Niesamowity krytyk literacki, wyjątkowynarrator, znakomity prezenter telewizyjny, znakomity radziecki pisarz - wszystko to Irakliy Andronikov. I nawet to nie wszystko. Jest także Artystą Ludowym ZSRR, Doktorem Filologii, laureatem Nagród Lenina i Stanu, Honorowym Artystą Gruzji i RSFSR. Ma pięć zamówień i wiele medali. Nazwa planety pochodzi od jego imienia.
Irakliy Andronikov, którego biografia jest całkowiciecałkowicie związany z kulturą sowiecką, urodził się w rodzinie szlacheckiej. Ojciec jest wybitnym prawnikiem, sekretarzem wydziału kryminalnego, a jego matka pochodzi ze słynnej rodziny Gurewiczów.
Dziadek - słynny historyk i kuzyn filozofa I.A.Ilyina, pradziadek - założycielka kursów Bestuzhev, autorka podręczników, redaktorka czasopisma „Russian School”. Prababka jest córką słynnego I. I. Iljina, który zbudował Pałac Wielkiego Kremla. Brat Irakliy Andronikov również miał coś wspaniałego - jest doktorem nauk fizycznych, akademikiem, dyrektorem Instytutu Fizyki Gruzji.
Urodzony w 1908 roku, 15 września.Rodzina słynnego pisarza i artysty mieszkała w Petersburgu, ale w 1918 r. Głowa rodziny została zaproszona do nauczania historii na uniwersytecie w Tuli. Czasy były ciężkie, głodne, a Andronikowie chętnie przeprowadzili się do wioski. Trzy lata później przeniósł się do Moskwy, a następnie do Tiflis, gdzie w 1925 r. Irakli ukończył szkołę średnią i od razu został studentem dwóch uniwersytetów w Leningradzie: Instytutu Historii Sztuki i Uniwersytetu Państwowego. Wkrótce został wykładowcą w Filharmonii. Po ukończeniu studiów Irakliy Andronikov znalazł pracę w dwóch humorystycznych magazynach: Chizh i Jeż.
В 1934 году, работая библиографом в ГПБ им.Saltykov-Shchedrin, Andronikov kontynuował studia nad dziełami M. Yu. Lermontowa, który dosłownie wyniósł go ze szkoły. W 1936 r. Zaczął publikować serię artykułów, aw 1939 r. Opublikowano książkę Życie Lermontowa, która odniosła tak duży sukces, że Irakliy Andronikov został natychmiast przyjęty do Związku Pisarzy ZSRR.
Во время войны работал в газете "Вперёд на ", podróżował po całym froncie kalinińskim, a po zwycięstwie wrócił na Lermontow i napisał rozprawę na temat swoich badań. W 1948 r. opublikowano drugą książkę o poecie, którą napisał Irakliy Andronikov. Te książki nie były ostatnie - tylko o tym poecie pełnoprawnych książek jako co najmniej siedem, ale w sumie - ponad trzydzieści.
Karierę czytelniczą rozpoczął w młodości - w1935, przemawiający w klubie pisarzy ze swoimi historiami. Irakliy Andronikov, którego opowiadania wciąż nie opuszczają ekranu telewizora, szybko zyskał, jak powiedzieli, potworną popularność. Muszę powiedzieć, że do tej pory nie ustąpiła.
Те несколько фильмов, которые были сняты для dopiero w 1954 roku cykl „Irakliy Andronikov Tells” jest fenomenem prawdziwej sztuki wysokiej. Można je porównać do najbardziej fascynujących kultowych komedii, sądząc po wpływie na widza.
Korney Ivanovich Chukovsky jest bardzo malowniczymówił o Iraklim Andronikovie jako osobie i twórcy, że gdyby miał zbierać biograficzne biografie, to wokół tego nazwiska zastąpiłby słowa „pisarz”, „krytyk literacki” na „czarownik”, „czarownik”, „czarownik” , „cudotwórca”. To nie jest ekscentryk ze strony Chukovsky'ego, ma absolutną rację. Talent Andronikowa to fenomen. To nie tylko człowiek o wielkim wdzięku i erudycji, taki, dzięki Bogu, nasz kraj nie zubożał, jest jak człowiek-orkiestra, tylko człowiek-teatr, jedno z najwybitniejszych zjawisk radzieckiej kultury.
Irakli Andronikov jest niezwykły i niepowtarzalny.Otwiera drogę dla całej gamy nowych gatunków, które są zbliżone do najszerszych grup ludności kraju. Zhvanetsky i Zadornov, wielu i wielu komików na naszej scenie kontynuuje to, od czego Andronikov zaczął. Ile nowych wrażeń z dziedziny literatury, muzyki, teatru przyniósł słuchaczowi i widzowi! Jak obrazowo zaczęto dostrzegać tajemnice sztuki po przedstawionych im portretach dźwiękowych, zjawiskach literackich, tajemnicach muzycznych. Irakli Andronikov to jedna z tych osób, które nigdy nie zostaną zapomniane.
Pokazują historie Irakli Andronikovajak bogate było jego życie w spotkania ze wspaniałymi ludźmi i ciekawymi sytuacjami, a opowiadał o tym niesamowicie fascynująco. Andronikov żył długo, prawdopodobnie czasami ciężko, ale zdecydowanie szczęśliwy.
Żona to wspaniała aktorka Viviana Robinson,dwie wspaniałe córki - Manana i Ekaterina, krytyk sztuki i dziennikarka. I oczywiście Lermontow, który swoim geniuszem przysłonił całe życie wybitnego pisarza, historyka, artysty, przez prawie sto lat stał się krewnym nie z krwi, ale z ducha. Irakly Andronikov widział nawet pierestrojkę, ale nie obserwował upadku Związku Radzieckiego, który go wychował. W 1990 roku został pochowany na cmentarzu Wwedenskoje.
Wielu pisało i rozmawiało o Andronikowiewybitni ludzie: Marietta Shaginyan, Igor Ilyinsky, Samuil Marshak, nie można ich wszystkich wymienić. I jednogłośnie zauważyli niesamowite połączenie wszystkich jego talentów w opowiadaniach ustnych: niezrównany mistrz sceny, urzekający widza od pierwszego słowa, mimo że wszystkie jego historie są absolutnie prawdziwe. Jego sylabę wyróżnia nie tylko żywiołowość i świeżość, ale także ciepło, liryzm, a takiej obserwacji może pozazdrościć każdy artysta.
Jego obserwacja, łącząca się z muzykalnością igłęboka znajomość tematu, daje wyjątkowo wysoką umiejętność komunikowania się z publicznością. Irakli Andronikov uważał, że jest wielki i umiejętnie reinkarnowany w najdrobniejszych szczegółach - wszystko to w tym samym czasie. Wiedział, jak wybrać charakterystyczną sytuację, najbardziej typowe cechy osoby, o której mówi, a następnie znaleźć dla niej najdokładniejszą, najbardziej wyrazistą formę.
Ta cecha artysty została zauważona nawet przez Maksyma Gorkiego.Nawet termin „opowiadania ustne” pojawił się po tym, jak mistrz wychwalał opublikowane opowiadania Andronikowa, ale ubolewał, że wiele tracą w oderwaniu od występu autora, choć nadal są, oczywiście, bardzo, bardzo dobrymi, „wyjątkowymi talentami”.
