Powstała literatura srebrnego wieku w Rosjina przełomie XIX i XX wieku stanowi ważny element dorobku artystycznego naszego kraju. Ten czas charakteryzował się obecnością wielu różnych kierunków i nurtów, sprzeczności ideologicznych tkwiących nie tylko w różnych autorach, ale także występujących nawet w twórczości poszczególnych pisarzy, kompozytorów i artystów. W tym okresie nastąpiła odnowa, przemyślenie wielu rodzajów i gatunków twórczości. Jak M.V. Niestierow, nastąpiło „ogólne przewartościowanie wartości”.
Nawet wśród myślicieli postępowych i postaci kulturowych istniał podwójny stosunek do twórczej spuścizny pozostawionej przez rewolucyjnych demokratów.
Kultura sztuki w ogóle i literaturaSrebrny wiek w Rosji, zwłaszcza na przełomie XIX i XX wieku, naznaczony był powszechną dekadencją („dekadencją”), która głosiła wiarę w rozum, utratę ideałów obywatelskich i wycofanie się w osobiste, indywidualne doświadczenia. W ten sposób część inteligencji próbowała „uciec” od trudności życia do świata nierealności, marzeń, a czasem mistycyzmu. Proces ten miał miejsce, ponieważ w tamtym czasie panował kryzys w życiu publicznym, a twórczość artystyczna tylko go odzwierciedlała.
Dekadencja zawładnęła nawet przedstawicielami realistycznych nurtów w sztuce. Jednak najczęściej takie idee były nadal charakterystyczne dla przedstawicieli ruchów modernistycznych.
Termin „modernizm” jest stosowany dowiele form sztuki XX wieku. Pojawił się na początku wieku, a jego poprzednikiem był realizm. Jednak do tego czasu ta ostatnia nie odeszła jeszcze do przeszłości, dzięki wpływom modernizmu powstały w niej nowe cechy: poszerzyły się „ramy” wizji życia, rozpoczęto poszukiwanie środków osobistego wyrazu w twórczości artystycznej.
Najważniejszą cechą sztuki początku XX wieku jest synteza, zjednoczenie różnych form.
Jeszcze w latach 90. XIX wieku w literaturze rosyjskiejnakreślono kierunki przeciwstawne dominującemu wówczas realizmowi. Najważniejszym z nich był modernizm. Wielu pisarzy epoki srebrnej (listę, kierunki i ich główni przedstawiciele rozważymy później) w jakiś sposób opuściło realizm. Nadal tworzyli, kreując nowe trendy i kierunki.
Otwiera się literatura srebrnego wieku w Rosjimodernizm. Zgromadził różnych poetów i pisarzy, czasem bardzo różniących się wyglądem ideologicznym i artystycznym. W tym czasie rozpoczęły się aktywne poszukiwania modernistyczne, których inspiracją był w dużej mierze F.Nitzsche, a także niektórzy pisarze rosyjscy, np. A.A. Kamensky, M.P. Artsybashev i inni. Głosili wolność twórczości literackiej, nazywali się jej kapłanami, głosili kult „nadczłowieka”, który wyrzekł się ideałów społecznych i moralnych.
Jako kierunek kształtowała się symbolika w Rosjiprzełom XIX i XX wieku. Przydziel "starszych" symbolistów, do których należą V. Bryusov, F. Sologub, K. Balmont, Z. Gippius i inni, którzy jako pierwsi utworzyli w tym kierunku. Do młodszych przedstawicieli należą pisarze epoki srebrnej: A. Bely, V. Iwanow, S. Sołowiew, A. Blok i in. Teoretyczne, estetyczne i filozoficzne podstawy tego ruchu były bardzo zróżnicowane. Na przykład, według W. Bryusowa, symbolika była kierunkiem czysto artystycznym, a Mereżkowski wziął chrześcijaństwo za podstawę; Wiaczesław Iwanow oparł się na estetyce i filozofii starożytności w załamaniu Nietzschego, a A. Bely lubił prace Schopenhauera, Nietzschego, Kanta, W. Sołowjewa. Ideologia „młodszych” symbolistów opiera się na filozofii W. Sołowjowa z myślą o nadejściu Wiecznej Kobiecości i Trzecim Testamencie.
Symboliści pozostawili zarówno poezję, jak ii proza, dramat. Ale najbardziej charakterystyczna była poezja, w różnych gatunkach, w których wielu pisarzy srebrnego wieku pracowało w tym kierunku.
V.Ya. Bryusov (1873-1924)) został naznaczony wieloma poszukiwaniami ideologicznymi. Rewolucyjne wydarzenia 1905 roku wzbudziły jego podziw i zapoczątkowały odejście poety od symboliki. Jednak Bryusov nie od razu wybrał nowy kierunek, ponieważ ukształtował własne podejście do rewolucji, które było bardzo sprzeczne. Poeta z radością przywitał siły, które jego zdaniem miały oczyścić Rosję ze starych zasad i wierzeń oraz położyć kres dawnemu światu. Jednak w swojej pracy zauważył również, że ta żywiołowa siła niesie w sobie zniszczenie. „Łamanie - będę z tobą! Buduj - nie!” - napisał V. Ya. Bryusov.
Jego twórczość charakteryzuje się pragnieniemnaukowe rozumienie życia, odrodzenie zainteresowania historią, które podzielali inni pisarze epoki srebrnej (lista przedstawicieli symbolizmu została wskazana powyżej).
Ideologiczne sprzeczności charakterystyczne dla całej epoki miały również wpływ na niektórych pisarzy realistów. Na przykład w pracach L.N. Andreeva odzwierciedlał odejście od realistycznych zasad.
Ale ogólnie rzecz biorąc, realizm nie zniknął.Literatura srebrnego wieku, której poeci wyłonili się z realizmu, utrwaliła ten nurt. Los zwykłego człowieka, rozmaite problemy społeczne, życie w wielu przejawach wciąż odbijały się w kulturze. Jednym z najwybitniejszych przedstawicieli realizmu w tamtych czasach był pisarz A. Bunin (1870-1953). W trudnym okresie przedrewolucyjnym napisał nowele „Wieś” (1910) i „Suchodoł” (1911).
W 1910 roku doszło do kontrowersji wokół symboliki,i zarysowano jego kryzys. Trend ten jest stopniowo wypierany przez aceizm („acme” w tłumaczeniu z greki - najwyższy stopień, czas kwitnienia). Za założycieli nowego trendu uważa się N.S. Gumilyov i S.M. Gorodetsky. W tej grupie znaleźli się także pisarze Silver Age O.E. Mandelstam, M.A. Kuzmin, V. Chhodasevich, A.A. Achmatowa, M.A. Zenkevich i inni.
W przeciwieństwie do jakiejś niejasności, mgławicaSymbolizm, acmeiści głosili ziemską egzystencję, „jasny pogląd na życie” jako ich podporę. Ponadto akmeistyczna literatura Srebrnego Wieku (której poetów i pisarzy właśnie wymieniono) wniosła do sztuki funkcję estetyczno-hedonistyczną, próbując uciec od problemów społecznych do poezji. Motywy dekadenckie są wyraźnie słyszalne w akmeizmie, a idealizm filozoficzny stał się teoretyczną podporą tego nurtu. Niektórzy rosyjscy pisarze Srebrnego Wieku poszli dalej w swojej twórczości, która nabrała nowych cech ideologicznych i artystycznych (na przykład A.A. Achmatowa, M.A.Zenkevich, S.M. Gorodetsky).
W 1912 narodziła się kolekcja„Hyperboreus”, w którym po raz pierwszy zadeklarował się nowy ruch literacki. Acmeiści uważali się za spadkobierców symbolizmu, o którym Gumilow powiedział, że „zamknął swój krąg rozwoju” i głosił odrzucenie buntu, walki o zmianę warunków życia, które często wyrażane były w literaturze Srebrnego Wiek.
Pisarze - próbowali przedstawiciele ameizmuożywić konkretność, obiektywność obrazu, oczyścić go z mistycyzmu. Jednak ich obrazy bardzo różnią się od realistycznych, jak ujął to S. Gorodetsky, wydają się być „...urodzeni po raz pierwszy” i wyglądają jak coś, czego dotąd nie widziano.
Szczególne miejsce w pracach tego kierunkujest zajmowane przez AA. Achmatowa. Pierwszy zbiór jej wierszy „Wieczór” ukazał się w 1912 roku. Charakteryzuje się powściągliwą intonacją, psychologizmem, intymną tematyką, emocjonalnością i głębokim liryzmem. AA Achmatowa wyraźnie wychodziła od idei „pierwotnego Adama” głoszonej przez akmeistów. Jej praca charakteryzuje się miłością do człowieka, wiarą w jego możliwości i duchową siłą. Większość twórczości tej poetki przypada na lata sowieckie.
Pierwsze dwie kolekcje Achmatowej powyżej„Wieczór” i „Różaniec” (1914) przyniosły jej wielką sławę. Odzwierciedlają intymny, wąski świat, w którym odgaduje się nuty smutku i smutku. Tutaj wątek miłości, najważniejszy i jedyny, jest ściśle związany z cierpieniem spowodowanym przez fakty biograficzne z życia poetki.
Dziedzictwo artystyczne N.S.Gumilow. W twórczości tego poety głównymi tematami były historyczne i egzotyczne, a także chwalił „silną osobowość”. Gumilow rozwinął formę wersu, doprecyzował go i pogonił.
Kreatywność acmeistów nie zawsze byłaprzeciwstawiali się symbolistom, ponieważ w ich pracach można odnaleźć "inne światy", tęsknotę za nimi. Gumilow, który jako pierwszy powitał rewolucję, już rok później pisał wiersze o śmierci świata, końcu cywilizacji. Nagle uświadamia sobie destrukcyjne konsekwencje wojny, która może być destrukcyjna dla ludzkości. W swoim wierszu „Robotnik” zdaje się przewidywać swoją śmierć od strzału proletariusza, kuli, „która oddzieli mnie od ziemi”. Nikołaj Stiepanowicz został zastrzelony za rzekomy udział w kontrrewolucyjnym spisku.
Niektórzy poeci i pisarze Srebrnego Wieku -przedstawiciele ameizmu następnie wyemigrowali. Inni nigdy tego nie zrobili. Na przykład Anna Andreevna Achmatowa, żona N.S. Gumilow nie zaakceptowała Wielkiej Rewolucji Październikowej, ale odmówiła opuszczenia ojczyzny. Wydarzenia te pozostawiły duży ślad na jej duszy, a poetka nie była w stanie od razu wrócić do kreatywności. Jednak wybuch Wielkiej Wojny Ojczyźnianej ponownie obudził w niej patriotę, poetę ufnego w zwycięstwo swojego kraju (dzieła „Odwaga”, „Przysięga” i inne).
W tym samym czasie co acmeizm (tj. w latach 1910-1912)dwa lata), pojawia się futuryzm. On, podobnie jak inne kierunki, był niejednorodny, wyróżniając kilka prądów. Największy z nich, kubo-futuryzm, zjednoczył poetów V.V. Majakowski, W.W. Chlebnikowa, D.D. Burliuk, V.V. Kamensky, A. Kruchenykh i inni. Innym typem futuryzmu był futuryzm ego, reprezentowany przez prace I. Severyanina. Grupa „Centrifuga” obejmowała początkujących poetów tamtych czasów N.N. Asejew i B.L. Pasternak, a także inni pisarze i pisarze Srebrnego Wieku.
Futuryzm zrewolucjonizował formę, która jest terazuniezależniał się od treści, proklamował wolność słowa, całkowicie porzucając ciągłość i tradycje literackie. Manifest futurystów „Slap w twarz dla gustu publicznego”, opublikowany w 1912 roku, wzywał do obalenia tak wielkich autorytetów, jak Tołstoj, Puszkin i Dostojewski.
Pisarze srebrnego wieku literatury rosyjskiej V.V. Kamensky i V. Chlebnikov byli w stanie przeprowadzić udane eksperymenty ze słowem, co wpłynęło na dalszy rozwój poezji rosyjskiej.
Wśród futurystów wielki poeta V.W. Majakowski (1893-1930). W 1912 ukazały się jego pierwsze wiersze. Majakowski był nie tylko przeciwny „wszelkim starym rzeczom”, ale także głosił potrzebę stworzenia czegoś nowego w życiu publicznym. Władimir Władimirowicz miał przeczucie rewolucji październikowej, potępił królestwo „tłuszczu”, co znalazło odzwierciedlenie w jego wierszach „Wojna i pokój”, „Obłok w spodniach”, „Człowiek”, „Flet kręgosłupa”, w których odmówiono całego systemu kapitalistycznego i osobistej wiary.
W latach poprzedzających rewolucję były i innebłyskotliwi poeci i pisarze srebrnego wieku literatury rosyjskiej, których trudno przypisać do tego czy innego kierunku, na przykład M.A. Wołoszyn i MI Cwietajewa. Twórczość tych ostatnich charakteryzuje się demonstracyjną niezależnością, a także odrzuceniem ogólnie przyjętych norm i idei behawioralnych.
Rezultatem była rosyjska kultura tamtych czasówdługa i trudna ścieżka. Jej integralnymi cechami niezmiennie pozostawał wysoki humanizm, narodowość i demokracja, pomimo silnej presji reakcji rządu. Bardziej szczegółowe informacje można znaleźć w każdym podręczniku („Literatura”, klasa 11), Wiek Srebrny jest koniecznie uwzględniony w szkolnym programie nauczania.
