Gabriel Garcia Marquez - słynny kolumbijczykpisarz. Znany również jako wydawca, dziennikarz i polityk. Jeden z najwybitniejszych przedstawicieli ruchu literackiego, znany jako realizm magiczny. W 1982 roku otrzymał Nagrodę Nobla.
Gabriel García Márquez urodził się w 1927 roku. Urodził się w mieście Aracataca w Kolumbii. Znajduje się w oddziale Magdalena.
Jego ojciec był farmaceutą.Kiedy chłopiec miał dwa lata, jego rodzice przenieśli się do Sucre. W tym samym czasie w Aracataca mieszkał sam Gabriel Garcia. W jego wychowanie zaangażowani byli dziadek i babcia ze strony matki. Każdy z nich był genialnym gawędziarzem, dzięki nim przyszły pisarz zapoznał się z licznymi legendami ludowymi, a także cechami językowymi. W jego pracy miały one ogromne znaczenie.
W 1936 roku zmarł jego dziadek, 9-letni Gabriel García Márquez zamieszkał z rodzicami. Jego ojciec w tym czasie posiadał aptekę w Sucre.
Bohater naszego artykułu otrzymał wykształcenie podstawowew Kolegium Jezuickim w miejscowości Zipaquira. Przeprowadził się tam, gdy miał 13 lat. Jest to małe miasteczko położone zaledwie 30 kilometrów od aglomeracji Bogota.
W 1946 roku jego rodzice nalegali, aby:wstąpił na Wydział Prawa na Uniwersytecie Narodowym w Bogocie. Na uniwersytecie poznał swoją przyszłą żonę o imieniu Mercedes. Ciekawostka: była też córką aptekarza.
W 1950 roku przyszły pisarz porzucił szkołę, abyzostać dziennikarzem i pisarzem. Jak przyznał później sam autor, największy wpływ na niego wywarli Virginia Wolfe, William Faulkner, Franz Kafka i Ernest Hemingway.
Gabriel Garcia rozpoczął karierę dziennikarską wgazeta miasta Barranquilla. Wkrótce stał się aktywnym członkiem twórczej grupy pisarzy i dziennikarzem tej miejscowości. Tam został zainspirowany do zostania pisarzem w przyszłości.
W 1954 Marquez przeniósł się do stolicy. W Bogocie zaczął aktywnie publikować drobne artykuły na różne tematy i recenzje filmów.
W 1956 roku bohater naszego artykułu udaje się doEuropa. Osiedla się w Paryżu, pisze reportaże i artykuły do kolumbijskich gazet. Ale jednocześnie nie można zarobić dużych pieniędzy, więc ma pewne trudności finansowe.
Stając się sławnym, Marquez przyznaje, że toczas musiał zbierać stare gazety i butelki, bo dano za nie kilka centymów. Jedzenie czasami nie wystarczało, więc bohater naszego artykułu pożyczył resztki kości od rzeźnika, aby sobie ugotować gulasz.
W 1957 Marquez odwiedził ZSRR.W Związku Radzieckim przyjechał na festiwal młodzieży i studentów. Ciekawostką jest to, że nie miał specjalnego zaproszenia. W Lipsku udało mu się dołączyć do grona kolumbijskich artystów z zespołu folklorystycznego. Pomogło mu to, że dobrze śpiewał, tańczył, a nawet grał na perkusji i gitarze.
O swojej podróży do Związku Radzieckiego pisał w eseju „ZSRR: 22 400 000 kilometrów kwadratowych bez jednej reklamy Coca-Coli!” W 1957 pisarz przeniósł się do Wenezueli i zamieszkał w Caracas.
W 1958 przyjeżdża na krótko do Kolumbii,mieć ślub z Mercedes Barca. Już razem wracają do Wenezueli. W 1959 roku rodzi się ich pierwsze dziecko, które nazywa się Rodrigo. W przyszłości zostanie filmowcem. Otrzyma nagrodę na Międzynarodowym Festiwalu Filmowym w Cannes, nakręci jeden z odcinków czarnej komedii „Cztery pokoje”.
W 1961 rodzina przeniosła się do Meksyku. Trzy lata później mają kolejnego syna, Gonzalo. Został grafikiem.
Równolegle z pracą dziennikarza zaczyna się Marquezpisać. W 1961 roku ukazała się jego opowieść „Nikt nie pisze do pułkownika”. Pozostaje niezauważony, czytelnicy tego nie docenili. Nakład pracy to 2 tys. egzemplarzy. Udaje im się sprzedać mniej niż połowę.
Márquez poświęca swoją pierwszą pracę:75-letni weteran wojny tysiącdniowej w Kolumbii. Po śmierci syna żyje z żoną w biedzie na obrzeżach miasta. Całe jego życie polega na oczekiwaniu na list ze stolicy – powinien dostać emeryturę, jako weteran wojenny. Ale urzędnicy milczą. Jedynymi, którzy go wspierają, są przyjaciele jego syna. Zginął za kolportaż ulotek politycznych, jego współpracownicy prowadzą także podziemną działalność opozycyjną.
W 1966 roku Marquez opublikował powieść „Godzina nieżyczliwa”.
Powieść „Sto”lat samotności. „Gabriel Garcia publikuje go w 1967 r. Otrzymał za to wiele nagród. Powszechnie uważa się za kluczowe dzieło, za które pisarz otrzymał literacką Nagrodę Nobla. Jego wykład noblowski nosi tytuł „Samotność Ameryki Łacińskiej ”.
„Sto lat samotności” Gabriela Garcíi Márqueza to dzieło, którego główne wydarzenia rozgrywają się w fikcyjnym miasteczku Macondo. Ale jednocześnie są bezpośrednio związane z historią całej Kolumbii.
W centrum opowieści znajduje się rodzina Buendía.Od kilku pokoleń w mieście rządzą różni członkowie tego klanu. Jedni prowadzą go do rozwoju, inni zamieniają się w okrutnych dyktatorów. W kraju szaleje wojna domowa, która trwa od kilkudziesięciu lat. Miasto rozkwita, gdy przybywa do niego firma bananowa. Ale wkrótce robotnicy organizują demonstrację, którą strzela Armia Krajowa. Ciała zmarłych wrzucane są do morza.
Potem na miasto pada deszcz, którynie zatrzymuje się przez pięć lat. Ostatnia Buendia rodzi się w opustoszałym i opuszczonym Macondo. Powieść „Sto lat samotności” Gabriela Garcíi Márqueza kończy się, gdy tornado zmieci miasto i domy Buendii z powierzchni ziemi.
Wśród jego prozy potrzebujeszwyróżnij powieści. W 1975 roku publikuje Jesień Patriarchy, która opowiada o życiu dyktatora latynoamerykańskiego, który jest zbiorowym obrazem wszystkich tyranów.
10 lat później ukazała się kolejna jego powieśćtytuł „Miłość w czasach cholery”. Chodzi o dziewczynę o imieniu Fermina Dasa, która wychodzi za mąż za doktora Urbino, pasjonującego się walką z cholerą. Ciekawe, że w Rosji powieść ukazała się również pod tytułem „Miłość podczas zarazy”.
W 1989 roku Marquez opublikował powieść „Generał injego labirynt „o ostatnich dniach życia bojownika o niepodległość hiszpańskich kolonii Simona Bolivara. Ostatnią powieścią autora był „O miłości i innych demonach”.
W 2000 roku pojawia się pod nazwą García Márquezwiersz „Lalka”, który potwierdza pogłoski o śmiertelnej chorobie noblisty. To prawda, wkrótce stało się jasne, że prawdziwym autorem tej pracy był meksykański brzuchomówca Johnny Welch. Później oboje przyznają, że się mylili. Jednak fragmenty tego wiersza nadal można znaleźć w Internecie, sygnowane nazwiskiem bohatera naszego artykułu.
W rzeczywistości guz nowotworowy w płucach byłodkryta przez pisarza w 1989 roku. Najprawdopodobniej powodem było jego uzależnienie od papierosów. Podczas pracy mógł palić trzy paczki dziennie. W 1992 roku miała miejsce udana operacja, dzięki której rozwój choroby został zatrzymany.
W 1999 roku lekarze zdiagnozowali u niego chłoniaka. Po najtrudniejszych operacjach w USA i Meksyku przeszedł długi kurs rehabilitacyjny.
W 2014 roku pisarz trafił do szpitala z infekcją płuc. 17 kwietnia zmarł w wieku 88 lat. Przyczyną śmierci jest niewydolność nerek.
