Wielcy hiszpańscy artyści w swoich pracachporuszył tematy, które dotyczą każdej osoby, więc ich nazwiska pozostały przez wieki. Począwszy od El Greco, można wyróżnić dziewięciu takich mistrzów, którzy żyli od XVI do XX wieku. Najwyższym kwitnieniem jest XVII wiek. W przeciwnym razie jest również nazywany złotym. To okres baroku.
Pierwszą sławą szkoły hiszpańskiej była grekaDomenico Theotocopoulos (1541-1614), nazywany w Hiszpanii El Greco. W tych czasach często palono ogniska nad heretykami. W związku z tym tematy świeckie nie zostały poruszone. Sztaluga i malowanie fresków to odmiany ilustracji do Pisma Świętego. Ale nawet tutaj należy być bardzo ostrożnym. Wymagane były tradycyjne interpretacje.
El Greco łączy motywy religijne zniesamowity kolor i piękno poprzedzające pojawienie się baroku. Jedno z jego arcydzieł, „Apostołowie Piotr i Paweł” (1582-592), jest przechowywane w Rosji. Przedstawia prostego niepiśmiennego rybaka Piotra i twórcę całej doktryny chrześcijańskiej, bardzo wykształconego Pawła, oczywiście z Biblią. W pierwszych wiekach chrześcijaństwo podbiło wszystkie serca swoją miłością do ludzi, miłosierdziem i prostotą - wystarczyło tylko wierzyć, a każdy człowiek, wykształcony, a nie biedny lub bogaty, stał się chrześcijaninem. Hiszpańscy artyści wiele się nauczyli od malarza, który miał unikalny styl związany z chorobami oczu. Jednak przez długi czas jego malarstwo zostało zapomniane i odkryte na nowo po trzech wiekach.
Katolicyzm jest nadal silniejszy niż gdziekolwiek indziej.Co więcej, reprezentuje potężną i budzącą grozę siłę, która wymaga uśmiercenia cielesnych pragnień i radości oraz całkowitego zanurzenia się w rytuałach religijnych. Artyści hiszpańscy, tacy jak Jose Ribera (1591–1652), Francisco Zurbaran (1598–1664), Diego Velazquez (1599–1660) i Bartolomeo Murillo (1617–1682) są najjaśniejszymi przedstawicielami tego okresu. Znają dzieła Caravaggia, który ma na nie wielki wpływ, nie martwą naturą, ale rozumieniem, czym jest śmierć i jak blisko wchodzi ona w życie.
To skojarzenie jest nieco arbitralne.Malarstwo Jose Ribera (1591-1652) wyróżnia się tematami związanymi z męczeństwem i naturalizmem w przedstawieniu cierpienia świętych i bohaterów z mitologii, a także ostrym kontrastem światła i cienia. Francisco Zurbaran (1598-1664) tworzy swoje najlepsze obrazy, malowane liryzmem, w latach 30. XVI wieku. W 1662 r. Napisał z czułością: „Madonna z Dzieciątkiem z Janem Chrzcicielem”.
Jasny obraz dziecka w centrumprosta i naturalna kompozycja natychmiast przyciąga uwagę, podobnie jak delikatna twarz Madonny i złote szaty Jana, który uklęknął, u stóp którego stoi symboliczna biała owca. Dorosły Chrystus będzie pasterzem ogromnego stada tych, którzy w Niego wierzą. Zurbaran pisze tylko z natury - to jego zasada, wykorzystująca kontrast głębokich cieni i silnego światła. Zurbaran przyjaźnił się ze znakomitym artystą Diego Velazquezem, który pomógł mu z rozkazami. Hiszpańscy artyści starali się wspierać.
Pierwotnie hiszpański artysta Diego Velazquez,Mieszkając w Sewilli, dużo pracuje nad scenami rodzajowymi, a także alegorycznymi obrazami. Ale znajomość włoskiego malarstwa z królewskiej kolekcji bardzo zmieniła jego poglądy estetyczne. Zmienia kolor na miękki srebrny i przechodzi w przezroczyste odcienie. Z wielkim trudem udaje mu się zdobyć miejsce nadwornego malarza. Ale król Filip IV natychmiast docenił dar młodego artysty, a następnie stworzył portrety członków rodziny królewskiej. Szczytem jego pracy były dwa nierozwiązane dotąd obrazy, zanim artysta nadał im wiele znaczeń. To jest „Menin” (1656), czyli orszak dworzan pod spadkobiercami tronu królewskiego i „Straights” (1658).
W „Meninas” na pierwszy rzut oka wszystko wydaje się proste.W dużym pokoju jest młody niemowlę, otoczony pokojówkami, ochroniarzem, dwoma krasnoludami, psem i artystą. Ale za plecami malarza na ścianie wisi lustro, w którym odbija się król i królowa. To, czy para królewska jest w pokoju, czy nie, jest jedną z tajemnic. Jest o wiele więcej, ogromny artykuł. I żadna odpowiedź nie ma jednej odpowiedzi.
Urodził się w Saragossie, Goya (1746–1828)oficjalny nadworny artysta, ale potem traci to miejsce i zostaje wiceprezesem Akademii Sztuk Pięknych. Pod każdym względem Goya pracuje dużo i szybko, tworząc kartoniki na kraty, portrety, maluje kościoły i farby do katedry w Walencji. Pracuje ciężko i ciężko przez całe życie, zmieniając się jako mistrz, przechodząc od jasnych wakacyjnych kompozycji o bogatych kolorach do szybkiej i ostrej grafiki, a jeśli to jest malarstwo, to jest ciemno i ponuro.
Szkoła rysunku w Hiszpanii nie umiera, alekolejny artysta hiszpańskiego malarstwa, wielki mistrz, pojawi się w 1881 roku. To jest Picasso. Co nie jest oznaczone jego pracą. Są to okresy „niebieski” i „różowy”, kubizm, surrealizm i pacyfizm. Za wszystkimi jego dziełami kryje się subtelna ironia i chęć sprzedaży. I umiał rysować. Tworząc portrety swojej ukochanej w okresie kubizmu, sprzedawane jak ciepłe bułeczki, maluje je dla siebie w stylu realizmu. I dopiero po zostaniu bogatym człowiekiem zaczął pozwalać sobie na rysowanie, jak chce.
Jego praca „Don Kichot” (1955) jest lakoniczna.Przedstawiono samego rycerza, jego giermka, konia, osła i kilka wiatraków. Don Kichot jest lekki, nieważki, a Rosinante to prawie worek kości. Natomiast Sancho po lewej to czarna, ciężka masa. Chociaż obie postacie stoją nieruchomo, rysunek jest pełen ruchu. Linie są energiczne, chwytliwe, pełne humoru.
Ekscentryczny słynny hiszpański artystaSalvador Dali. Ten człowiek sprzedawał wszystko. I obrazy, pamiętniki i książki. Dorobił się fortuny dzięki energicznej pomocy swojej żony Eleny Dyakonowej, lepiej znanej jako Gala. Była zarówno jego muzą, jak i menadżerem. Ich związek był bardzo udany komercyjnie.
Kończąc ten artykuł na temat słynnych hiszpańskich artystów, trzeba powiedzieć, że wszyscy oni mieli osobowość tak jasną jak słońce Hiszpanii.
