„Złota jesień”, Lewitan. Obraz z kolekcji Galerii Trietiakowskiej

Pamiętajcie słowa Tyucka: „Jest oryginalna jesień ...”. Co w niej śpiewa wiele twórczych osobowości?

Золотая осень!Każdego roku jest nowy, nieznany, ale zawsze nieskończenie piękny, z unikatowymi kolorami, dotykając przezroczystego smutku nieba, subtelnej gry blasku słońca na złotych liściach. Jak odzwierciedlić na płótnie świeżość jesiennego poranka, ciepłe kolory żółtych i szkarłatnych koron, całe piękno rosyjskiej przyrody? Jesień, czas indyjskiego lata, była podziwiana przez wielu pisarzy, muzyków i, oczywiście, artystów.

Historia jednego arcydzieła

Tutaj mamy „Złotą jesień”, Lewitan.Obraz został namalowany przez artystę w prowincji Twer, niedaleko majątku Gorki, w 1895 roku. Płótno przedstawia charakter pasma środkowo-rosyjskiego, boleśnie znajomy i znajomy każdemu rosyjskiemu krajobrazowi. Całą swoją prostotę artysta nadał lekkiemu lirycznemu nastrojowi. Dlatego później obraz Lewitana „Złota jesień” wraz z innymi jego pejzażami wprowadził do malarstwa rosyjskiego pojęcie „pejzażu nastrojów”.

Zmienność i bezpośredniość stanu przyrodyznajduje odpowiedź w duszy artysty. Z wielką wrażliwością przenosi na płótno różnorodność barw i form otaczającego go świata i niczym wielki czarownik przekazuje widzowi to, co cenne i intymne, które jest ukryte w każdym zakątku natury. Patrząc na krajobraz, rozumiesz głębię zamiłowania artysty do jesiennych kolorów, zdajesz sobie sprawę, jak nierozerwalny jest związek: złota jesień-lewitan. Obraz zachwyca prostotą motywu i wykonania, a jednocześnie nienagannym gustem i wysokimi umiejętnościami. Ile nowych rzeczy ukazuje się w widzianym przez wszystkich krajobrazie, co umknęło uwadze.

O krajobrazie "Złota jesień", Lewitan

Zdjęcie przenosi nas do jesiennego brzozowego gaju,rośnie wzdłuż wąskiego, krętego strumienia. Jeszcze nie zgubiła swojego żółtego koronkowego stroju, tylko dwie osiki na pierwszym planie prawie zrzuciły liście. Głęboko jak wir, woda odbija przybrzeżne trawy i dzikie kwiaty. Czerwonawo-różowy krzew na ciemnym tle rzeki wygląda jak elegancki wieniec, gotowy do odpłynięcia w dal. Gdy zbliżasz się do horyzontu, woda w rzece jaśnieje, kontrast jej spokojnej niebieskawo-niebieskiej powierzchni ze złotem brzozy przywołuje świąteczny nastrój, radość z kontemplacji krajobrazu.

Słońce nie jest widoczne, ale jego jasne promienie oświetlająprzyroda - wiecznie piękna, wiecznie żywa. Cienie z drzew są ciemnobrązowe, krótkie, dzień w pełni, a każdy widz to rozumie: Lewitan uchwycił ciepły, suchy i słoneczny dzień. Złota jesień obfituje w takie dni, kiedy wielobarwne kolory pieszczą oko, a cichy blask dnia sprawia, że ​​zapomina się, że to piękno przemija, bo już niebawem zimni rabusie przejmą całe złoto z drzew. Ale podczas gdy powietrze na zdjęciu jest świeże i przejrzyste, na horyzoncie można swobodnie dostrzec zarówno chmury swobodnie płynące po niebie, jak i zarysy odległego lasu, zabudowań i zimowych pól z zielonymi sadzonkami.

Lewitanowi udało się przekazać uczucie przewiewnościlekkość, przestronność, niesamowita radość obcowania z naturą, a to wszystko tylko kolory krajobrazu. Posiadając żywy instynkt i prawdziwą miłość do rosyjskiej przyrody, artysta stworzył własny styl - styl rosyjskiego krajobrazu, który słusznie nazywa się Lewitanem.

Los obrazu

W 1896 roku na wystawie wędrowców na północystolica - Petersburg - i inne rosyjskie miasta z powodzeniem wystawiały krajobraz „Złotej Jesieni”, Lewitan. Obraz został następnie kupiony przez P. Tretyakova, a teraz jest wystawiany w Galerii Trietiakowskiej.