Żyła płucna (zdjęcie poniżej) to naczynie, które doprowadza natlenioną krew tętniczą z płuc do lewego przedsionka.
Począwszy od naczyń włosowatych płuc, te naczyniałączą się w większe żyły, które przechodzą do oskrzeli, następnie segmenty, płaty, aw wrotach płuc tworzą duże pnie (po dwa z każdego korzenia), które w pozycji poziomej są wysyłane do górnej części lewego przedsionka. W tym przypadku każdy z pni wnika w osobny otwór: lewy - z lewej strony lewego przedsionka, a prawy z prawej. Prawe żyły płucne, idąc do przedsionka (po lewej), krzyżują się poprzecznie przez prawy przedsionek (jego tylną ścianę).
Tworzą go odcinki żył z odcinków środkowego i górnego płata płuca.
To naczynie otrzymuje krew z dolnego płata (jego 5 segmentów) i ma dwa główne dopływy: podstawową wspólną żyłę i górną gałąź.
Biegnie między segmentami podstawnymi i górnymi.Uformowany z żył pomocniczych i głównych, podąża do przodu i do dołu, przechodząc za segmentowym wierzchołkowym oskrzeli. Ta gałąź jest najwyższa ze wszystkich, które wpływa do prawej dolnej żyły płucnej.
W związku z tym główna żyła oskrzeli zawiera trzy dopływy: boczny, górny, przyśrodkowy, zlokalizowany głównie międzysegmentowo, ale może również przebiegać wewnątrzsegmentowo.
Dzięki żyle dodatkowej krew przepływa z górnego odcinka (jego górnej części) do okolicy podpłatkowej odcinkowej żyły tylnej płata górnego (jego odcinka tylnego).
Jest to krótki pień żylny utworzony u zbiegu dolnej i górnej żyły podstawnej, którego główne gałęzie leżą znacznie głębiej niż powierzchnia płata przedniego.
Żyła podstawowa górna. Powstaje w wyniku połączenia największej z podstawowych żył segmentowych, a także żył, które przenoszą krew z segmentów przyśrodkowych, przednich i bocznych.
Podstawowa żyła dolna.Przylega do podstawowej żyły wspólnej od strony tylnej, dolnej powierzchni. Głównym dopływem tego naczynia jest podstawna tylna gałąź, która zbiera krew z podstawowego tylnego odcinka. W niektórych przypadkach podstawowa żyła dolna może zbliżyć się do żyły podstawowej górnej.
Jest to wrodzona wada serca, w której ujawnia się nieanatomiczne wejście żył płucnych do przedsionka (po prawej) lub do ostatniej żyły głównej.
Tej patologii towarzyszy częstezapalenie płuc, zmęczenie, duszność, opóźniony rozwój fizyczny, ból serca. Wykorzystywane jako diagnostyka: EKG, MRI, RTG, sondowanie serca, USG, ventriculo- i atriografia, angiopulmonografia.
Leczenie operacyjne wady uzależnione jest od jej rodzaju.
ADLV jest wadą wrodzoną i stanowi około 1,5-3,0% wad serca. Najczęściej obserwowane u mężczyzn.
Najczęściej ta wada jest połączona z owalem(otwarte) ubytki okna i przegrody między komorami. Nieco rzadziej (20%) - z tętniczym pniem wspólnym, hipoplazją lewej strony serca, VSD, dekstrokardią, tetradą Fallota i transpozycjami dużych naczyń, komorą wspólną serca.
Oprócz powyższych wad ADLV częstotowarzyszy patologia pozasercowa: przepukliny pępkowe, wady rozwojowe układu hormonalnego i kostnego, uchyłki jelitowe, nerka podkowiasta, wodonercze i wielotorbielowatość nerek.
Jeśli wszystkie żyły wpadną w duże kołokrążenie lub do prawego przedsionka, ta wada nazywana jest całkowitym nieprawidłowym drenażem, ale jeśli jedna lub więcej żył wpływa do powyższych struktur, wówczas taką wadę nazywa się częściową.
Zgodnie z poziomem konfluencji wyróżnia się kilka wariantów wady:
W okresie prenatalnym ta wada, jakz reguły nie objawia się ze względu na specyfikę krążenia płodowego. Po urodzeniu niemowlęcia o przejawach zaburzeń hemodynamicznych decyduje wariant wady i jej połączenie z innymi wrodzonymi anomaliami.
W przypadku całkowitego nieprawidłowego drenażu zaburzenia hemodynamiczne objawiają się hipoksemią, hiperkinetycznym przeciążeniem prawego serca i nadciśnieniem płucnym.
W przypadku częściowego drenażu hemodynamika jest podobna dotakie z ASD. Dominującą rolę w zaburzeniach odgrywa nieprawidłowy przepływ krwi żylno-tętniczej, co prowadzi do zwiększenia objętości krwi w małym kole.
Dzieci z tą wadą często cierpią na powtarzające się ostre wirusowe infekcje dróg oddechowych i zapalenie płuc, mają kaszel, mały przyrost masy ciała, tachykardię, duszność, bóle serca, łagodną sinicę i szybkie zmęczenie.
W przypadku oczywistego nadciśnienia płucnego w młodym wieku pojawia się niewydolność serca, wyraźna sinica i garb sercowy.
Obraz osłuchiwania w ADLV jest podobny do ASD, to znaczy w obszarze projekcji tętnic żył (żył płucnych) słychać skurczowy, nie gruboziarnisty szmer i pękanie drugiego tonu.
Diagnozę różnicową tej wady należy przeprowadzić przy pomocy:
Rodzaje leczenia operacyjnego częściowego drenażu zależą od rodzaju ubytku, wielkości i lokalizacji ASD.
Komunikacja przedsionkowa jest eliminowana za pomocątworzywa sztuczne lub szycie ASD. Niemowlęta do trzeciego miesiąca życia w stanie krytycznym przechodzą operację paliatywną (zamkniętą atrioseptotomię), która ma na celu rozszerzenie komunikacji międzyprzedsionkowej.
Ogólna radykalna korekta wady (całkowita forma) obejmuje kilka manipulacji.
Konsekwencją takich operacji może być: wzrost nadciśnienia płucnego i zespołu niewydolności węzła zatokowego.
Prognozy dotyczące naturalnego przebiegu tej wady są niekorzystne, gdyż 80% chorych umiera w pierwszym roku życia.
Pacjenci z częściowym drenażem mogą dożyć trzydziestego roku życia. Śmierć takich pacjentów jest najczęściej związana z infekcjami płuc lub niewydolnością serca.
Efekty chirurgicznej korekcji wady są często zadowalające, ale wśród noworodków śmiertelność w trakcie lub po operacji pozostaje wysoka.
