Termin „prawo suche” nazywa się zakazem (pełnym lub częściowym) obrotu substancjami zawierającymi alkohol.
Zakaz w USA
W latach 1920–1933 działał w Stanach Zjednoczonychzakaz sprzedaży, transportu i produkcji alkoholu. Zakaz w Ameryce wprowadzono po przyjęciu osiemnastej poprawki do konstytucji USA. Deklarowano zakaz zarówno posiadania alkoholu, jak i jego konsumpcji. Stosunek do zakazu spożywania alkoholu w społeczeństwie amerykańskim był dwojaki. Z jednej strony zwolennicy prawa postrzegali to jako zwycięstwo moralności i zdrowia. Niewątpliwym sukcesem było zmniejszenie o połowę spożycia alkoholu w latach 20. XX wieku, które pozostawało poniżej poziomu odpowiadającego okresowi poprzedzającemu zakaz do 1940 roku. Z drugiej strony przeciwnicy prawa („mokrzy”) skrytykowali zakaz, nazywając go inwazją na wiejskie ideały protestanckie w różnych aspektach życia obywateli, imigrantów i katolików. Pomimo pozytywnych rezultatów ustawodawstwa dotyczącego zakazów, miały one znacznie większe negatywne konsekwencje dla kraju, co pozwoliło przeciwnikom prawa ratyfikować dwudziestą pierwszą poprawkę do Konstytucji 13 lat później, uchylając niepopularny zakaz w Ameryce.
Jeden ze smutnych wyników był znaczącywzrost liczby gangów przestępczych. Amerykańska mafia po raz pierwszy ogłosiła się. Liczne organizacje przestępcze czerpały zyski z przemytu, nielegalnej produkcji i dystrybucji alkoholu. Środki antyalkoholowe negatywnie wpłynęły na gospodarkę kraju. Dni Prohibicji upłynęły pod znakiem gwałtownego wzrostu korupcji w szeregach policji i polityków.
Smutne doświadczenie wymuszonej trzeźwości w ZSRR
Kampanie antyalkoholowe prowadzone w ZSRR były niezwykle niepopularnymi działaniami rządu, mającymi na celu walkę z ograniczeniem spożycia napojów alkoholowych.
Ostatnia kampania została zachowana w pamięcizwane „suchym prawem Gorbaczowa”. Michaił Siergiejewicz rozpoczął walkę z pijaństwem zaraz po dojściu do władzy. Sytuacja, która rozwinęła się w społeczeństwie sowieckim w 1985 r., Wymagała zdecydowanych działań, gdyż alkoholizm w kraju osiągnął skalę narodowej katastrofy. Podjęto działania prewencyjne, w wyniku których trzeźwa populacja znacznie poprawiła wskaźniki demograficzne, zwiększyła się długość życia męskiej populacji kraju, a zmniejszyła się liczba przestępstw popełnianych w stanie nietrzeźwości. Ale zakaz alkoholu w Związku Radzieckim, podobnie jak zakaz w Ameryce, doprowadził do upadku gospodarczego. Brak zysku ze sprzedaży napojów alkoholowych w krótkim czasie doprowadził do powstania budżetu deficytowego. Ustawodawcy spodziewali się oczywiście innego efektu, ale dostali kilometrowe kolejki w sklepach, liczne przypadki zatruć chemikaliami zawierającymi alkohol, rozkwit piwowarstwa domowego i potajemnej produkcji alkoholu. W świadomości masowej kampania antyalkoholowa została odebrana jako absurdalna decyzja władz skierowana przeciwko „zwykłym ludziom”, zmuszonym wszelkimi środkami do „zdobycia” alkoholu, który wciąż jest dostępny dla partii i elity gospodarczej. Jednak przywódcy tego kraju wiedzieli, jakie rozczarowujące skutki przyniosła prohibicja w Ameryce i Finlandii. Tajemnicą pozostaje, dlaczego początkowo skazane na niepowodzenie ograniczenie spożycia alkoholu środkami administracyjnymi do głowy państwa wydawało się jedynym słusznym rozwiązaniem problemu alkoholizmu.
