Kreutzer Sonata - wybitne dziełoLew Tołstoj, opublikowany w 1891 r. Ze względu na jej prowokacyjną treść została natychmiast poddana surowej cenzurze. Historia rodzi pytania o małżeństwo, rodzinę, stosunek do kobiet. Autor ma własną oryginalną opinię na wszystkie te palące tematy, które zszokowały zaskoczonych czytelników. Treść i problemy tej pracy zostaną omówione w tym artykule.
Повесть «Крейцерова соната» была написана Толстым w czasie okrutnego kryzysu emocjonalnego i twórczego. Autor twierdził, że w jego życiu nastąpiła restrukturyzacja „działań zwanych artystycznymi”. Wszystko w pracy - system poetycki, styl, struktura postaci literackich - uległo znaczącej zmianie w porównaniu z wcześniejszymi dziełami Lwa Nikołajewicza. Główna idea „Sonaty Kreutzera” Tołstoja w jego „Posłowie” nazwała list kobiety o imieniu Slavyanka i w swoim przesłaniu wyraziła swoją opinię na temat ucisku kobiet przez żądania seksualne. Naukowcy pracujący nad klasyczną datą napisali projekt powieści w październiku 1887 r. Praca autora była wielokrotnie kopiowana. Ostateczna wersja została po raz pierwszy przeczytana przez Tołstoja w listopadzie 1989 r. Dla wybranej publiczności w domu Kuźminskiego.
W 1889 roku Tołstoj wysłał historię „Kreitserovasonata ”do wydawnictwa petersburskiego„ Pośrednik ”, w którym od razu wątpili, że cenzura przeoczy to dzieło. Pracownicy wydawnictwa zadali sobie trud, aby osobiście przepisać pracę i rozesłać jej kopie w całym Petersburgu. Dało to efekt wybuchającej bomby. Oficjalna publikacja była jednak nadal bardzo odległa. Opinia pracowników Głównej Dyrekcji Prasy była jednoznaczna: historia nigdy nie zostanie opublikowana w Rosji, a książka może zostać natychmiast zniszczona. Trzynasty tom zebranych dzieł L. Tołstoja odmówiono wydrukowania z tych samych powodów - uwzględniono w nim Sonatę Kreutzera. I tylko osobiste pozwolenie Aleksandra III, uzyskane przez żonę Tołstoja, Sofię Andreevnę, pozwoliło na opublikowanie skandalicznej książki w 1891 roku. Dlaczego cenzura była tak bezlitosna? Odpowiedź na to pytanie można znaleźć w opisie historii.
„Sonata Kreutzera” opowiada o losach głównychbohater, Wasilij Pozdnyszew, który żyjąc burzliwą młodością pełną wesołych przygód, w wieku trzydziestu lat postanowił się ustatkować i założyć rodzinę. Ożenił się z miłości, chciał trzymać się „monogamii” i był strasznie dumny ze swoich dobrych intencji. Jednak relacje między małżonkami zostały zachwiane już podczas miesiąca miodowego. Pozdnyszew wyczuł wrogość swojej młodej żony i porównał ją z „zadowoleniem zmysłowości”, które rzekomo „odsączyło” wzniosłą miłość. Z biegiem czasu bohater zdał sobie sprawę, że jego małżeństwo nie przyniesie mu żadnych przyjemnych wrażeń. Wszystko było „obrzydliwe, krępujące i nudne”. Narodziny i wychowanie dzieci były kolejnym powodem sporów i nadużyć. Przez osiem lat para miała pięcioro dzieci, po czym żona odmówiła porodu, uporządkowała się i zaczęła rozglądać się w poszukiwaniu nowych doświadczeń. Przystojnym skrzypkiem zainteresowała się wykonując z nim Sonatę Kreutzera. Pozdnyszew cierpiał z powodu zazdrości i raz, znajdując żonę z rywalem, zabił ją ostrzem damasceńskim.
Fabuła dzieła jest tragiczna, ale dośćdo przyjęcia. Dlaczego Sonata Kreutzerowska Tołstoja tak oburzyła i zaszokowała społeczeństwo? Przede wszystkim osądy wyrażone przez bohatera. Jego własne rozwiązłe zachowanie w młodości budzi w nim odrazę. Ale obwinia to przede wszystkim kobiety. Zakładają uwodzicielskie sukienki, starają się być „obiektami namiętności”. Obwinia za to matki, które chcą z zyskiem poślubić swoje córki i ubrać je w uwodzicielskie stroje. Mówi, że kobiety doskonale zdają sobie sprawę ze swojej władzy nad mężczyznami i aktywnie z niej korzystają, wiedząc, że cielesne pragnienia przeważają nad wszystkimi innymi najwznioślejszymi intencjami silniejszego seksu. I wszystkie te wyroki dotyczą nie tylko osób upadłych, z których usług bez ukrywania korzystają przedstawiciele zamożnych majątków. W rzeczywistości nazywa zachowanie kobiet prostytucją z wyższych sfer i twierdzi, że kobiety zawsze będą w poniżonej sytuacji, dopóki nie nauczą się być skromną i czystą.
Opowieść „Sonata Kreutzera”, której analizaprzedstawiony w tym artykule, aktywnie promuje abstynencję seksualną. I to nie tylko poza małżeństwem. Tołstoj powołuje się na powiedzenie z Ewangelii Mateusza: „każdy, kto pożądliwie patrzy na kobietę, już się w swoim sercu dopuścił z nią cudzołóstwa” i odsyła te słowa nie tylko do obcej osoby, ale nawet do własnego małżonka. Uważa przyjemności cielesne za nienaturalne i obrzydliwe. Uważa, że jego relacje z żoną pogorszyły się ze względu na zwierzęce instynkty, które często jej okazywał. Wierzy, że ludzka natura dziewiczej dziewczyny opiera się wszelkim przejawom cielesnej miłości. Jeśli człowiek realizuje wzniosłe dążenia w imię miłości do Boga, to nikczemny, cielesny - z miłości do siebie, a to zbliża grzesznika do diabła. A nieczysty prowokuje do jeszcze większych zbrodni, w przypadku Pozdnyszewa – do morderstwa.
Zawiera wiele niejednoznacznych ocenSonata Kreutzera. Tołstoj (podsumowanie historii znajduje się w tym artykule) nie pozostawił kamienia na głowie od ogólnie przyjętej opinii o bezinteresownej miłości do własnych dzieci. Pojawienie się pięciorga potomków w rodzinie Pozdnyszewów nie tylko nie poprawiło stosunków w rodzinie bohatera, ale ostatecznie je zrujnowało. Naiwna i kochająca dzieci żona nieustannie martwiła się o dzieci, co ostatecznie zatruło życie Pozdnyszewa. Kiedy jedno z dzieci zachorowało, życie Wasilija zamieniło się w doskonałe piekło. Ponadto para nauczyła się „walczyć” ze sobą… dziećmi. Każdy miał swojego faworyta. Z biegiem czasu chłopaki dorośli i nauczyli się stawać po stronie jednego z rodziców, co tylko po raz kolejny dolało oliwy do ognia. Jednak Tołstoj ustami swojego bohatera twierdzi, że rodzenie dzieci uratowało go przed udręką ciągłej zazdrości, ponieważ jego żona zajmowała się tylko sprawami rodzinnymi i nie miała ochoty na flirt. Najgorsze zaczęło się, gdy lekarze nauczyli ją zapobiegać ciąży.
To nie przypadek, że najbardziej skandaliczna opowieść o LeonieNikołajewicz nazywany jest „Sonatą Kreutzera”. Tołstoj, podsumowanie dzieła, o którym teraz opowiadamy, miał własne, oryginalne zdanie na temat sztuki. Uważał go za kolejne zło, które budzi w ludziach najbardziej nikczemne przywary. Żona Pozdnyszewa przestała rodzić, stała się ładniejsza i ponownie zainteresowała się grą na fortepianie. To był początek końca. Po pierwsze, zdaniem głównego bohatera, większość cudzołóstwa popełniana jest w społeczeństwie szlacheckim pod pretekstem uprawiania sztuki, zwłaszcza muzyki. Po drugie, muzyka robi na słuchaczach „irytujące wrażenie”, sprawia, że czują oni to, co czuł autor utworu w momencie pisania, łączą się z doświadczeniami, które nie są charakterystyczne dla człowieka, sprawiają, że wierzy w nowe możliwości, poszerza , że tak powiem, horyzonty własnej percepcji... Po co? Co czuła żona Pozdnyszewa w chwili wykonania Sonaty Kreutzerowskiej, jakie nowe pragnienia wkradły się do jej otwartej duszy? Główny bohater skłonny jest winić za ostateczny upadek żony właśnie deprawującą moc muzyki, która powinna odpowiadać miejscu i czasowi wykonania, a nie budzić w ludziach zwierzęcych instynktów.
Sonata Kreutzerowska Tołstoja stała się tematemostra dyskusja nie tylko w Rosji, ale także za granicą. Czechow podziwiał wagę koncepcji i piękno wykonania opowieści, ale później zaczęło mu się to wydawać śmieszne i głupie. Co więcej, przekonywał, że wiele sądów w dziele eksponuje jego autora jako osobę „ignorującą, nie kłopoczącą się… przeczytaniem dwóch lub trzech książek napisanych przez specjalistów”. Kościół kategorycznie potępił ideologiczną treść tej historii. Zgadzało się z nią wielu świeckich krytyków. Konkurowali ze sobą o pochwałę artystycznych rysów opowieści, a także ostro krytykowali jej sens. A. Razumowski, I. Romanow stwierdził, że Lew Nikołajewicz „w szale” zniekształcił intymne szczegóły stosunków rodzinnych i „wypowiedział bzdury”. Wtórowali im zagraniczni krytycy literaccy. Amerykanka Isabel Halgood, tłumaczka Tołstoja, uznała, że treść tej historii była nieprzyzwoita nawet jak na standardy wolności słowa w Rosji i Europie. Lew Tołstoj został zmuszony do opublikowania „Posłowia”, w którym nakreślił główne idee swojej pracy prostym i zrozumiałym językiem.
Słyszałem wiele negatywnych opinii na temat mojegohistoria Lwa Tołstoja. Sonata Kreutzerowska zmusiła czytelników do zrewidowania ogólnie przyjętych norm, uczyniła problematykę relacji płci niezwykle aktualną i dyskutowaną. Ciekawa jest opinia żony autora, Zofii Andreevny. Porównania i paralele z życiem rodzinnym Lwa Nikołajewicza po publikacji opowieści były nieuniknione. Chociaż żona Tołstoja starannie przepisała Sonatę Kreutzera i aktywnie zabiegała o jej publikację, żywiła urazę do słynnego męża. Będąc wybitną i utalentowaną kobietą, napisała odpowiedź „Czyja wina”, w której wdała się w polemikę z Lwem Nikołajewiczem. Historia została opublikowana dopiero w 1994 roku, ale otrzymała negatywne recenzje od krytyków. Jednak w nim Sofya Andreevna wyraziła swój punkt widzenia, który obnażył zachowania mężczyzn i ich prawdziwy stosunek do kobiet. „Sonata Kreutzera”, której recenzje pojawiły się nawet po śmierci autora, odcisnęła głęboki ślad w życiu rodzinnym Tołstoja, na zawsze zaburzając jego relacje z żoną.
W pracach zebranych Lwa Tołstoja „Kreutserovsonata „zajmuje pierwsze miejsce. Ówczesna publiczność nie znała bardziej szczerej książki. Zakaz oficjalnej cenzury sprawił, że stał się jeszcze bardziej popularny. Według opinii współczesnych, po pojawieniu się tej pracy, zamiast dyżurnego pytania „jak się masz?” wszyscy pytali się o Sonatę Kreutzera. Wiele myśli wyrażonych w pracy wciąż wydaje się kontrowersyjnych, a czasem zabawnych. Jednak psychologicznie trafny opis relacji rodzinnych, które z czasem nabierają negatywnej konotacji, pozostaje aktualny i wymaga uważnego przestudiowania.
