Konwencja berneńska o prawie autorskim

W 1886 roku w Szwajcarii w Bernie dla ochronydzieła sztuki i literatura, przyjęto konwencję, która otrzymała swoją nazwę w miejscu stworzenia. Początkowo do jego uczestników należeli takie kraje jak Wielka Brytania, Francja, Niemcy, Belgia, Tunezja, Szwajcaria i Hiszpania. Następnie Konwencja Berneńska zaczęła funkcjonować w innych krajach świata, które przystąpiły do ​​niej, a do roku 2010 liczba ta wynosiła już 164 państwa.

Rosja stała się stroną w 1995 roku, z zastrzeżeniem, że skutek tego dokumentu nie stosuje się do utworów, które znajdują się na jego terytorium w domenie publicznej w dniu wejścia w życie w stosunku do Federacji Rosyjskiej.

Konwencja była kilkakrotnie weryfikowana: w 1908 rw Berlinie, w 1928 r. w Rzymie, w 1948 r. w Brukseli, w 1967 r. w Sztokholmie, w 1971 r. w Paryżu. Rządy krajów uczestniczących zastrzegły sobie prawo do zawierania specjalnych umów zapewniających autorom poziom ochrony wyższy niż ten przewidziany w postanowieniach konwencji.

Konwencja berneńska z 1886 r. Opiera się na zasadach:

• traktowanie narodowe.Każde z państw członkowskich są zobowiązane do zapewnienia obywatelom innych krajów, takich jak prawa autorskie, jak i obywateli. Spory wynikające z naruszenia praw autorskich, prowadzone na podstawie prawa państwa, na którego terytorium produkt jest używany;
• niezależność ochrony robót.Oznacza to, że odbywa się to niezależnie od tego, czy są one chronione w innych krajach. Wyjątkiem może być sytuacja, w której ustawa przewiduje zaprzestanie ochrony utworu, którego okres upłynął w kraju, w którym utwór został utworzony;
• automatyczna ochrona własności intelektualnejwłasność. Konwencja berneńska przewiduje, że pochodzenie prawa autorskiego następuje bez użycia formalności wstępnych (jakiegokolwiek wniosku, rejestracji itd.) Automatycznie po pierwszej publikacji dzieła lub jego utrwaleniu w formie materialnej;
• domniemanie autorstwa. Oznacza to, że twórca jest tym, którego pseudonim lub nazwa pojawia się na okładce, chyba że istnieją dowody przeciwne.

Бернская конвенция об авторском праве rozszerza ochronę na następujące dzieła sztuki, nauki, literaturę: wykłady, książki, broszury, rysunki, rzeźby, malarstwo, architekturę, fotografię, grafikę, choreografię, muzykę, dzieła kinematograficzne itp. Okres, na który jest dostarczany, to czas życia autora pracy i 50 lat po jego śmierci.

Konwencja berneńska zawiera przepis stwierdzający, że podrabiane produkty podlegają zatrzymaniu w którymkolwiek z krajów Unii, w których praca ma ochronę prawną.

Autorzy otrzymują następujące wyłączne prawa:

1. publiczne występy do utworów muzycznych i dramatycznych;
2. do publicznego czytania dzieł literatury;
3. do tłumaczenia;
4. o reprodukcji (w dowolny sposób i w dowolnej formie);
5. w nadawaniu publicznym (radio, telewizja);
6. w remake'u filmowym;
7. do przeróbki, aranżacji, innych zmian.

Konwencja berneńska zachowujekraje uczestniczące mają prawo do niezależnego określenia zakresu, w jakim ustawodawstwo ma zastosowanie do wzorów przemysłowych, wzorów i dzieł sztuki użytkowej, a także warunków ich ochrony.

Ustawodawstwo krajów uczestniczących równieżspecjalne porozumienia między nimi mogą pozwolić na wykorzystanie dzieł artystycznych i literackich jako ilustracji o charakterze edukacyjnym w programach telewizyjnych i radiowych, w publikacjach, z zastrzeżeniem przestrzegania „dobrych obyczajów i obyczajów”.

Funkcje administracyjne dotyczące wdrażania postanowień Konwencji Berneńskiej powierzono Światowej Organizacji Własności Intelektualnej.