Styl fikcji ma swoją specyfikę. Służy emocjonalnemu i estetycznemu obszarowi jednostki. Główne właściwości stylu artystycznego to:
a) estetyczny;
b) wpływ na emocje: za pomocą obrazów artystycznych wywierany jest wpływ na uczucia i myśli czytelników;
c) komunikatywny: zdolność do wywołania odpowiedzi w umyśle czytelnika, dzięki której myśli są przekazywane z jednej osoby na drugą.
Stylizacja elementów w literaturzeprace często zawierają środki wyrazu artystycznego. Jest ich wiele i są różnorodne. Często służą one poprawie wyrazistości i obrazowania tekstu.
Środki ekspresji artystycznej dzielą się na środki leksykalne lub ogólne, na ścieżkach i konstrukcjach syntaktycznych lub postaciach mowy.
Środki leksykalne lub ogólne obejmują:Antonimy, synonimy, homonimy, paronimy. Niemożliwe jest odróżnienie jednego stylu fikcji od drugiego bez takich elementów leksykalnych, jak dialektyzm, żargon, profesjonalizm i terminy. W tworzenie stylów aktywnie zaangażowane są także neologizmy i archaizmy, jednostki pożyczkowe i frazeologiczne, słownictwo książkowe, kolokwialne i wyrazowo-emocjonalne.
Szlaki - słowa i konstrukcje leksykalne, którew celu osiągnięcia efektu artystycznego i stworzenia obrazu są używane w sensie przenośnym. Mechanizm wpływu tropów opiera się na korelacji dwóch pojęć o różnych planach semantycznych. Dwa znaczenia nabierają nowej realizacji, na przykład dosłowne znaczenie porównuje się z alegorycznym, sytuacyjnym, odnoszącym się tylko do tej sytuacji. Obraz jest tworzony przez zmianę znaczenia słowa - z ogólnego języka (bezpośredni) na graficzny, graficzny, co pozwala zwiększyć znaczenie, zwiększyć wyrazistość i charakter graficzny tekstu.
Innymi słowy, szlaki są środkiem artystycznymekspresyjność, która może poprawić właściwości wizualne obrazu. Pozwalają one wyraźnie przekazać klarowność, przedstawiając przedmiot lub zjawisko, a tym samym wpływają na zmysły, powodując emocje. W takim przypadku nieuchronnie pojawia się pytanie: czy wszystkie słowa mogą być ścieżkami? Wszelkie słowa o cechach takich jak obrazy, podwójne znaczenie lub dwuwymiarowość i ekspresja mogą działać jak ścieżki.
Ile ścieżek powinno być w sztucetekst? Uważa się, że tekst literacki, w którym nie ma ścieżek (nazywany jest autologicznym), przeciwstawia się tekstowi, który jest nim nasycony (metalogiczny).
Ścieżki obejmują porównania, metafory i metonimie, a także personifikacje, synecdochi, peryfrazy, epitety, hiperbola i oksymoron. Autorzy używają także groteski, patosu, ironii, paradoksu i litoty.
Синтаксическими фигурами авторы пользуются, когда chcą podkreślić, podkreślić, kontrastować lub poprawić wrażenie. Należą do nich: antyteza, gradacja, powtórzenie, kropka, anafora, epiforia i hipofor, a także konstrukcje retoryczne: wykrzyknik, pytanie i odwołanie. Ponadto środki ekspresji artystycznej obejmują alegorię i paczkowanie, polysyndeton i asindeton, elipsę i ciszę, groteskę i patos.
Что касается стилеобразующих черт художественного styl, następnie zawierają obrazowy obraz rzeczywistości, artystyczną specyfikę intencji autora, wyrażoną poprzez system obrazów, ekspresyjność, emocjonalność i wartość. Wymagany jest również indywidualny styl autora i charakterystyka mowy postaci.
Należy zaznaczyć, że temat dzieła sztuki dyktuje i ogranicza użycie środków językowych, podporządkowując ich wybór intencji autora i włączając je w system obrazów.
