Na przełomie 1910–1911.pojawia się nowa grupa, którą tworzą aktywni artyści. „Jack of diamonds” - tak to się nazywało. W ramach słynnych malarzy P. Konczałowskiego, I. Mashkowa, A. Lentulova, A. Kuprina, R. Falk, społeczeństwo to trwało do 1916 r. Następnie postacie te stały się znanymi mistrzami rosyjskiej sztuki. „Jack of Diamonds” to stowarzyszenie, które swoimi wystawami, kolekcjami artykułów i artykułów stowarzyszeniowych wpłynęło na powstanie i rozwój sztuki radzieckiej na początku XX wieku. W dalszej części artykułu dowiemy się, jak przebiegała praca grupy, jakie obszary malarstwa zostały naruszone.
Jakie były cele społeczeństwa?Głównym zadaniem twórców grupy Jack of Diamonds było przezwyciężenie impresjonizmu we wszystkich jego formach. Ten kierunek jest punktem wyjścia do twórczego rozwoju, a jednocześnie metodą deklaracji siebie i pracy przez malarzy. Przedstawiciele Jacka Diamentów wyrażają niezadowolenie ze stanu rzeczy w sztuce radzieckiej: zaciekle walczą ze stylistyką Świata Sztuki, psychologią malarstwa Niebieskiej Róży, odrzucając wszystko, co wiąże się z tajemnicą i niedopowiedzeniem w twórczości. Podstawą było niezadowolenie młodych malarzy z tego, jak rzeczy wyglądały w sztuce tamtych czasów: carstwo w Rosji osiągnęło swój szczyt, co wyraźnie ujawniło się podczas rewolucji (1905–1907) i lat reakcji (1907–1910).
Kontrastowanie jego tendencji z symboliką„Blue Rose”, „Jack of Diamonds” (stowarzyszenie artystyczne) stara się zdecydowanie wyrazić ruch od skupienia się na osobistych uczuciach. Twórcy społeczeństwa starają się znaleźć stabilność obrazu wizualnego, pełnię kolorów, konstruktywną logikę budowania obrazu. Odrzucając przestrzenność i potwierdzając obiektywność i przedmiot, przedstawiciele nurtu „Jack of Diamonds” podkreślają swoje wyznanie w tworzeniu sztuki radzieckiej.
Martwa natura jako główny rodzaj malarstwapierwszoplanowy. Artysta Maszkow (1881-1944), jeden z założycieli grupy, żywo i w przenośni wcielał w swoich dziełach kontrowersyjne zadania twórczości „Jacka Diamentów”. Obraz tego malarza „Niebieskie śliwki” to swego rodzaju motto reżyserii. Pojawienie się przedstawionych owoców, ułożonych w stabilnej, nieruchomej, wyrazistej kompozycji, stwarza wrażenie blaknięcia w środku przejścia: surowa substancja o bogatej kolorystyce nie zdążyła zamienić się w prawdziwy kolor natury. Artysta jest porównywalny do rzemieślnika wykonującego różne rzeczy. Malarz malujący obraz zbliża się do sztuki ludowej. „Jack of Diamonds” to stowarzyszenie artystyczne, dzięki któremu znaczenie sztuki wysokiej wróciło do gatunku martwej natury, który jest w stanie przekazać inną treść, współgrającą ze sprzeczną nowoczesnością.
Panował w pierwszych dniach malarzyKult dekoracyjności „Jacka Diamentów” kłócił się z malarstwem Cézanne'a. Obrazy mistrzów miały słabe rzeźbiarskie poczucie formy. Starając się skupić na materialności przedmiotów, artyści zwracali większą uwagę na obraz masywności obiektu, a przestrzeń w tym momencie wydawała się rozmyta i niewyraźna. W poradzeniu sobie z taką trudnością pomógł nam kubizm, nurt malarstwa zalecany przez Cézanne'a. To on zaproponował użycie geometrycznych kształtów - sześcianu, stożka, piłki - do psychicznej analizy skomplikowanych kształtów, przybliżenia ich do postaci. „Jack of Diamonds” w swojej pracy uciekał się do stosowania tej techniki. Konczałowski (1916) swoim obrazem „Agawa” demonstruje wariant badania doświadczeń tego kierunku. To jeden ze sposobów analizy relacji przestrzennych. Przedmioty w zepsutej, odkształcalnej formie krystalizują się z przestrzeni obrazu, który jest uważany za przedmiot. Rzeczy podbijają otaczającą przestrzeń, wypychając ją. Daje poczucie dramatu. To, co odległe, wrogie człowiekowi, strzeże podbitego miejsca.
Od połowy 1910 roku.Wraz z kubizmem futuryzm zaczął być używany jako ważny składnik stylu Jacka Diamentów. Ten słynny trend powstał we Włoszech. Nadążając za epoką rewolucji naukowo-technicznej, trend ten wymusił wprowadzenie industrialnych rytmów w twórczości artystów. Za pomocą techniki „montażu” przekazywany jest obraz pojedynczych lub zgrupowanych obiektów lub ich części, który wydaje się być brany z różnych punktów widzenia iw różnym czasie. Przedmiot, który porusza się spontanicznie, zdolny do dziwacznych modyfikacji, przenosi na siebie ruch podmiotu (widza). Obrazy panelowe autorstwa A.V. Lentulova (1882-1943) „Dzwonienie” (1915) i „Bazyli Błogosławiony” (1913) to przykład spektakularnego połączenia sześciennego „przesunięcia” form i warstwowości planów przestrzennych.
