Geisha is een beroep. Het is over haar waar Mineko Iwasaki het in haar boeken over heeft. Na in deze rol te hebben gezeten tot de leeftijd van 29, toen de carrière van een geisha als onafgemaakt wordt beschouwd, onderbrak ze haar studie en besloot later lezers over de hele wereld te vertellen dat haar beroep niets met losbandigheid te maken had. Dit beroep is het oudste in Japan. "True Memoirs of a Geisha" is een boek dat vertelt over wat het concept van "geisha" betekent, welke rol vrouwen van dit beroep spelen in de Japanse cultuur. En het literaire werk "The Journey of a Geisha" vertelt over het leven van Mineko Iwasaki zelf van kinds af aan tot op hoge leeftijd.
Ze werd geboren op 2 november 1949 in Kyoto. Voor haar begon het pad naar roem toen ze op vijfjarige leeftijd werd opgevoed in een traditioneel geishahuis in Kyoto. Haar familie was arm. Hoewel de vader van edel bloed was. Shinzo Tanaka van de Minamoto-clan was een failliete aristocraat die zijn titel verloor. Hij verdiende de kost door kimono's te schilderen en ze in zijn winkel te verkopen. Het was een familiebedrijf, maar er was nog niet genoeg geld om een groot gezin, bestaande uit man, vrouw en elf kinderen, adequaat te onderhouden. In die tijd was het aan de orde om kinderen af te staan voor pleegzorg. Zo verbeterde het gezin hun financiële situatie en gaf het hun kroost een kans op een goed leven. Dat deden ze dus met Mineko Iwasaki. Haar vier zussen - Yaeko, Kikuko, Kuniko, Tomiko - ontmoetten hetzelfde lot. Ze gingen allemaal studeren in het Iwasaki Okiya geishahuis.
Het eerste dat ze kleine meisjes begonnen te lerener was een traditionele Japanse dans. Mineko Iwasaki overtrof de andere meisjes in dit beroep. Op haar 21ste werd ze beschouwd als de beste Japanse danseres. De lessen namen haar veel fysieke kracht af, maar de inspanningen werden beloond. Mineko Iwasaki is een geisha die danste voor koningin Elizabeth en prins Charles. Weinigen hebben deze eer ontvangen. Maar zelfs als klein meisje bevond Mineko Iwasaki zich in een bevoorrechte positie. Ze werd opgemerkt door de eigenaar van de onderwijsinstelling, Madame Oima, en maakte haar tot atotoriti, dat wil zeggen de erfgename. Dat wil zeggen dat ze na enige tijd bij het Gion-geishahuis zou zijn geweest. Om dit mogelijk te maken, moest ze op 10-jarige leeftijd haar ouders in de steek laten, zodat Oima haar kon adopteren en de naam Iwasaki kon aannemen, hoewel ze bij haar geboorte Masako Tanaka heette.
Jarenlang studeren, op de leeftijd van 15 meisjeswerd pas leerlingen, en bij 21 echte geisha's die zelfstandig kunnen werken. Mineko Iwasaki is altijd al aangetrokken geweest tot dansen. Maar de meisjes kregen veel andere vakken. Om succesvol te zijn, moesten ze kunnen zingen, traditionele muziekinstrumenten bespelen, de regels van de etiquette kennen, de theeceremonie kennen, meerdere talen spreken, voor hun uiterlijk zorgen, zich netjes kleden en een gesprek voeren. Een van de onderwerpen was kalligrafie. Om met klanten te communiceren, en dit zijn altijd mensen uit de hogere lagen van de samenleving geweest, moesten meisjes op de hoogte blijven van wereldgebeurtenissen, wetenschappelijke ontdekkingen en zakelijk nieuws. Dit was nodig om het gesprek vakkundig te kunnen voeren. De meisjes hadden een contract van 5-7 jaar bij het geishahuis en hoewel ze zelfstandig werkten, werd het geld voor hun diensten aan de eigenaar gegeven. Er werd tenslotte veel geld besteed aan hun opleiding. Neem bijvoorbeeld dure pakken. En zo betaalden de studenten hun schuld voor gratis onderwijs af.
"True Memoirs of a Geisha" is een boek waarinIwasaki aarzelt niet om de hele waarheid over zijn leven in het huis van de geisha te onthullen. Daarom verbergt ze niet het feit dat meisjes tijdens haar carrière hun schoonheid moesten opofferen. Dagelijkse strakke kapsels met stylingproducten resulteerden bijvoorbeeld in haarbeschadiging en soms kaalheid. Bovendien moest Iwasaki naar klanten luisteren en zoiets als een psycholoog zijn. En wat ze zeiden, in een poging de ziel te ontlasten, was vaak zo onaangenaam dat ze zichzelf vergeleek met een vuilnisbak, waarin ze onzuiverheden goten. Populariteit was onder meer niet alleen vruchtbaar. Talloze fans wekten de afgunst van de vrouwen om haar heen. Soms kreeg ze te maken met fysiek misbruik, bijvoorbeeld wanneer mannen tegen haar wil intieme relaties van haar wilden krijgen.
Misschien was dit de aanleiding voor het feit dat Iwasakibesloot haar carrière als geisha te beëindigen, hoewel ze erg populair en goed betaald was. Ze verdiende zes jaar lang $ 500.000 per jaar, wat geen enkele andere geisha kon bereiken. Iwasaki legde de reden voor haar vertrek uit door het feit dat ze een gezin wil stichten en niet langer de rol van geisha wil spelen. Haar vertrek veroorzaakte echter een publieke verontwaardiging. Zoals Mineko later toegaf, wilde ze dat de samenleving aandacht schonk aan onvolkomenheden in het geisha-onderwijssysteem, maar ze bereikte het tegenovergestelde effect. Meer dan 70 meisjes met dezelfde activiteit onderbraken ook hun beroep. Iwasaki beschouwt zichzelf op de een of andere manier betrokken bij het feit dat haar beroep tegenwoordig zeer zeldzaam is. Er zijn maar weinig echte geisha's en hun diensten zijn zo duur dat alleen zeer rijke mensen ervoor kunnen betalen.
Na het verlaten van de wereld van Geisha, vertrok Mineko Iwasakigetrouwd met een kunstenaar genaamd Jimchiro. Aanvankelijk verwierf ze verschillende schoonheidssalons en kapsalons, maar na verloop van tijd besloot ze zich aan de kunst te wijden. Haar man leerde haar schilderijen te restaureren, en dit is tegenwoordig haar voornaamste bezigheid. Daarnaast studeerde ze aan de Universiteit van Kyoto in de afdelingen geschiedenis en filosofie. Iwasaki heeft een dochter die nu 31 jaar oud is. De voormalige geisha woont met haar man in een buitenwijk van Kyoto.
Wel de herinneringen aan de vorige bezettinghad de schrijver Arthur Golden nodig. Ze stemde ermee in hem een vertrouwelijk interview te geven. Maar om de een of andere reden heeft de auteur van het boek "Memoirs of a Geisha" het geschonden en de naam van Iwasaki vermeld in de lijst met dank, die hij in zijn werk publiceerde. Hierdoor kwam Mineko in een onaangename situatie terecht. Geisha is tenslotte verplicht om geheim te houden over hoe ze zijn opgeleid en om de geheimen van hun werk in de toekomst niet prijs te geven. Iwasaki ontving zelfs fysieke bedreigingen voor het overtreden van deze wet. Dit alles dwong haar tot een rechtszaak, die ze won en zelfs een financiële compensatie ontving.
De reden voor het indienen van een claim was niet alleende onthulling van vertrouwelijke informatie, maar ook het feit dat de schrijver in zijn boek een soort parallel trekt met het leven van Iwasaki zelf, terwijl hij de feiten verdraait. Natuurlijk streefde hij naar populariteit en verrijking. Het werk bleek zo interessant te zijn dat op basis daarvan een beroemde film met dezelfde naam werd opgenomen, wat ook de schrijver roem en rijkdom gaf. Maar Iwasaki's gevoelens waren beledigd. De lezer krijgt de indruk dat geisha en meisjes van gemakkelijke deugd hetzelfde zijn. Iwasaki is ook verontwaardigd over de veiling van maagdelijkheid. Ze beweert dat dit in werkelijkheid nooit is gebeurd. Hoewel hij niet ontkent dat er een intieme relatie is ontstaan tussen geisha en klanten, was het allemaal uit liefde en had geisha niets met seks voor geld te maken.
Om het beroep van vuil te reinigen, IwasakiZe heeft twee boeken geschreven waarin ze uitvoerig vertelt over hoe geisha echt traint en werkt. Het boek - co-auteur van Mineko Iwasaki, Rand Brown - "True Memoirs of a Geisha" - is een autobiografie. Daarin vertelt Mineko over zijn hele leven. Ze publiceerde ook een ander van haar literaire werken. Mineko Iwasaki's boek "Journey of a Geisha" is een verzameling aantekeningen over haar leven in de geishawijk, grappige en leerzame cases uit haar praktijk. Het is geen toeval dat Rand Brown co-auteur was van haar boeken. Ze is de president van een bedrijf dat is opgericht om het begrip tussen Amerika en Japan te verbeteren. Ze is ook een bekende Japanse vertaler.
Het leven heeft deze vrouw bedorven. Ze leefde verliefd in het huis van haar ouders, had een speciale positie in het huis van de geisha, werd een gelukkige vrouw en moeder. Misschien was het haar missie om de hele wereld de waarheid te vertellen over verfijnde en mooie vrouwen, wier beroep al zoveel jaren in mysterie is gehuld.
