Wybory to wybór urzędników państwowych.Procedura ta jest najważniejszą formą uczestnictwa obywatelskiego w życiu politycznym i publicznym kraju. Dzisiaj w większości stanów świata istnieją pewne wybory, dzięki którym formowana jest i uprawiana uprawniona władza.
Prawo wyborcze to kluczowy podgatunekprawa konstytucyjne zapisane w ustawie głównej - Konstytucji. Bez tego nie można sobie wyobrazić wolnego społeczeństwa obywatelskiego. Głosowanie to wykonywanie czynnego prawa wyborczego mieszkańców kraju (prawo do delegowania władzy urzędnikom).
W swej istocie koncepcja wyborów jest nierozerwalnie związana z koncepcjami systemu wyborczego i prawa wyborczego. W każdym kraju odbywa się regularne głosowanie zgodnie z utrwalonym ustawodawstwem.
We współczesnej Rosjideputowani do parlamentów i sejmów, prezydent, burmistrzowie miast i przewodniczący podmiotów Federacji. Istnieje kilka źródeł prawa wyborczego. Są to przepisy (ustawy), które regulują procedurę przeprowadzania głosowania.
Pojęcie wyborów i ich miejsce w życiu krajuokreśla Konstytucja Federacji Rosyjskiej, statuty regionów, terytoriów, miast, a także konstytucje republik, które są członkami Federacji. Przez cały okres najnowszej historii Federacji Rosyjskiej to ustawodawstwo pozostaje podstawą jej systemu wyborczego.
Istnieją również specjalne regulacje.Przede wszystkim jest to ustawa federalna przyjęta w 2002 roku. Jego głównym celem jest zagwarantowanie obywatelom Federacji Rosyjskiej zachowania ich praw wyborczych. Ta ustawa federalna opisuje procedury głosowania, a także zasady prowadzenia kampanii. Na przestrzeni lat dokument przeszedł kilka poprawek i poprawek. Niemniej jednak, pomimo wszystkich modyfikacji, jego podstawowa istota pozostała taka sama.
Zmiany w ordynacji wyborczej sącykliczne. Jest redagowana w odpowiedzi na zmieniające się warunki polityczne. Na przykład w 2004 r. Odwołano wybory gubernatorów, a po kilku latach powrócono. Pojedyncze poprawki mogą być dokonywane specjalnymi zarządzeniami i dekretami Prezydenta Federacji Rosyjskiej. Niektóre szczegóły ordynacji wyborczej należą do kompetencji Centralnej Komisji Wyborczej i Dumy Państwowej. Dlatego wybory zależą również od ich decyzji i decyzji.
W większości stanów bezpośrednie idemokratyczne wybory. Oznacza to, że urzędnicy są określani bezpośrednio przez obywatela. Lokale wyborcze są otwarte do głosowania. Mieszkaniec tego kraju odnotowuje swój wybór w biuletynie. Wola ludu zależy od wysokości tych zabezpieczeń.
Oprócz prostych są też do nich przeciwnewybory pośrednie. Najbardziej znanym przykładem takiego systemu są Stany Zjednoczone. W przypadku wyborów pośrednich, wyborca przekazuje swoje uprawnienia wyborcom (którzy następnie transmitują wolę swoich wyborców i kończą wybory). Jest to dość złożony i zagmatwany system, przyjęty w różnych krajach, głównie ze względu na przywiązanie do tradycji. Na przykład w Stanach Zjednoczonych prezydent kraju nie jest wybierany przez obywateli, ale przez Kolegium Elektorów. W ten sam sposób izba wyższa indyjskiego parlamentu kształtuje się w dwóch etapach.
Dwa systemy wyborcze (alternatywny ibrak alternatywy) określają charakter całego systemu wyborczego, niezależnie od innych jego cech. Jaka jest ich istota i różnica? Alternatywność oznacza, że dana osoba ma wybór między kilkoma kandydatami. Jednocześnie obywatele preferują diametralnie odmienne programy i idee polityczne.
Niekwestionowane wybory są ograniczone do jedynychpartia (lub nazwisko) na karcie do głosowania. Dziś taki system praktycznie zniknął z wszechobecnej praktyki. Niemniej jednak w krajach o systemie jednopartyjnym trwają bezsporne wybory, w których władza może być autorytarna lub totalitarna.
Obecnie na świecie jest wiele różnych typówwybory. Chociaż każdy kraj ma swoją własną unikalną praktykę, można zidentyfikować kilka kluczowych trendów. Na przykład jednym z najbardziej rozpowszechnionych systemów wyborczych jest system większościowy. W takich wyborach terytorium kraju jest podzielone na okręgi, a każdy z nich ma własne głosowanie (z unikalnymi listami kandydatów).
Większość systemu jest szczególnie skuteczna, gdywybory do parlamentu. Dzięki niej do organu przedstawicielskiego wchodzą posłowie, którzy bez wyjątku reprezentują interesy wszystkich regionów kraju. Zazwyczaj kandydat startuje w okręgu wyborczym, z którego pochodzi. Będąc w parlamencie, tacy posłowie będą mieli jasny i jasny obraz interesów ludzi, którzy na nich głosowali. Tak spełnia się funkcja reprezentacyjna w najlepszej formie. Należy przestrzegać zasady, że to nie poseł faktycznie głosuje w parlamencie, ale obywatele, którzy go wybrali i przekazali mu uprawnienia.
Większość systemu dzieli się na trzy podtypy.Pierwsza to zasada większości bezwzględnej. W takim przypadku, aby wygrać, kandydat musi uzyskać więcej niż połowę głosów. Jeżeli nie jest możliwe wyłonienie takiego kandydata za pierwszym razem, wówczas ogłaszane są wybory uzupełniające. Biorą w nich udział dwie osoby, które dysponują największą liczbą głosów. Ten system jest najczęściej typowy dla wyborów samorządowych.
Druga zasada dotyczy krewnegowiększość. Według niego wystarczy matematyczna przewaga nad przeciwnikami, aby kandydat wygrał, nawet jeśli liczba ta nie przekroczy 50% progu. Trzecia zasada dotycząca większości kwalifikowanej jest znacznie mniej powszechna. W takim przypadku ustala się konkretną liczbę głosów potrzebną do wygrania.
Typowe typy wyborów są oparte nareprezentacja partii. Zgodnie z tą zasadą funkcjonuje proporcjonalny system wyborczy. Tworzy wybierane organy władzy poprzez listy partyjne. Kandydat wybrany w okręgu wyborczym może również reprezentować interesy organizacji politycznej (np. Komunistów czy liberałów), ale przede wszystkim oferuje obywatelom własny program.
W przypadku list partyjnych i proporcjonalnychsystem jest inny. Takim głosowaniem w wyborach kierują ruchy i organizacje polityczne, a nie pojedynczy polityk. W przeddzień wyborów partie sporządzają listy kandydatów. Następnie, po głosowaniu, każdy ruch otrzymuje liczbę miejsc w parlamencie proporcjonalną do oddanych głosów. W skład organu przedstawicielskiego wchodzą kandydaci wpisani na listy. W tym przypadku pierwszeństwo mają pierwsze liczby: politycy powszechnie znani w kraju, osoby publiczne, popularni mówcy itp. Główne typy wyborów można scharakteryzować w inny sposób. Większość jest indywidualna, proporcjonalna jest zbiorowa.
System proporcjonalny (jak system większościowy)istnieją odmiany. Dwa główne podgatunki obejmują głosowanie na otwartych listach partyjnych (Brazylia, Finlandia, Holandia). Takie bezpośrednie wybory są dla wyborcy okazją nie tylko do wybrania listy partyjnej, ale także do poparcia konkretnego członka partii (w niektórych krajach można poprzeć dwóch lub więcej). Tak kształtuje się ocena preferencji kandydatów. W takim systemie partia nie może samodzielnie decydować, jaki skład nominować do parlamentu.
Zamknięte listy są używane w Rosji, Izraelu,Unia Europejska i Republika Południowej Afryki. W takim przypadku obywatel ma prawo głosować tylko na partię, którą lubi. Konkretne osoby, które wchodzą do parlamentu, są określane przez samą organizację polityczną. Wyborca głosuje przede wszystkim na program generalny.
Wszystkie typy wyborów mają swoje zalety iniedogodności. System proporcjonalny jest zdecydowanie inny, ponieważ głosy obywateli nie znikają po prostu. Idą do wspólnej skarbonki partii i wpływają na program polityczny. W tej regule jest również ważna okoliczność. Każdy kraj ma określony próg. Partie, które nie przejdą tego znaku, nie wchodzą do parlamentu. Dlatego najbardziej sprawiedliwe w tym przypadku są wybory w Izraelu, gdzie minimalny próg wynosi zaledwie 1% (w Rosji 5%).
Wadą systemu proporcjonalnego jestczęściowe wypaczenie zasady demokracji. Wybrani urzędnicy nieuchronnie tracą kontakt ze swoimi wyborcami. Jeżeli kandydaci są określani przez partię, nie muszą udowadniać ludziom swoich kompetencji. Wielu ekspertów krytykuje zamknięte listy za podatność na wszelkiego rodzaju technologie polityczne. Na przykład istnieje „zasada lokomotywy parowej”. Korzystając z niego, imprezy stawiają ludzi (gwiazdy filmu, popu i sportu) przed zamkniętymi listami. Po wyborach te „lokomotywy” oddają mandaty na rzecz mało znanych urzędników partyjnych. Historia zna wiele przypadków, kiedy zamknięty charakter partii doprowadził do dyktatury w organizacji i dominacji biurokracji.
System wyborczy może łączyć dwapodstawowe zasady (większość i proporcjonalność). W tej konfiguracji zostanie uznany za mieszany. W Rosji, kiedy wybierany jest parlament, dziś odbywają się właśnie takie bezpośrednie wybory powszechne. Połowę posłów wyznaczają listy, drugą połowę - okręgi jednomandatowe. Mieszany system wyborczy zostanie zastosowany w wyborach do Dumy Państwowej 18 września 2016 r. (Wcześniej był stosowany w wyborach do Dumy Państwowej do 2003 r. Włącznie). W 2007 i 2011 roku obowiązywała zasada proporcjonalności z zamkniętymi listami partii.
Inne formaty są również nazywane systemem mieszanym.system wyborczy. Na przykład w Australii jedna izba parlamentu jest wybierana z list partyjnych, a druga przez okręgi jednomandatowe. Istnieje również mieszany, połączony system. Zgodnie z jej regulaminem mandaty w parlamencie są rozdzielane na zasadzie większości jednomandatowej, ale głosowanie odbywa się według list.
Każdy system mieszany jest elastyczny idemokracja. Stale się zmienia i oferuje krajowi kilka możliwości formowania składu organów przedstawicielskich. W takim przypadku lokale wyborcze mogą stać się miejscem przeprowadzenia kilku wyborów jednocześnie, odbywających się na różnych zasadach. Na przykład w Rosji głosowanie na szczeblu gminnym miast coraz częściej odbywa się w tym formacie.
Ważnym czynnikiem są mieszane wybory bezpośredniefragmentacja systemu politycznego. Dlatego eksperci uważają to za poważny test dla krajów o młodej, nieudanej demokracji. Rozdrobnione organizacje polityczne są zmuszane do tworzenia koalicji. W takim przypadku większość partii w parlamencie jest praktycznie nieosiągalna. Z jednej strony utrudnia to podejmowanie decyzji, z drugiej strony taki obraz jest wyraźnym przykładem wszechstronności społeczeństwa, w którym istnieje wiele grup o różnych interesach. Mieszane systemy wyborcze i duża liczba małych partii były charakterystyczne dla Rosji i Ukrainy w latach dziewięćdziesiątych.
