Нагорным Карабахом называется регион в Zakaukazie, legalnie terytorium Azerbejdżanu. W momencie rozpadu ZSRR doszło tu do starcia wojskowego, ponieważ ogromna większość mieszkańców Górskiego Karabachu ma ormiańskie korzenie. Istotą konfliktu jest to, że Azerbejdżan stawia dość rozsądne żądania na tym terytorium, ale mieszkańcy regionu są bardziej skłonni do Armenii. 12 maja 1994 r. Azerbejdżan, Armenia i Górny Karabach ratyfikowały protokół ustanawiający zawieszenie broni, skutkujące bezwarunkowym zawieszeniem broni w strefie konfliktu.
Ormiańskie źródła historyczne twierdzą, żeArtsakh (starożytna nazwa ormiańska) została po raz pierwszy wymieniona w VIII wieku p.n.e. Jeśli wierzyć tym źródłom, to Górny Karabach był częścią Armenii nawet we wczesnym średniowieczu. W wyniku wojen podbojowych między Turcją a Iranem w tej epoce znaczna część Armenii znalazła się pod kontrolą tych krajów. Księstwa ormiańskie, czyli melikomy, które w tym czasie znajdowały się na terenie współczesnego Karabachu, zachowały status na wpół niepodległy.
Jego punkt widzenia w tej sprawie przyjmuje:Azerbejdżan. Według miejscowych badaczy Karabach jest jednym z najstarszych historycznych regionów ich kraju. Słowo „Karabach” w Azerbejdżanie tłumaczy się następująco: „gara” oznacza czarny, a „torba” oznacza ogród. Już w XVI wieku, wraz z innymi prowincjami, Karabach wchodził w skład państwa Safawidów, a następnie stał się niezależnym chanatem.
W 1805 r. podporządkowano Chanat KarabachskiImperium Rosyjskiego, aw 1813 r. na mocy traktatu pokojowego z Gulistanu Górski Karabach stał się częścią Rosji. Następnie, zgodnie z umową turkmeńską, a także umową zawartą w mieście Edirne, Ormianie zostali przesiedleni z Turcji i Iranu i osiedleni na terytoriach północnego Azerbejdżanu, w tym w Karabachu. Tak więc ludność tych ziem jest głównie pochodzenia ormiańskiego.
W 1918 r. uzyskano kontrolę nad Karabachemnowo utworzona Azerbejdżańska Republika Demokratyczna. Niemal w tym samym czasie Republika Armeńska wysuwa roszczenia do tego obszaru, ale ADR tych roszczeń nie uznaje. W 1921 r. terytorium Górnego Karabachu z prawami szerokiej autonomii zostało włączone do Azerbejdżańskiej SRR. Dwa lata później Karabach otrzymuje status regionu autonomicznego (NKAO).
W 1988 r. Rada Deputowanych NKAO wystąpiła o:władzom AzSSR i Armeńskiej SRR oraz proponuje przekazanie spornego terytorium Armenii. Petycja ta nie została uwzględniona, w wyniku czego przez miasta Okręgu Autonomicznego Górnego Karabachu przetoczyła się fala protestów. Demonstracje solidarności odbyły się również w Erewaniu.
Wczesną jesienią 1991 roku, kiedy Związek Radzieckizaczął się już rozpadać, NKAO przyjęło Deklarację proklamującą Republikę Górskiego Karabachu. Ponadto oprócz NKAO obejmował część terytoriów byłej AzSSR. Według wyników referendum, które odbyło się 10 grudnia tego samego roku w Górskim Karabachu, ponad 99% ludności regionu opowiedziało się za całkowitą niezależnością od Azerbejdżanu.
Jest dość oczywiste, że władze Azerbejdżanu dałyreferendum nie zostało uznane, a sam akt proklamacji uznano za nielegalny. Ponadto Baku postanowiło znieść autonomię Karabachu, którą posiadał w czasach sowieckich. Jednak destrukcyjny proces został już uruchomiony.
O niepodległość samozwańczej republikiPowstały wojska ormiańskie, którym Azerbejdżan próbował się oprzeć. Górski Karabach otrzymał wsparcie od oficjalnego Erewania, a także od diaspory narodowej w innych krajach, więc milicji udało się obronić region. Jednak władzom Azerbejdżanu udało się jeszcze ustanowić kontrolę nad kilkoma regionami, które początkowo zostały ogłoszone częścią NKR.
Każda z przeciwstawnych stron przynosi własnestatystyki strat w konflikcie karabaskim. Porównując te dane, możemy stwierdzić, że w ciągu trzech lat wyjaśnienia relacji zmarło 15-25 tysięcy osób. Rannych było co najmniej 25 tysięcy, a ponad 100 tysięcy cywilów zostało zmuszonych do opuszczenia swoich miejsc zamieszkania.
Negocjacje, w których strony próbowałypokojowe rozwiązanie konfliktu, rozpoczęło się niemal natychmiast po ogłoszeniu niepodległego NKR. Na przykład 23 września 1991 r. odbyło się spotkanie, w którym uczestniczyli prezydenci Azerbejdżanu, Armenii oraz Rosji i Kazachstanu. Wiosną 1992 roku OBWE powołała grupę do rozwiązania konfliktu karabaskiego.
Pomimo wszelkich prób społeczności międzynarodowejrozlew krwi został zatrzymany, pożar został zatrzymany dopiero wiosną 1994 roku. 5 maja w stolicy Kirgistanu podpisano protokół z Biszkeku, po którym uczestnicy tydzień później przerwali ostrzał.
Stronom konfliktu nie udało się dojść do porozumieniaw sprawie ostatecznego statusu Górnego Karabachu. Azerbejdżan domaga się poszanowania jego suwerenności i nalega na zachowanie integralności terytorialnej. Interesy samozwańczej republiki są chronione przez Armenię. Górski Karabach opowiada się za pokojowym rozwiązywaniem kontrowersyjnych kwestii, a władze republiki podkreślają, że NKR jest w stanie walczyć o swoją niepodległość.
