Kategoria rzeczywistości, która reprezentujewzajemne pośrednictwo zjawiska i prawa jest definiowane jako istota filozofii. Jest to organiczna jedność rzeczywistości w całej jej różnorodności lub różnorodność w jedności. Prawo określa, że rzeczywistość jest jednolita, ale istnieje coś takiego jak zjawisko, które wprowadza różnorodność do rzeczywistości. Istotą filozofii jest zatem jednolitość i różnorodność jako forma i treść.
Forma to jedność różnorodności i treśćpostrzegane jako różnorodność w jedności (lub różnorodność jedności). Oznacza to, że forma i treść są prawem i zjawiskiem w aspekcie esencji w filozofii, są to momenty esencji. Każdy z kierunków filozoficznych traktuje to pytanie na swój własny sposób. Dlatego lepiej pozostać w najpopularniejszym. Ponieważ istotą filozofii jest złożona rzeczywistość organiczna, która łączy zewnętrzną i wewnętrzną stronę, można ją rozpatrywać w różnych obszarach manifestacji.
Na przykład wolność istniejemożliwości, a społeczność i ciało - w dziedzinie gatunków. Sfera jakości zawiera typową i indywidualną, a sfera miary jest normą. Rozwój i zachowanie są sferą rodzajów ruchu, a liczne złożone sprzeczności, harmonia, jedność, antagonizm, walka pochodzą ze sfery sprzeczności. Geneza i istota filozofii - przedmiot, podmiot i działalność znajdują się w sferze formacji. Należy zauważyć, że kategoria istoty w filozofii jest najbardziej kontrowersyjna i złożona. Przeszła trudną długą drogę w swojej formacji, formacji, rozwoju. Niemniej filozofowie z różnych stron uznają kategorię istoty w filozofii.
Filozofowie empiryczni nie rozpoznają tej kategorii,ponieważ wierzą, że należy ona wyłącznie do sfery świadomości, a nie rzeczywistości. Niektórym przeciwstawia się dosłownie przed agresją. Na przykład Bertrand Russell pisał z patosem, że istota nauki filozoficznej jest głupia i całkowicie pozbawiona dokładności. Wszyscy filozofowie zorientowani empirycznie popierają jego punkt widzenia, szczególnie tacy jak sam Russell, którzy mają tendencję do naturalno-naukowej niebiologicznej strony empiryzmu.
Nie lubią złożonych substancji organicznychpojęcia-kategorie odpowiadające tożsamości, rzeczom, całości, uniwersalności i tym podobne, ponieważ istota i struktura filozofii nie łączą się, istota nie pasuje do systemu pojęć. Jednak ich nihilizm w stosunku do tej kategorii jest po prostu katastrofalny, podobnie jak zaprzeczanie istnieniu żywego organizmu, jego żywotnej aktywności i rozwoju. Filozofia jest istotą świata, ponieważ specyfika życia w porównaniu z nieożywionym i organicznym w porównaniu z nieorganicznym, a także rozwój wraz z prostą zmianą lub normą wraz z nieorganiczną miarą, jedność w porównaniu z prostymi połączeniami i możesz kontynuować przez bardzo długi czas - wszystko to jest specyfiką bytu.
Filozofowie skłonni do idealizmu i organizmu,esencja jest absolutyzowana, ponadto nadają jej pewną niezależną egzystencję. Absolutizacja wyraża się w tym, że idealiści mogą odkryć esencję w dowolnym miejscu, nawet w samym świecie nieorganicznym, ale po prostu nie może tam być - esencja kamienia, esencja burzy, esencja planety, esencja cząsteczki ... To nawet zabawne. Wynajdują, wyobrażają sobie własny świat, pełen ożywionych, uduchowionych istot, a w czysto religijnym spojrzeniu na osobistą istotę nadprzyrodzoną widzą w niej esencję Wszechświata.
Nawet Hegel absolutyzował esencję, ale onniemniej jednak jej portret był kategoryczny i logiczny, jako pierwszy starał się rozsądnie ocenić i oczyścić ją z warstw religijnych, mistycznych i scholastycznych. Nauki tego filozofa o esencji są niezwykle złożone i niejednoznaczne, jest w nim wiele błyskotliwych spostrzeżeń, ale są też spekulacje.
Najczęściej ten stosunek jest uważany zastosunek zewnętrzny i wewnętrzny, co jest znacznie uproszczonym widokiem. Jeśli powiemy, że zjawisko to jest bezpośrednio w nas odczuwane, a esencja jest ukryta za tym zjawiskiem i jest przekazywana pośrednio przez to zjawisko, a nie bezpośrednio - będzie to poprawne. Człowiek w swojej wiedzy przechodzi od obserwowanych zjawisk do odkrywania esencji. W tym przypadku istotą jest zjawisko poznawcze, a zatem wewnętrzne, które zawsze szukamy i staramy się zrozumieć.
Ale możesz iść na inne sposoby!Na przykład z wewnętrznego na zewnętrzny. Dowolna liczba przypadków, w których ukryte są przed nami dokładnie zjawiska, ponieważ nie jesteśmy w stanie ich zaobserwować: fale radiowe, radioaktywność i tym podobne. Jednak znając je, wydaje się, że odkrywamy istotę. Oto filozofia - istota i istnienie mogą nie być całkowicie ze sobą powiązane. Element poznawczy wcale nie oznacza samej kategorii definicji rzeczywistości. Esencja może być esencją rzeczy, może charakteryzować wyimaginowany lub nieorganiczny obiekt.
Istota może rzeczywiście być fenomenem, jeślinie zostało odkryte, ukryte, niepodlegające poznaniu, to znaczy jest przedmiotem poznania. Jest to szczególnie prawdziwe w przypadku zjawisk złożonych, zdezorientowanych lub o tak dużym charakterze, że przypominają zjawiska dzikiej przyrody.
Dlatego podmiot postrzegany jakoobiekt poznawczy, wyimaginowany, wyimaginowany i pusty. Działa i istnieje tylko w czynności poznawczej, charakteryzując tylko jedną jej stronę - przedmiot działania. Należy tutaj pamiętać, że zarówno przedmiot, jak i działanie są kategoriami, które odpowiadają istocie. Istota jako element poznania to światło odbite, które otrzymujemy od prawdziwej istoty, czyli naszej aktywności.
Esencja jest złożona i organiczna, spontaniczna izapośredniczony, zgodnie z kategoryczną definicją - zewnętrzną i wewnętrzną. Jest to szczególnie wygodne do zaobserwowania na przykładzie ludzkiej istoty, naszej własnej. Każdy nosi to w sobie. Jest nam dane bezwarunkowo i bezpośrednio z racji narodzin, późniejszego rozwoju i wszelkiej życiowej aktywności. Jest wewnętrzna, bo jest w nas i nie zawsze się objawia, czasem nawet o sobie nie daje, dlatego sami nie znamy jej w pełni.
Ale jest również zewnętrzny - we wszystkich swoich przejawach:w działaniach, zachowaniu, działaniu i jego subiektywnych skutkach. Dobrze znamy tę część naszej istoty. Na przykład Bach zmarł dawno temu, a jego esencja nadal żyje w jego fugach (i oczywiście w innych dziełach). Fugi w stosunku do samego Bacha są więc esencją zewnętrzną, ponieważ są wynikiem twórczości. Tutaj szczególnie wyraźnie widać związek między istotą a zjawiskiem.
Nawet zagorzali filozofowie często mylą te dwie rzeczyte relacje, bo mają wspólną kategorię - zjawisko. Jeśli rozpatrzymy zjawisko istoty i zjawisko prawa oddzielnie od siebie, jako niezależne pary kategorii lub kategoryczne definicje, może powstać myśl, że zjawisko istoty jest przeciwstawiane w taki sam sposób, jak przeciwstawia się zjawisku prawo. . Istnieje wtedy niebezpieczeństwo asymilacji lub zrównania istoty z prawem.
Postrzegamy podmiot jako odpowiedniprawo i jeden porządek, jak wszystko uniwersalne, wewnętrzne. Jednak absolutnie istnieją dwie pary, a ponadto różne definicje kategoryczne, które obejmują to zjawisko - ta sama kategoria! Ta anomalia nie istniałaby, gdyby te pary nie były uważane za niezależne i niezależne podsystemy, ale za części jednego podsystemu: zjawisko-istota-prawa. Wtedy podmiot nie wyglądałby jak kategoria jednego rzędu z prawem. Połączyłby zjawisko i prawo, ponieważ ma cechy obu.
W praktyce ludzie używają słów zawszerozróżniać istotę od prawa. Prawo jest uniwersalne, czyli w rzeczywistości ogólne, przeciwstawne jednostkowemu i specyficznemu (zjawisko w tym przypadku). Istota, nawet jako prawo, mająca cnoty powszechne i powszechne, nie traci jednocześnie jakości zjawiska - specyficznego, indywidualnego, konkretnego. Istota człowieka jest specyficzna i uniwersalna, jedyna i niepowtarzalna, indywidualna i typowa, niepowtarzalna i seryjna.
Tutaj możesz przypomnieć sobie obszerną pracę KarolaMarksa o istocie ludzkiej, która nie jest abstrakcyjną, indywidualną koncepcją, ale zbiorem ustalonych relacji społecznych. Tam skrytykował naukę Ludwiga Feuerbacha, który argumentował, że tylko naturalna istota jest wrodzona człowiekowi. Słusznie. Ale Marks nie zwracał też uwagi na indywidualną stronę ludzkiej istoty, lekceważąco mówił o abstrakcji, która wypełnia istotę odrębnej jednostki. Było to dość kosztowne dla jego zwolenników.
Marks widział tylko składnik społeczny,dlaczego dana osoba stała się przedmiotem manipulacji, eksperymentu społecznego. Faktem jest, że w ludzkiej istocie to, co społeczne i naturalne współistnieją doskonale. Ta ostatnia charakteryzuje w nim indywidualność i istotę rodzajową. A to, co społeczne, nadaje mu osobowość jako jednostki i członka społeczeństwa. Żaden z tych składników nie może zostać zignorowany. Filozofowie są przekonani, że może to nawet doprowadzić do śmierci ludzkości.
Problem istoty rozważał Arystoteles.jako jedność zjawiska i prawa. Był pierwszym, który wydedukował kategoryczny i logiczny status ludzkiej istoty. Platon, na przykład, widział w niej tylko cechy tego, co uniwersalne, a Arystoteles rozważał liczbę pojedynczą, co stanowiło przesłanki do dalszego zrozumienia tej kategorii.
