Ten artykuł jest poświęcony takiemu bohaterowi słynnegoPowieść Dostojewskiego, jak Porfiry Pietrowicz. Zbrodnia i kara została opublikowana przez autora w 1866 roku. W pracy Porfiry jest jedną z głównych postaci.
Porfiry Pietrowicz (Zbrodnia i kara) -to śledczy służący w Petersburgu w jednej z jednostek policji. Prowadzi sprawę rabunku i zabójstwa Aleny Iwanowna, starej kobiety procentu, a także jej siostry Lizavety. Porfiry Pietrowicz (Zbrodnia i kara) pozostaje bez nazwiska w pracy. Nigdzie nie wymieniono jego nazwiska (ale w „Braciach Karamazow” jest bohater Porfiry Pietrowicz Znamienski). Dwa miesiące przed wydarzeniami śledczy zwrócił uwagę na artykuł „O zbrodni” napisany przez Raskolnikowa (o którym dowiedział się przez redaktora, ponieważ został opublikowany anonimowo). Uzasadniało to morderstwo z powodów ideologicznych przez człowieka „najwyższej rangi”.
Podstawa konfliktu między Raskolnikowem i PorfiryPietrowicz - spór o istotę przestępstwa. Zabójca w rozmowie z nim przedstawia swoje myśli na temat prawa „niezwykłych ludzi” do popełnienia przestępstwa. Porfiry, nie mając dowodów, obnażając niewiarę w Boga, dualistyczny światopogląd i metafizyczne korzenie nihilizmu głównego bohatera, jasno pokazuje, że jest on zdemaskowany. Sprytny detektyw stopniowo doprowadza podejrzanego do załamania nerwowego, skutecznie zmuszając go do zeznań. Jednak pojawienie się Mikolki, który ponosi winę, zaburza plany Porfiriego Pietrowicza. Niemniej jednak jest pewien, że Mikołaj nie ma z tym nic wspólnego. Badacz odczuwa sympatię do zabójcy. W końcu uczucia bohatera były również znane takiej osobie, jak Porfiry Pietrowicz (Zbrodnia i kara). Uważa Rodiona za „strasznego wojownika”, jeśli nadal uda mu się znaleźć prawdziwą wiarę. Porfiry przekonuje bohaterkę do przyznania się, by odzyskać spokój w życiu. W powieści badacza reprezentuje subtelny psycholog i inteligentna osoba. Ciągłe podsłuchiwanie jako metoda prowadzenia przesłuchania dezorientuje Raskolnikowa i przekonuje Porfiry, że jest zabójcą.
Rodion po raz pierwszy ze śmiechem podszedł do detektywa.Porfiry była ubrana w szlafrok, w domu, w znoszone buty i czystą pościel. Był to mężczyzna w wieku około 35 lat, pełny, poniżej średniej wzrostu, bez bokobrody i wąsów, ogolony, z mocno obciętymi włosami. Raskolnikov jest przekonany, że Porfiry wie o nim wszystko. Nie zniechęca go. Kłócą się o przyczyny i istotę przestępstw. Porfiry wspomina artykuł Rodiona napisany na ten temat.
Zainicjowano także następne spotkanieRaskolnikow. Już nienawidził tego człowieka bez miary. Został jednak zmuszony udać się do niego, aby rozwiać podejrzenia wynikające z lekkomyślnego zachowania. Porfiry Pietrowicz w rozmowie wskazuje bohaterowi, że jest podejrzany. Przewiduje, że wolność Raskolnikowa nie będzie słodka i ostatecznie się przyzna.
Śledczy mówi straszne rzeczy.Ale lubi to robić w formie żartu, który obraża Raskolnikowa bardziej niż wskazówki. Porfiry Pietrowicz stara się obalić pomysł Rodiona, umniejszając go w jego oczach. Raskolnikow zamienia się w komika w śmiech śledczego. Rodion buntuje się przeciwko upokorzeniu i dochodzi do tego.
Dopiero w ostatniej chwili Porfiry upuszcza maskęPietrowicz. „Zbrodnia i kara” to powieść, w której śledczy rozmawia z podejrzanym otwarcie tylko wtedy, gdy przybywa do swojego mieszkania. Współczuje Rodionowi, życząc temu młodemu mężczyźnie życzenia.
Jednak Porfiry Pietrowicz jest prowokatorem,którego obowiązkiem jest wyciągnięcie zeznań od podejrzanego. Śledczy Raskolnikow jest współczujący. Kocha go na swój sposób, a Rodion nie może w żaden sposób ustalić, kiedy Porfiry jest poważny, a kiedy żartuje.
Porfiry - zagadka dla Raskolnikowa, magnes, zktóry odpycha i sięga po Wbrew woli Rodiona badacz przeciwstawia się swojej. Taki jest Porfiry Pietrowicz (Zbrodnia i kara), których charakterystykę podano w tym artykule.
Raskolnikow, wyczerpany strachem przed ujawnieniem,nagle czuje się słaby. Dopiero gdy przybywa do mieszkania Rodiona, śledczy nie chichocze, nie śmieje się. I to kończy bohatera Porfiry Pietrowicz (Zbrodnia i kara). „W którym rozdziale to się dzieje?” - czytelnik może zadać pytanie. W szóstej części pracy (drugi rozdział).
Stopniowo Rodion uświadamia sobie, że wcale nie jestNapoleon nie jest w stanie, podobnie jak jego idol, który spokojnie poświęcił życie wielu ludziom, poradzić sobie ze swoim sumieniem po zamordowaniu tylko jednej staruszki. Raskolnikow uważa, że jego zbrodnia, w przeciwieństwie do działań francuskiego cesarza, jest nieestetyczna i haniebna. Próbuje dowiedzieć się, gdzie popełnił błąd. Główny bohater myśli: „Stara kobieta to bzdury!” „Zabił zasadę”, nie mógł przekroczyć zwykłych ludzkich uczuć.
