Motyw samotności w tekstach Lermontowa przemijaPowstrzymaj się przez wszystkie elementy. Wynika to przede wszystkim z biografii poety, która odcisnęła piętno na jego światopoglądzie. Wcześnie stracił matkę, relacje z ojcem nie zadziałały. Jedyną bliską osobą była babka - Elżbieta Arsenijowa, która w małej Miszy nie szukała dusz. Już w dzieciństwie Lermontow zdał sobie sprawę, że różni się od innych. Przez całe swoje krótkie życie poeta był samotny. Motyw samotności w tekstach M.Yu. Lermontow jest nie tylko przedmiotem jego pracy, ale także stanem umysłu.
To właśnie Belinsky nazwał poetą, w porównaniu z A.S.Puszkina. Już we wczesnych tekstach Lermontowa pojawiają się motywy przewodnie jego twórczości: poetycki wybór, pociągający za sobą samotną egzystencję. Ale rozumie, że nie jest w stanie niczego zmienić, więc dobrowolnie akceptuje rodzaj wygnania. „Jestem przyzwyczajony do samotności” – przyznaje liryczny bohater, tak bardzo podobny do samego Lermontowa.
Wpływ na postać poety miał również czas, w którymmieszkał i pracował. Wojna z Napoleonem, powstanie dekabrystów - te wydarzenia pozostały w pamięci nie tylko Lermontowa, ale wszystkich jego współczesnych. Tak więc w wierszu „Duma” poeta dochodzi do wniosku, że nastroje pesymistyczne są charakterystyczne dla całego pokolenia. Bohater liryczny to osoba zmęczona, zatłoczona, ale samotna. Martwi się bezczynnością, obojętnością ludzi na życie publiczne.
Poeta napisał słynny „Żagiel” w wieku siedemnastu lat.Podstawą stały się dla niego osobiste doświadczenia młodego Lermontowa. Z powodu konfliktu z profesorem poeta musiał opuścić Uniwersytet Moskiewski i za namową babci przenieść się do Petersburga, aby wstąpić do szkoły kadetów. Obawy poety o przyszłość stały się podstawą wiersza. Obrazy morza, sztormów, żagli towarzyszą motywom żalu i samotności w tekstach Lermontowa, zwłaszcza we wczesnych utworach. Bohatera lirycznego można określić jako zbuntowanego i samotnego. Takim właśnie był sam poeta, przez całe życie „szukający burz”.
Inteligentny i wykształcony Lermontow miał trudności z dogadywaniem sięludzie. Jako dziecko widział swoją odmienność od innych. Według wspomnień współczesnych był osobą bezpośrednią, zjadliwą, skrytą, dlatego często był nielubiany, a nawet nienawidzony. Lermontow bardzo cierpiał z powodu niemożności zrozumienia.
Tak więc w wierszu „Jak często, z pstrokatym tłumemotoczony ... ”przedstawia społeczeństwo ludzi bezdusznych, pozbawionych ludzkiego ciepła. Fałszywy, ograniczony tłum gnębi lirycznego bohatera, zdaje sobie sprawę, że on tu nie pasuje. Marzycielsko maluje wizerunek swojej ukochanej. Niestety, zdaje sobie sprawę, że to wszystko oszustwo i wciąż jest sam.
Motyw samotności w tekstach Lermontowa brzmi wpraca „Wychodzę sam w drogę…”, którą napisał trzy miesiące przed śmiercią. W nim poeta filozoficznie podsumowuje rezultaty swojego życia, zastanawia się nad śmiercią. „Czekam na co? / Czy czego żałuję? - zadaje sobie pytanie bohater liryczny. Marzy o słodkim zasypianiu pod dębem, ciesząc się śpiewem ukochanej.
Poeta przewiduje swoją nieuchronną tragiczną śmierćoraz w wierszu Prorok, napisanym na kilka tygodni przed śmiercią. Lermontow nie opuszcza uczucia żalu, jest pełen rozpaczy, nie wierzy w uznanie potomków, wartość swojej pracy. Porównuje się do proroka, którego przeznaczeniem jest być prześladowanym i źle rozumianym przez innych.
Wiadomo, że Lermontow miał pecha w miłości.Najsilniejsze uczucie poety, którego wizerunek pozostał na kartach dzieł iw wierszach wierszy, - urocza Varenka Lopukhina - stała się czyjąś żoną. Łączyły ich trudne relacje aż do śmierci poety, o której wieść ostatecznie złamała Varvarę. Przeżyła ukochanego zaledwie dziesięć lat. To właśnie cech Lopukhiny szukał u innych kobiet.
Kolejna muza poety - Ekaterina Sushkova - tylkograł jednak z jego uczuciami, jak Natalya Ivanova, która go zdradziła. Nic dziwnego, że motyw samotności w tekstach M.Yu. Lermontow jest szczególnie wyraźnie widoczny w wierszach miłosnych.
„Przypadkowo łączy nas los” – pierwszypraca skierowana do Varenki Lopukhina. Już w nim rozbrzmiewa motyw rozłąki, niemożność szczęścia i wzajemnej miłości. W wierszu „Żebrak” motyw samotności w tekstach Lermontowa jest spowodowany nieodwzajemnionymi uczuciami. Utwór powstał w 1830 r. i nawiązuje do wczesnej twórczości poety. W wierszu Lermontow porównuje się do żebraka, któremu zamiast jałmużny wkładają mu do ręki kamienie. Takie były relacje poety z Ekateriną Sushkovą, które stanowiły podstawę pracy.
Cykl wierszy poświęcony Nataszy Iwanowej,- opowieść o nieodwzajemnionej miłości i gorzkim rozczarowaniu. „Może nie jestem godzien / Waszej miłości” – zwraca się do niej autorka. „Nie, nie kocham cię tak żarliwie…” – pisze poeta na krótko przed śmiercią. Komu ten wiersz jest dedykowany, nie jest w pełni ustalony.
Motywy samotności, tęsknoty za wolnością w tekstach M.Yu Lermontov - centralny w wierszu „Chmury”. Powstała w 1840 r., w przededniu drugiego zesłania poety na Kaukaz. Obrazy chmur, fal i chmur symbolizują wolność, której tak bardzo brakuje bohaterowi lirycznemu. Porównuje się do chmur, ironicznie nazywa je „wygnańcami”. Wolność i samotność w twórczości poety nie mogą bez siebie istnieć. Tak więc w wierszu „Pragnienie” bohater tęskni za chwilową wolnością, a w „Więźniu” staje się jedynym celem.
Lermontow nigdy jednak nie tłumaczyłzimą 1841 roku, na krótko przed śmiercią, dokonał kilku przekładów wiersza niemieckiego poety Heinricha Heinego, które weszły do „cyklu lirycznego”. Tę pracę znamy jako „Na dzikiej północy jest samotnie…”. Szczególnie wyraźnie wyczuwalny jest w nim motyw samotności w tekstach Lermontowa. Wiemy, że ze względu na trudną naturę poety nie zrozumieli i nie zaakceptowali. I tak bardzo pragnął ciepła, wsparcia ukochanej osoby.
Obraz sosny rosnącej na dalekiej północy,uosabia myśli i nastroje samego Lermontowa. Na samotnym drzewie poeta rozpoznał siebie. Nie tracił jednak nadziei na spotkanie z prawdziwym przyjacielem – w wierszu jego pierwowzorem była palma rosnąca na południu i samotna jak sosna.
Temat samotności w tekstach M.Yu.Lermontow zastąpił lekką poezję A.S. Puszkina. Poeta przez całe życie zmagał się z otaczającym go światem i głęboko cierpiał z powodu tego, że nie został zrozumiany. Doświadczenia psychiczne odbijały się w jego twórczości, przesiąkniętej tęsknotą i żalem.
Miłość Puszkina jest jasna, inspirującauczucie, a u Lermontowa jest nieodłączne od smutku i bólu. Tak więc pisarz i krytyk Dmitrij Mereżkowski nazwał Aleksandra Siergiejewicza światłem dziennym, a Michaił Juriewicz - nocnym luminarzem naszej poezji.
Myśli i poglądy Lermontowa były nowe i niezrozumiałedla Rosji, więc trudno mu było znaleźć ludzi o podobnych poglądach. Dwukrotnie został zesłany na emigrację, jego wiersze były surowo cenzurowane. Ale mimo to poeta walczył, bezpośrednio wyrażał swoje uczucia i myśli, celowo skazując się na samotność.
