Kodeks karny każdego kraju obejmujeosobne przepisy dotyczące „form współudziału w przestępstwie”. Ta koncepcja ma swoje własne cechy, typy i cechy. Spróbujmy to rozgryźć.
Co zatem oznacza proponowany termin?Jakikolwiek wspólny celowy udział dwóch lub więcej osób w popełnieniu przestępstwa. Naturalnie taki czynnik zwiększa niebezpieczeństwo popełnionego czynu, a zatem jest okolicznością obciążającą. Warto też zrozumieć, że każdy ze wspólników wnosi do przestępstwa zupełnie inny wkład, dlatego każdy z nich otrzymuje karę całkowicie indywidualną, stosownie do swojej winy i roli. Główne subiektywne oznaki obejmują fakt, że współudział w popełnieniu przestępstwa jest uznawany tylko wtedy, gdy było więcej niż 2 wspólników, a każdy z nich osiągnął określony wiek, od którego można skazać osobę na odpowiedzialność karną. Nie zapominaj, że ta forma jest rozpoznawana tylko w celowych działaniach. Przestępstwa popełnione przez zaniedbanie nie mogą być popełniane wspólnie.
Kodeks karny wyróżnia 4 rodzaje wspólników:organizator, prowokator, wykonawca i wspólnik. Przeanalizujmy każdy z nich osobno. Sprawcą jest osoba, która bezpośrednio popełnia przestępstwo samodzielnie lub z innymi współsprawcami. Może ich być kilka, a funkcje i role każdego z nich również się różnią. Współsprawcą jest osoba, która „pomaga” swoimi radami, instrukcjami, a także może obiecać ukryć ślady zbrodni lub narzędzie zbrodni. Należy rozumieć, że wspólnikiem jest osoba, która pomagała albo przed popełnieniem przestępstwa, albo w chwili, ale nie po jego zakończeniu.
Kodeks karny naszego kraju ma w sobiestruktura odrębnych artykułów poświęconych wyżej omówionym kwestiom. Formy współudziału w zbrodni są rodzajem granicy brutalności, w ramach której popełniono straszne czyny.