wyglądu. Zbudowane w 1059 roku, sto lat później ściany zostały pokryte wielobarwnym marmurem. Sklepienie w formie namiotu wzniesiono w XII wieku. Renesans dał baptysterium trzy brązowe drzwi, a nad nimi marmurowe rzeźby. Co więcej, najlepsi rzeźbiarze Toskanii walczyli o honor udekorowania florenckiego chrztu. Konstrukcja sprawia fałszywe wrażenie, że ma trzy kondygnacje, choć w rzeczywistości są tylko dwa poziomy. Powodem tego złudzenia optycznego jest okładzina ścian zewnętrznych z marmuru.
Nie tylko pod względem wielkości i arcydzieł architektonicznych,ale katedra Santa Maria del Fiore jest również godna uwagi ze względu na swoją historię. Florencja ze swoją wielowiekową historią jest ściśle związana z główną świątynią. W jego murach miało miejsce wiele wielkich wydarzeń historycznych. Tutaj Savonarola wygłaszał kazania o pokucie. W tej świątyni zginął brat władcy Florencji Lorenzo Wspaniały Giuliano Medici. A w krypcie katedry, Giotto, autor kampanii, i Brunelleschi, twórca kopuły, zostali uspokojeni.
