Op 2 december 1823, de zogenaamdede Monroe-doctrine, die volledig nieuwe en onvoorspelbare principes van het buitenlands beleid van de Verenigde Staten van Amerika aankondigde. Het was ongeveer dit document dat James Monroe, de vijfde president van de Verenigde Staten, die de ereplaats voor twee opeenvolgende termijnen bekleedde, in zijn brief aan het Congres aankondigde. De essentie van deze volledig democratische doctrine was een zeer belangrijke uitdrukking - 'Amerika voor de Amerikanen'.
We zullen dus de essentie hiervan nader bekijkendocument. De Monroe-doctrine wees erop dat de Verenigde Staten in de nabije toekomst volledig moeten worden bevrijd van de noodzaak van kolonisatie en de daaropvolgende introductie van een Europese staat in het binnenlandse beleid. Buitenlands beleid en diplomatie stonden nu ook streng onder controle.
Bovendien komen de Verenigde Staten hiervan afvan het moment zouden in alle Europese oorlogen volledig neutraal blijven. Toen bijvoorbeeld in Spanje of Italië een oorlog uitbrak, konden de Verenigde Staten niet de zijde van een van de rivalen kiezen. Het is vermeldenswaard dat slechts een paar specialisten van die tijd echt geloofden dat Amerika neutraliteit zou kunnen weerstaan. Aan de andere kant had dit land het volste recht om de mogelijkheid te overwegen om op zijn grondgebied koloniën te stichten en in te grijpen in de binnenlandse aangelegenheden van absoluut alle Amerikaanse staten.
Na de publicatie van dit document, meningenbevolking verdeeld. Sommigen waren gewoon bang voor dit soort innovatie, terwijl anderen juist dachten dat er nu inderdaad een mooie toekomst voor de Amerikanen zou komen. Het punt is dat de autoriteiten bang waren dat Spanje hun koloniën in Latijns-Amerika, dat pas recentelijk onafhankelijk is geworden, zou kunnen terugnemen. Bovendien wilde president Monroe zelf de nieuw opgerichte republieken niet erkennen tot de overname van Florida uit Spanje in 1821.
Na zo'n succesvolle deal, Amerikaletterlijk haar handen losgemaakt. Het VK speelde op zijn beurt een belangrijke rol in dit proces, omdat het zich verzette tegen de herovering van Latijns-Amerika en voorstelde af te zien van de onmiddellijke kolonisatie ervan. Na langdurige onderhandelingen, waaraan ook adviseur Adams deelnam, deed de Amerikaanse president, na te hebben geluisterd naar zijn directe ondergeschikte, concessies en accepteerde hij het aanbod van Groot-Brittannië. Monroe accepteerde onder meer het voorstel en merkte op dat in dit geval ook het Russische rijk zijn grenzen niet zou moeten uitbreiden naar het zuiden van de Stille Oceaan.
Na twintig jaar kwam de toespraak van de Amerikaanse president in de kroniek onder de titel "Monroe Doctrine".
In die tijd was het natuurlijk onmogelijk om te benoemende betrekkingen tussen de twee reuzenlanden - Rusland en de Verenigde Staten - zijn warm of juist vijandig. En de Monroe-doctrine maakte hun relatie nog neutraler, volgens experts in geschiedenis en geopolitiek. Bovendien is het moderne buitenlandse beleid van de Russische Federatie in sommige opzichten het resultaat van een reeds bestaande situatie.
