Jeden z geniuszy, który gloryfikował rosyjską poezjęracja to Mikhail Lermontow. Demon, którego podsumowanie nawet uczeń musi znać, uważany jest za najlepsze dzieło poety. Ale on zaczął pisać ten wiersz, gdy miał zaledwie 15 lat! To niesamowite, jak w tak młodym wieku można było poznać tak wiele o miłości i ognistej pasji. Ale co najważniejsze, z jaką umiejętnością młody pisarz ujawnia nam te odczucia, czytelników. Można to osiągnąć tylko prawdziwy, niezrównany talent.
Od pierwszych linii staje się jasne, dlaczegotak zwany jego wiersz Lermontow - "Demon". Jego podsumowanie może również przedstawiać tę pracę jako prawdziwy hymn wszechobejmującej miłości, którym podlegają nawet piekielne stworzenia. W końcu jesteśmy pełni współczucia dla tego upadłego anioła. Ale historia zaczyna się od tego, że widzimy Lucyfera lecącego nad ziemią. Szczyt Kazbek unosi się z diamentową twarzą, a teraz zielone skrzydła Gruzji migają pod skrzydłem. Ale tylko nuda i tęsknota. Demon nie czuje. Nawet zło nudziło go.
Однако хандра его рассеивается, когда он замечает gdzieś poniżej radosnego roju. To jest przygotowanie do ślubu: Gudal, miejscowy książę, poślubia swoją jedyną córkę. Zgodnie ze starą gruzińską tradycją panna młoda, czekając na pana młodego, powinna zatańczyć taniec na dachu domu pokrytego dywanami. Ta przymusowa aluzja do tańca biblijnej Salome szczególnie powoduje czytelników Lermontowa. Demon - krótka treść wiersza wciąż daje nam możliwość przekazania pewnych niuansów - zostaje wyrwana z niewoli obojętności. W końcu, jeśli hebrajska księżniczka poprosiła głowę Forerunnera o taniec, wtedy księżniczka Tamara obudziła namiętność upadłego anioła swoimi lekkimi ruchami.
Zakochałem się w "Synu eteru" z powodu braku najlepszych pomysłów,postanowił przede wszystkim usunąć pana młodego ze sceny, spiesząc do domu panny młodej z prezentami ślubnymi. Za namową Demonów zaatakuj karawanę - rabusie, którzy zabijają młodego księcia. Wierny koń przynosi ciało na podwórko Hudala, płacz i jęczenie zostają zastąpione pieśniami i radosną muzyką. Tamara, w swoim pokoju, szlocha swoim zdradzonym głosem, gdy słyszy głos. Obiecuje ją pocieszyć. Ale kto mówi te słowa? Nikt nie ma w pobliżu! Ale nie na długo trzyma nas w niewiedzy Lermontowa. Demon (podsumowanie, a raczej jego opowiadanie nie daje nam możliwości przekazania tego poetycko) pędzi do ukochanej. Już w pierwszą noc księżniczka widzi sen: piękny młody człowiek schodzi na jej zagłówek. Jednak nimbus nie świeci mu w głowę, a Tamara uświadamia sobie, że jest to "zły duch".
Prosi ojca, aby wysłał ją do klasztoru, podochrona świętych murów. Hudal artachitsya - ponieważ ręce Tamary zabiegają o nowych, opłacalnych zalotników, ale w końcu się poddają. Jednak w klasztorze księżniczka nie opuszcza wizji: przez śpiew kościelny i kadzidełka widzi ten sam wygląd, przeszywający jak ostrze sztyletu. Tamara namiętnie opiera się jej miłości, stara się modlić szczerze, ale namiętność pokonuje fortecę jej serca. Zdając sobie sprawę, że jest zakochana, nowicjusz się poddaje. Jednak uświadamiając sobie, że w chwili bliskości z nim, ziemska dziewczyna zapłaci życiem, upadły anioł ociąga się, chociaż jest demonem. Lermontow, podsumowanie wiersza, o którym tutaj mówimy, a nie odmowy
Человеческое сострадание и нежность вдруг objąć syna zatracenia: gotów jest nawet porzucić pierwotny plan uwodzenia Tamary, aby ocalić jej życie. Ale późno - namiętność go porwała. Po prostu nie może przejść na emeryturę. Pewnej nocy znajduje się w celi młodego samotnika już w postaci materialnego człowieka, wykonanego z ciała i krwi. Ale anioł stróż blokuje drogę do loży Tamary. Demon z pogardą wyjaśnia mu, że ziemia jest jego własnością, a cherubini nie są uprawnieni do rozporządzania tutaj. Wyznaje miłość do Tamary, a ona, wzruszona litością, odwzajemnia jego miłość. Ale pierwszy pocałunek ją zabija. Podczas gdy Gudal zakopuje swoją córkę w górskim mauzoleum, czytelnik dowie się pośmiertnego losu Tamary. Dotarła do raju, ale dla jej ukochanych wszystkie drogi do Zbawienia są już zamknięte. Ale to tylko krótkie podsumowanie. "Demon" - Lermontow bardzo kochał ten wiersz - zawsze pozostanie dla nas zagadką.
