Język rosyjski jest jednym z najbardziej zróżnicowanych inajbogatszy na świecie, jego ekspresyjny potencjał jest naprawdę ogromny. Szczególną emocjonalność i oryginalność tekstu nadają różne środki wyrazu mowy stosowane w procesie pisania dzieła. Ich lista jest dość obszerna.
Nie jest tajemnicą, że jedna i ta sama myśl może byćobecne na różne sposoby. Na przykład prezenter telewizyjny powie: „Dzisiaj w regionie zaobserwowano ulewne deszcze w postaci śniegu, którym towarzyszył szkwałowy wiatr”. A dwie starsze kobiety pijące herbatę w kuchni mogą w rozmowie użyć następującego zdania: „Tak, jest spiętrzony jak śnieg! A wiatr - zrzuca cię z nóg!” W fikcji zjawisko to można przedstawić w następujący sposób: „Płatki śniegu spadły z nieba, jak puch z podartej poduszki, rozproszone przez silny wiatr i pokryły tęsknotę za nimi zamarzniętą ziemią ogromnymi białymi zaspami ...”. Obraz opisany na różne sposoby jest praktycznie taki sam, jednak każda z opcji różni się od siebie i na różne sposoby wpływa na podświadomość człowieka. Wszystkie środki wyrazu mowy języka są w pewnym stopniu oparte na skojarzeniowej percepcji tekstu. Przeglądając prezentowane wypowiedzi, czytelnik przedstawia osoby, które potrafią się w ten sposób wyrazić. Dlatego, aby scharakteryzować bohaterów, stworzyć określony kolor, autorzy tekstów literackich stosują różne style.
Za największy wpływ na wyobraźnięrozmówca lub czytelnik, widz lub słuchacz są używane na różne sposoby. Środki wyrazu mowy dosłownie przenikają wszystkie poziomy języka. Można je zaobserwować zarówno w fonetyce, jak iw składni, co sprawia, że rozumienie intencji autora jest głębsze i pełniejsze. Fonetyczne środki wyrazu mowy są jednym z najpotężniejszych sposobów oddziaływania na mowę. Wrażenie obrazu dźwiękowego słowa pojawia się na poziomie podświadomości, niezależnie od pragnienia osoby. Dlatego większość tekstów poetyckich opiera się na użyciu dźwiękowych środków wyrazu. Przykładem jest zdanie: „Liście zaszeleściły, ich szelest zdawał się dochodzić zewsząd”. Tutaj wielokrotne użycie dźwięku „sz” we frazie zdaje się akompaniamentować obrazowi nakreślonemu przez wyobraźnię.
Fonetyczna ekspresja mowy mapewna zmienność. Powszechne są takie przeciwstawne środki, jak aliteracja i asonans. Polegają na powtórzeniu w tekście tych samych lub podobnych dźwięków w dowolnej charakterystyce fonetycznej - spółgłosek w aliteracji i samogłosek w asonansie. Uderzającym przykładem aliteracji jest fraza „Grzmot grzmi, grzmot grzmi”, czytając, które człowiek podświadomie wywołuje żywy obraz trzaskającej przed nim błyskawicy.
Nieco rzadziej posługują się powtórzeniami pisarze i poeci.samogłoski. Na przykład asonans przedstawiony jest w zdaniu „Wokół było równe pole” – powtarzający się dźwięk „o” stwarza wrażenie rozciągnięcia, szerokości przestrzeni.
Wyróżnia się również inne figury retoryczne, które służą do:nadanie większej wyrazistości tekstowi. Na przykład anafora i epifora to niezwykłe techniki. Reprezentują warianty powtórzeń podobnych dźwięków, słów lub grup słów na początku (anafora) lub na końcu (epifora) każdego równoległego niezależnego segmentu mowy. „To jest akt człowieka! To jest akt prawdziwej osoby!” - przy anaforze obserwuje się pompowanie i wzmacnianie z każdym powtórzeniem. Epifora najczęściej znajduje się na końcu fragmentów poetyckich w postaci powtórzeń poszczególnych fraz lub całych zdań. Ale można to też rozpatrywać na przykładzie osobnego prozaicznego zdania: „Wszystko w tym pokoju było czarne: ściany były czarne, dywan na podłodze też był czarny, lampy były czarne, a nawet pościel była czarna. I tylko łóżko było czysto białe, tworząc uderzający kontrast w projekcie.”
W stylu języka rosyjskiego ogromnyliczba różnych tropów lub figur retorycznych. Głównym źródłem wyrazistości jest słownictwo. To za jego pomocą realizuje się większość pomysłów autora zawartych w tekście. Na przykład alegoria to rodzaj przeniesienia znaczenia lub właściwości przedmiotu na inny przedmiot, obraz abstrakcyjnego pojęcia poprzez konkretny obraz. Aby wyjaśnić, czym jest alegoria, można odwołać się do tradycyjnych przykładów: słońce jest symbolem ciepła, życzliwości; wiatr jest symbolem wolności, wolnomyślności, nietrwałości. Dlatego ta zasada jest często używana w mowie do charakteryzowania ludzi. "Och, ty chytry lisie!" - mówią o kimś jako żart. Mogą nawet powiedzieć o tak kapryśnej osobowości: „Jego postać jest wietrzna, ekscentryczna”. Odpowiadając więc na pytanie, czym jest alegoria, należy odwołać się do symboliki, porównania przedmiotów pod względem jakości.
Niezwykły bajkopisarz Kryłow daje koloroweobraz użycia tej techniki. Chociaż w rzeczywistości jest następcą Ezopa. To z jego prac zaczerpnięto wiele wątków bajek rosyjskiego klasyka. Przecież wszyscy rozumieją, że mówiąc o małpie przymierzającej okulary na ogonie, autor ma na myśli ignoranta, osobę przyzwyczajoną do powierzchownego traktowania wszystkiego, oceniania pochopnie, bez zastanawiania się nad znaczeniem. Dla percepcji dzieci najlepiej nadają się bajki, w których zwierzęta są bohaterami. Na ich przykładzie dziecko uczy się podstawowych praw życia: dobro zwraca się stokrotnie, brudzi, oszust i leniwy zostanie ukarany, nie można śmiać się z cudzego bólu itp. Krótkie bajki czy alegoryczne opowieści przypominają toast stołowy w Styl kaukaski, na końcu którego moralność jest pokazana po zdaniu pić „Za…”.
I wspaniałe wiersze Lermontowa o samotnościżeglujesz po falach? Przecież tutaj zamyślonego czytelnika przyciąga stan umysłu niespokojnej osobowości, którego nikt nie rozumie w jego współczesnym świecie. Do tej pory dorośli uwielbiają wiele pieśni ludowych, w których alegorycznie opisywane są relacje międzyludzkie na przykładach roślin – kwiatów, drzew. "Dlaczego stoisz, kołysząc się, chuda jarzębina?" - niestety śpiewa dziewczynę, która sama doświadcza samotności, marzy o połączeniu swojego losu z godną zaufania osobą, ale z jakiegoś powodu nie może tego zrobić ...
Językowe środki wyrazu mowyreprezentowane przez inne ścieżki. Na przykład są też takie przeciwstawne postacie, jak hiperbola, litota. Język rosyjski ma szerokie możliwości stopniowego wyrażania cech. Techniki te oznaczają artystyczne niedopowiedzenie (litota) i przesadę (hiperbolę). Dzięki nim język rosyjski staje się jaśniejszy i bardziej pomysłowy. Na przykład taką właściwość jak objętość ludzkiego ciała można wyrazić zarówno od strony sztucznie zaniżonej ("talia szeroka jak szyjka butelki" - litote), jak i od strony przesady ("ramiona wielkości drzwi” - hiperbola). Język rosyjski może pochwalić się nawet stabilnymi wyrażeniami tego typu: talia osy, tak wysoka jak wiorsta kolomna.
Użycie synonimów i antonimów w tekściezwiększa jego emocjonalność i ekspresję. Słowa, semantycznie podobne lub różne, urozmaicają dzieło, odsłaniają intencje autora z różnych stron. Ponadto synonimy i antonimy upraszczają percepcję tekstu, ponieważ wyjaśniają znaczenie poszczególnych obiektów semantycznych. Jednak do ich używania w mowie ustnej i pisanej należy podchodzić z pewną ostrożnością, ponieważ niektóre synonimy słownikowe tracą bliskość znaczeń w określonym kontekście, a antonimy kontekstowe nie zawsze są antonimami w podstawowym znaczeniu słownikowym. Na przykład przymiotniki „świeży” i „nieświeży” użyte z rzeczownikiem „chleb” są antonimami. Ale jeśli mówimy o wietrze, to przeciwieństwem przymiotnika „świeży” będzie słowo „ciepły”.
Bardzo ważny środek artystycznyekspresja - ironia. Przykłady z literatury dowodzą wysokiej obrazowości tej techniki. Puszkin, Lermontow, Dostojewski – ci rosyjscy klasycy to prawdziwi mistrzowie posługiwania się ironią w literaturze. Historie Zoszczenki są nadal poszukiwane wśród współczesnych satyryków. Niektóre zwroty klasyków, które uskrzydliły się, są również używane w mowie potocznej. Na przykład wyrażenie Zoshchenko: „Zabierz swoje ciasto z powrotem!” lub „Może powinienem ci też dać klucze do mieszkania, gdzie są pieniądze?” Ilf i Pietrow wiedzą absolutnie wszystko. A apel do panów przysięgłych, który mówi o pękniętym lodzie, wciąż odbierany jest z dużą dozą ironii. A zdanie „Kto tu jest taki duży?”, skierowane w życiu codziennym do dziecka, ma charakter ironiczny, zbudowany na wykorzystaniu antonimii. Ironia często pojawia się w postaci żartu jednego z bohaterów lub głównego bohatera, w imieniu którego opowiadana jest historia. To detektywi Darii Dontsovej i innych autorów, którzy również piszą w tym stylu.
Duży potencjał ekspresyjny w sztuceliteratura ma nieregularny leksykon - żargon, neologizm, dialektyzm, profesjonalizm, wernakularny. Użycie słów z tych sekcji w tekście, zwłaszcza w bezpośredniej mowie, daje figuratywną i wartościującą charakterystykę postaci. Każda postać dzieła literackiego jest indywidualna, a te elementy leksykalne, starannie i odpowiednio wykorzystane, odsłaniają wizerunek postaci z różnych perspektyw. Na przykład bogactwo powieści Szołochowa „Cichy Don” ze słownictwem dialektalnym tworzy atmosferę charakterystyczną dla określonego terytorium i określonego okresu historycznego. A użycie słów i wyrażeń w językach narodowych w wypowiedziach bohaterów najlepiej odsłania ich charaktery. Nie sposób też obejść się bez specjalistycznego słownictwa zawodowego przy opisie życia na statku. A w pracach, w których bohaterowie, choć drobni, to byli represjonowani lub osoby z kategorii bezdomnych, po prostu nie da się uniknąć żargonu, a nawet żargonu.
Kolejna stylistyczna figura mowy -polisindeon. W inny sposób technika ta nazywana jest multi-związkami i polega na użyciu w tekście jednorodnych członów lub fraz, połączonych tymi samymi powtarzającymi się związkami. Zwiększa to wyrazistość poprzez tworzenie nieplanowanych pauz w zdaniu w miejscach, w których jego części są połączone usługowymi częściami mowy, a jednocześnie zwiększa wagę każdego elementu wyliczenia. Dlatego pisarze i poeci często wykorzystują w swoich utworach wielozwiązek. Przykłady:
Tak więc językowe środki mowyekspresja jest niezbędnym elementem mowy artystycznej. Bez nich tekst literacki wygląda sucho i nieciekawie. Ale nie zapominaj, że materiał powinien być zorientowany na czytelnika. Dlatego dobór środków językowych użytych w pracy musi być dokonany z największą starannością, w przeciwnym razie autor naraża się na niezrozumienie i niedocenienie.
