Słowo „dualizm” pochodzi z łaciny"podwójny". Jest to nauczanie zawierające koncepcję, że na świecie istnieją dwie niezależne zasady. Ich dwoistość wyraża się w cielesnych (materialnych) i duchowych wcieleniach. Ta koncepcja filozoficzna znana jest od czasów Zaratrusty (628-551 pne), który podzielił dobro i zło na dwie różne kategorie.
W starożytnej greckiej filozofii Platona pojęciedwoistość ciała i duszy (tzw. dualizm antropologiczny) zakłada istnienie dualizmu kosmologicznego, ucieleśniającego idee i materię. Na filozofię starożytną wywarła wpływ filozofia irańska opracowana po raz pierwszy przez Zaratustrę. Twierdziła istnienie świata, w którym dobre i jasne bóstwa walczą ze złymi i ponurymi o panowanie nad wszechświatem i duszami ludzi.
Ten dualizm w filozofii starożytności rozwinął się zsilnie wyrażona strona etyczna, przeniesiona w sferę ducha i materii, gdzie wtedy (w gnostycyzmie) materia i ciało, a co za tym idzie, świat są związane z zasadami zła. Z drugiej strony duch (dusza i jej czyste „ja”) staje się czystym i lekkim początkiem. W wielu religiach i kierunkach filozoficznych ludzki dualizm jest rozwijany i znajduje odzwierciedlenie w naukach o duszy i ciele, o Bogu i diable.
Filozofia chrześcijańska burzy „drabinę miłości”i piękno ”Platona, gdzie doskonałość idei Absolutu przeciwstawia się światu podobieństw tworzonych przez niedoskonałe. W chrześcijaństwie dualizm ludzki jest fundamentalną i podwójną niewspółmiernością, wyrażającą się w opozycji grzechów i cnót, co najwyraźniej wyraża się w dziełach Spinozy. Dualizm w filozofii Wschodu jest niedopuszczalny, gdyż jego tradycje zakładają wzajemne zrozumienie i współdziałanie duszy i ciała, obecność „yin” i „yang” w każdym zjawisku, zarówno materialnym, jak i duchowym.
Jako koncepcję dualizm filozofii późniejszego okresu rozwinął Kartezjusz, zwany jego wybitnym przedstawicielem. Kartezjusz urodził się 31 marca we Francji w 1596 roku.
Życie i wychowanie Kartezjusza w wieku ośmiu lat minęłow szkole jezuickiej, gdzie zdobywa wiedzę wstępną, kontynuując naukę w Holandii. Tam w pełni wkracza na ścieżkę studiowania matematyki, filozofii, fizyki, fizjologii i astronomii. W Holandii publikowane są jego prace, które stały się sławne. Największą sławę przyniosło opublikowanie „Dyskursu o metodzie”. Prace nad książką i publikacją utrudniały ataki Inkwizycji, w wyniku których Kartezjusz zmienił tytuł i poprawił tekst.
Wokół książki natychmiast powstają ostre spory,mało obchodzi Kartezjusza, bardziej interesuje go reakcja Inkwizycji, ponieważ całkiem niedawno, na przełomie XVII i XVIII wieku, spalono G.Bruno, skazano Galileusza i wyrwano mu język z filozofa Vaniniego, który również został spalony. Następnie dzieła Kartezjusza zostały uznane we Francji za heretyckie i skazane na spalenie. Kartezjusz spędził większość swojego życia w Holandii. W wieku 54 lat zmarł na zapalenie płuc po przeziębieniu w Szwajcarii, gdzie na prośbę królowej został zmuszony do podróży.
Termin „dualizm” w filozofii pojawił się wraz zprzez twórczość niemieckiego filozofa H. Wolffa (1679-1749) i zakładał obecność, istnienie i współdziałanie zasad materialnych i duchowych zarówno w świecie, jak iw człowieku. W znaczeniu opozycji dobra i zła terminem tym posłużył się T. Hyde w 1700 r., Stosując to pojęcie w działalności religijnej. P. Beyle i Leibniz nadali podobne znaczenie koncepcji dualizmu.
Zwolennicy i przedstawiciele dualizmu rozwinęli się wW swoich badaniach zajmuje się koncepcją poruszającej się materii Kartezjusza, a także koncepcją metafizycznej natury matematyki, dialektyki i geometrii analitycznej. Prace filozoficzne Spinozy, Kanta, Rickerta w filozofii nowożytnej - Rorty'ego i wielu innych filozofów opierają się na wnioskach i postulatach kartezjańskiej filozofii dualizmu.
