Nie rozstajesz się ze środkiem antyseptycznym na dłonie?Czy Twoja szafa jest dosłownie ułożona na półkach? Takie nawyki mogą odzwierciedlać charakter lub przekonania danej osoby. Czasami krzyżują niewidzialną twarz i stają się zaburzeniem obsesyjno-kompulsyjnym (OCD). Rozważ główne przyczyny ich pojawienia się i metody leczenia oferowane przez lekarzy.
OCD jest zaburzeniem psychicznym, które odzwierciedlaw sprawie jakości życia ludzkiego. Eksperci przypisują to nerwicom stanów obsesyjnych, a także fobie. Jeśli te ostatnie obejmują tylko obsesje, kompulsje są dodawane do OCD.
Nazwa choroby pochodzi od dwóch angielszczyznsłowa: obsessio i compulsio. Pierwszy oznacza „obsesję na punkcie idei”, a drugi można interpretować jako „przymus”. Te dwa słowa zostały wybrane z powodzeniem, pojemnie, ponieważ odzwierciedlają całą istotę choroby. Osoby z OCD są w niektórych krajach uważane za niepełnosprawne. Większość z nich spędza dużo czasu bez sensu z powodu kompulsji. Dyskusje często wyrażają obsesyjne myśli i fobie, co również negatywnie wpływa na jakość życia pacjenta.
Według statystyk medycznychzaburzenie obsesyjno-kompulsyjne powstaje w odstępie od 10 do 30 lat. Niezależnie od tego, kiedy pojawiły się pierwsze objawy, pacjenci konsultują się z lekarzem w wieku od 27 do 35 lat. Oznacza to, że od momentu rozwoju choroby i przed rozpoczęciem leczenia upływa kilka lat. Obsesyjno-kompulsywne zaburzenie osobowości dotyka co trzeciej osoby dorosłej. Wśród pacjentów małe dzieci są znacznie mniejsze. Ta diagnoza jest potwierdzana co drugie dziecko na 500.
Na początkowym etapie pojawiają się objawy chorobyforma stanów obsesyjnych i różne fobie. W tym okresie osoba nadal może być świadoma swojej irracjonalności. Z czasem, przy braku pomocy medycznej i psychologicznej, zaburzenie pogarsza się. Pacjent traci zdolność do właściwej oceny swoich obaw. W zaawansowanych przypadkach leczenie oznacza hospitalizację z użyciem poważnych leków.
Naukowcy wciąż nie mogą wymienić głównychczynniki przyczyniające się do wystąpienia choroby psychicznej. Istnieje jednak wiele teorii. Według jednego z nich, wśród czynników biologicznych zaburzenie obsesyjno-kompulsyjne powoduje:
W osobnej grupie lekarze sugerują wprowadzenie społecznych i społecznych przyczyn zaburzenia. Wśród nich najczęściej występują:
Strach paniczny związany z tym umysłemchoroba może być oparta na osobistych doświadczeniach lub narzucona przez społeczeństwo. Uderzającym przykładem konsekwencji takiego zaburzenia jest przeglądanie wiadomości kryminalnych. Osoba próbuje przezwyciężyć pojawiające się lęki za pomocą działań, które przekonają go inaczej. Może kilka razy sprawdzić zamknięty samochód lub przeliczyć banknoty z banku. Takie działania przynoszą jedynie krótkoterminową ulgę. Jest mało prawdopodobne, abyś sam mógł pozbyć się obsesyjnych pomysłów. W takim przypadku wymagana jest specjalistyczna pomoc. W przeciwnym razie choroba całkowicie wchłonie ludzką psychikę.
Ta choroba dotyka zarówno dorosłych, jak i dzieci. Jednak dzieci są mniej narażone na jego objawy. Objawy zaburzenia mogą się różnić w zależności od wieku pacjenta.
Zaburzenie obsesyjno-kompulsyjne, objawyktóre zostaną przedstawione poniżej, wszyscy dorośli mają w przybliżeniu ten sam obraz kliniczny. Przede wszystkim choroba objawia się w postaci obsesyjnych bolesnych myśli. Mogą to być fantazje na temat przemocy seksualnej lub śmierci. Osoba jest stale nawiedzana przez myśl o rychłej śmierci, utracie finansowego dobrobytu. Takie myśli przerażają pacjenta z OCD. Wyraźnie rozumie ich bezpodstawność. Nie może jednak samodzielnie poradzić sobie z obawami i przesądami, że któregoś dnia wszystkie jego fantazje się spełnią.
Zaburzenie ma również objawy zewnętrzne,które są wyrażone w postaci powtarzających się ruchów. Na przykład taka osoba może stale liczyć kroki, chodzić kilka razy dziennie, aby umyć ręce. Manifestacje choroby są często odnotowywane przez kolegów i współpracowników. Ludzie z OCD mają idealny porządek na stole, z wszystkimi przedmiotami ułożonymi symetrycznie. Książki na półkach są alfabetycznie lub w kolorach.
Zaburzenie obsesyjno-kompulsyjnecharakteryzuje się osobliwością rosnącą w zatłoczonych miejscach. Pacjent, nawet w tłumie, może mieć nasilone ataki paniki. Najczęściej spowodowane są one strachem przed złapaniem niebezpiecznego wirusa lub utratą rzeczy osobistych, stając się kolejną ofiarą kieszonkowców. Dlatego tacy ludzie mają tendencję do unikania miejsc publicznych.
Czasami zespołowi towarzyszy spadeksamoocena. OCD to zaburzenie, które jest szczególnie podatne na podejrzane osoby. Mają zwyczaj kontrolowania wszystkiego, od pracy po dietę swoich zwierząt. Spadek samooceny następuje ze względu na świadomość zachodzących zmian i niemożność radzenia sobie z nimi.
OCD występuje rzadziej u młodych pacjentów niż u dorosłych. Objawy zaburzenia mają wiele wspólnego. Spójrzmy na kilka przykładów.
Zaburzenie obsesyjno-kompulsyjne u dzieciczęsto towarzyszy mu zły nastrój, ponura, wzmożona płaczliwość. Niektórzy tracą apetyt, inni mają w nocy straszne koszmary. Jeśli w ciągu kilku tygodni wszystkie próby pomocy dziecku przez rodziców nie przyniosą skutku, konieczna jest konsultacja psychologa dziecięcego.
Kiedy pojawiają się objawy wskazujące na niepokójzaburzenia obsesyjno-kompulsywnego, powinieneś zwrócić się o pomoc do specjalisty zdrowia psychicznego. Osoby z OCD są często nieświadome swoich problemów. W takim przypadku bliscy krewni lub przyjaciele powinni bardzo dokładnie wskazać tę diagnozę. Ta choroba nie ustępuje sama.
Tylko psychiatra posiadający odpowiednie kwalifikacje i doświadczenie w tej dziedzinie może ją zdiagnozować. Zwykle lekarz zwraca uwagę na trzy rzeczy:
Objawy muszą powracać co najmniej 50% dni w ciągu dwóch tygodni, aby wzbudzić niepokój medyczny.
Istnieją specjalne skale oceny (na przykład Yale-Brown) do określania ciężkości OCD. W praktyce są również wykorzystywane do śledzenia dynamiki wykonywanej terapii.
Na podstawie przeprowadzonych testów i wywiadów zz pacjentem lekarz może potwierdzić ostateczną diagnozę. Zwykle podczas konsultacji psychoterapeuci wyjaśniają, co to jest i jakie objawy ma zaburzenie obsesyjno-kompulsywne. Przykłady pacjentów z tą dolegliwością z show-biznesu pomagają zrozumieć, że choroba nie jest tak groźna, że trzeba z nią walczyć. Również na konsultacji lekarz opowiada o taktyce leczenia, kiedy czekać na pierwsze pozytywne efekty.
OCD jest dość powszechnym stanem.Może okresowo wystąpić u każdej osoby, w tym u osób całkowicie zdrowych psychicznie. Bardzo ważna jest umiejętność rozpoznania pierwszych objawów choroby i zwrócenia się o wykwalifikowaną pomoc. Jeśli nie jest to możliwe, spróbuj przeanalizować problem i wybrać określoną taktykę, aby sobie z nim poradzić. Lekarze oferują kilka opcji samoleczenia.
Krok 1.Dowiedz się, co stanowi zaburzenie obsesyjne. Zaburzenie obsesyjno-kompulsyjne jest dobrze udokumentowane w literaturze fachowej. Dlatego każdy może łatwo znaleźć jej główne przyczyny i objawy. Po przestudiowaniu informacji konieczne jest zapisanie wszystkich objawów, które ostatnio wywołały niepokój. Naprzeciw każdego zaburzenia musisz zostawić miejsce na sporządzenie szczegółowego planu, jak można je przezwyciężyć.
Krok 2. Pomoc innej firmy.Jeśli podejrzewasz, że masz OCD, najlepiej udać się do wykwalifikowanego pracownika służby zdrowia. Czasami pierwsza wizyta u lekarza jest trudna. W takiej sytuacji możesz poprosić znajomego lub krewnego o potwierdzenie wcześniej przepisanych objawów lub dodać innych.
Krok 3. Zmierz się ze swoimi lękami.Osoby z zaburzeniami obsesyjno-kompulsywnymi zwykle zdają sobie sprawę, że wszystkie lęki są fikcyjne. Za każdym razem, gdy chcesz ponownie sprawdzić zamknięte drzwi lub umyć ręce, musisz o tym przypomnieć.
Krok 4. Nagradzaj siebie. Psychologowie radzą, aby stale obserwować kroki na drodze do sukcesu, nawet te najmniejsze. Musisz chwalić siebie za zmiany, które nabytej i umiejętności, które nabyłeś.
Wymienione zalecenia najczęściej pomagają w początkowych stadiach rozwoju choroby.
OCD nie jest zdaniem.Zaburzenie dobrze reaguje na sesje psychoterapeutyczne. Współczesna psychologia oferuje kilka skutecznych technik. Rozważmy każdy z nich bardziej szczegółowo.
Te techniki terapeutyczne nie są wyjątkowe. Jednak są uważane za najbardziej skuteczne.
W zaawansowanych przypadkach zaburzeń obsesyjno-kompulsywnychstany wymagają interwencji medycznej. Jak leczy się w tym przypadku zaburzenie obsesyjno-kompulsywne? Głównymi lekami zwalczającymi tę chorobę są inhibitory wychwytu zwrotnego serotoniny:
Naukowcy z całego świata nadal aktywnie studiujązaburzenie obsesyjno-kompulsyjne (OCD). Niedawno odkryli potencjał terapeutyczny w środkach odpowiedzialnych za uwalnianie glutaminianu neuroprzekaźnika. Mogą znacznie złagodzić objawy nerwicy, ale nie pomagają na zawsze pozbyć się problemu. Następujące leki pasują do tego opisu: „memantyna” („riluzol”), „lamotrygina” („gabapentyna”).
Jednocześnie znane leki przeciwdepresyjnezaburzenie jest stosowane wyłącznie w leczeniu objawowym. Za ich pomocą można wyeliminować nerwicę i stresujące napięcie, które pojawiają się na tle stanów obsesyjnych.
Warto zaznaczyć, że te wymienione w artykuleleki wydawane są w aptekach wyłącznie na receptę. Wyboru konkretnego leku do leczenia dokonuje lekarz, biorąc pod uwagę stan pacjenta. W tej kwestii istotną rolę odgrywa czas trwania zespołu. Dlatego lekarz powinien wiedzieć, jak dawno pojawiło się zaburzenie obsesyjno-kompulsywne.
OCD należy do grupy chorób psychicznych.Dlatego jest mało prawdopodobne, aby można było wyleczyć zaburzenie bez wsparcia ze strony trzeciej. Jednak terapia środkami ludowymi zawsze pomaga się uspokoić. W tym celu uzdrowicielom zaleca się przygotowanie wywarów ziołowych o właściwościach uspokajających. Należą do nich następujące rośliny: melisa lekarska, pospolita, kozłek lekarski.
Nie można brać pod uwagę metody ćwiczeń oddechowychfolk, ale z powodzeniem można go stosować w domu. Zabieg ten nie wymaga recepty ani specjalistycznego wsparcia zewnętrznego. Terapia poprzez zmianę siły oddychania pozwala przywrócić stan emocjonalny. W rezultacie osoba może trzeźwo ocenić wszystko, co dzieje się w jego życiu.
Po zakończeniu leczenia pacjent potrzebujeresocjalizacja. Tylko w przypadku udanej adaptacji w społeczeństwie objawy zaburzenia nie powrócą. Wspomagające środki terapeutyczne mają na celu nauczenie produktywnego kontaktu ze społeczeństwem i bliskimi. Na etapie rehabilitacji ogromne znaczenie ma pomoc bliskich i przyjaciół.
