Jeśli dana osoba jest z powodu urazów (w tymw tym, przemysłowe), poważne choroby lub wady wrodzone stają się całkowitą lub częściową niezdolnością, klasyfikowane są jako niepełnosprawność. Zgodnie ze stopniem złożoności choroby, istnieje podział na grupy osób niepełnosprawnych, które są podzielone na trzy kategorie.
Tak więc pierwsza grupa niepełnosprawnych obejmujepacjenci, którzy nabyli wady, które prowadzą do ciągłego naruszania podstawowych funkcji organizmu. Takie naruszenia prowadzą do całkowitej niezdolności lub ograniczenia możliwości samoobsługi. Z reguły osoby niepełnosprawne z pierwszej grupy nie mogą służyć bez pomocy z zewnątrz, nie są w stanie poradzić sobie bez opieki, są niezdolne do pracy, nie mogą pracować samodzielnie i zapewnić sobie. Tacy pacjenci są całkowicie uzależnieni od drugiej osoby, która im pomaga. Diagnozy, dla których ustalono tę grupę, są nieuleczalne lub tylko częściowo uleczalne.
Kryteria definiowania grupy osób niepełnosprawnych jakoz reguły są to: stopień trudności w uszkodzeniu słuchu, wzroku, węchu, dotyku, uszkodzenie układu mięśniowo-szkieletowego, zdolność kontrolowania reakcji behawioralnych, poziom uczenia się, orientacja przestrzenna i poziom zdolności do pracy. Z kolei każde z wymienionych kryteriów jest podzielone na stopnie (są one podzielone na trzy główne). Im wyższy stopień trudności, tym trudniejsza grupa osób niepełnosprawnych. Grupy osób niepełnosprawnych określają poziom obrażeń odniesionych przez pacjenta.
Druga grupa niepełnosprawności obejmujepacjenci ze zdolnościami orientacyjnymi, umiejętnością porozumiewania się, umiejętnością pracy w drugim stopniu. Jednocześnie można kształcić pacjenta wyłącznie w wyspecjalizowanych placówkach oświatowych, w których należy korzystać wyłącznie ze specjalistycznych programów kształcenia ogólnego. Osoby z drugiej grupy niepełnosprawności mogą pracować tylko w warunkach stworzonych specjalnie dla nich, muszą przestrzegać określonego trybu pracy, który obejmuje przemianę pracy i wypoczynku, przestrzeganie zaleceń lekarskich. W pokoju, w którym pracuje osoba niepełnosprawna z drugiej grupy, powinien istnieć stały dostęp do opieki medycznej, a także możliwość pracy w domu.
Przedstawiciele trzeciej grupy osób niepełnosprawnychz uporczywymi problemami zdrowotnymi, ale dość adekwatnymi i zdolnymi. W ich przypadku występuje umiarkowana niepełnosprawność i możliwości, muszą zapewnić ochronę socjalną i pomoc. Choroby tej grupy obejmują naruszenia, w których pacjent nie może fizycznie się załadować, jego objętości pracy zmniejsza się o około jedną czwartą całości. Z reguły trudno będzie takim ludziom opanować nowy zawód lub uzyskać wykształcenie, które wiąże się z dużym stresem fizycznym i emocjonalnym.
Grupy osób niepełnosprawnych i stopnie trudnościMówią, że lekarz prowadzący powinien stale monitorować pacjentów, regularnie poddawać się perekomissii, które mają na celu monitorowanie wszelkich zmian stanu zdrowia pacjenta.
Pacjenci z dowolnej grupy osób niepełnosprawnych są podatnizmiany stanu zdrowia, które mogą wystąpić zarówno w kierunku poprawy, jak i w przeciwnym kierunku. Oznacza to, że najmniejsze naruszenie zdrowia fizycznego lub psychicznego pacjenta nie powinno pozostać niezauważone przez lekarza. Zależy to w dużej mierze od samych pacjentów, którzy muszą ściśle przestrzegać wszystkich instrukcji i zaleceń dla nich przeznaczonych. Współpraca w tej sprawie jest jednym z kryteriów sukcesu leczenia!
