Wszyscy znamy wzruszającą i smutną opowieść oSnow Maiden, sponsorowany przez A.N. Ostrovsky i N.A.Rimsky-Korsakov. Imprezę czułej dziewczynki, córki Spring-Red i Frost, zgodnie z intencją autora, wykonuje sopran coloratura. Była to taka barwa głosu, wysoka i przypominająca kryształowy dzwon, która była w stanie przekazać zarówno dzwonienie kropli, jak i srebro lodu, co jest związane z wizerunkiem Snow Maiden.
Coloratura sopran w klasyfikacji śpiewugłosów zajmuje najwyższą linię. To głos, który może brzmieć wielkimi literami. Ponadto jest to najbardziej poruszający głos, dlatego nazywa się go koloratura. Jest w stanie wykonać najbardziej złożoną biżuterię wokalną - koloraturę.
Co ciekawe, różni są różni kompozytorzyprzyciągnął możliwości tej barwy. Jeśli kompozytorzy XVIII wieku zwrócili uwagę na wirtuozerię brzmienia głosu, wówczas sopran coloratura został użyty do ukazania swojej bliskości brzmienia instrumentu muzycznego w całej okazałości. Przykładem jest zła czarodziejka Królowa Nocy, której V. Mozart przypisał jedną z głównych ról w operze Czarodziejski flet. Jasna i złożona impreza z wirtuozowskimi pasażami. Później, już w XIX wieku, kompozytorzy zaczęli zwracać większą uwagę na ekspresję, psychologię śpiewu. Ale wciąż ta barwa kobiecego głosu kojarzy się z bajkowymi bohaterkami: Ludmiła w operze Rusłan i Ludmiła M. Glinki, Carewna-Lebed w Opowieści o Caru Saltan N. Rimskiego-Korsakowa, Szamachanska Caryca w Złotym Koguciku.
Węższa specjalizacja powstała na zachodzie. Sopran koloraturowy jest podzielony nadramatyczny sopran i liryka. Partię Królowej Nocy w „Czarodziejskim flecie” Mozarta śpiewa performer o dramatycznej charakterystyce głosu, a partię Zerbinetty w „Ariadne auf Naxos” Richarda Straussa wykonuje sopran liryczno-koloraturowy. W praktyce rosyjskiej takie rozdrobnienie zwykle nie jest brane pod uwagę.
Śpiewacy z lirycznym sopranem wykonują partie Nataszy Rostowej w „Wojnie i pokoju” S. Prokofiewa czy Tatiany w operze „Eugeniusz Oniegin” P. Czajkowskiego. To głos o ciepłej barwie, liryczny i miękki.
Inną odmianą jest dramatyczny sopranjak sama nazwa wskazuje, jest to jasny i mocny głos. Taką barwę otrzymują partie bohaterek o złożonym charakterze, które walczą o swoje szczęście i często za nie giną. Takimi bohaterkami są Natasza z opery „Syrenka” A. Dargomyzhsky'ego czy Liza z „Damy pikowej” P. Czajkowskiego.
Są głosy, które mogą się łączyćróżne cechy sopranu, wtedy mogą wykonać najróżniejsze partie i obrazy. Takim wyjątkowym sopranem liryczno-koloraturowym była na przykład wielka rosyjska śpiewaczka Antonina Nezhdanova.
Oczywiście na prawo pierwszego sopranistki świata zawszeprzede wszystkim walczyli włoscy śpiewacy bel canto. Maria Callas była kiedyś pierwsza. Tron jest dziś pusty. Chociaż rosyjska piosenkarka Anna Netrebko, którą chętnie widzą na każdej scenie, pewnie ściska zachodnie divy operowe, będąc jednocześnie primą Teatru Maryjskiego.
