Dzisiaj każdy z nas przy wyznaczaniu tych lubinne miary pomiarowe używają tylko nowoczesnych terminów. I jest uważane za normalne i naturalne. Jednak studiując historię lub czytając dzieła literackie, często spotykamy takie słowa, jak „przęsła”, „łupy”, „łokcie” itp.
Takie użycie terminów jest równieżnormalne, ponieważ są to tylko stare miary pomiaru. Co mają na myśli, wszyscy powinni wiedzieć. Dlaczego Po pierwsze, jest to historia naszych przodków. Po drugie, taka wiedza jest wskaźnikiem naszego poziomu intelektualnego.
Rozwój społeczeństwa ludzkiego był niemożliwybez zrozumienia sztuki liczenia. Ale to nie wystarczyło. Do prowadzenia wielu spraw potrzebne były również określone jednostki długości, masy i powierzchni. Człowiek wymyślił je w najbardziej nieoczekiwanych formach. Na przykład wszelkie odległości zostały określone przez przejścia lub kroki. Starożytne miary odnoszące się do wzrostu osoby lub określające ilość tkanki odpowiadały długości palca lub stawu, rozpiętości ramion itp., czyli wszystkiemu, co było rodzajem przyrządu pomiarowego, który zawsze był z Tobą.
O bardzo ciekawych sposobach określania długościuczymy się od naszych przodków z kronik i starożytnych listów. To „rzucanie kamieniem”, czyli jego rzut, „strzał armatni” i „strzelanie” (zasięg lotu strzały) i wiele więcej. Czasami jednostka miary wskazywała odległość, z której wciąż słyszano płacz jednego lub drugiego zwierzęcia. Był to „wrona koguta”, „ryk byka” itp. Wśród ludów Syberii istniała interesująca miara długości. Nazywano go „bukiem” i oznaczało odległość, z jakiej osoba wizualnie łączyła rogi byka w jedną całość.
Z kronik, które do nas dotarły, możemy wywnioskowaćże starożytne miary w Rosji pojawiły się w XI-12 wieku. Były to jednostki takie jak mila, sążeń, łokieć i cal. Jednak w tamtych czasach sztuczne metody określania długości były nadal bardzo niestabilne. Różniły się one nieco w zależności od księstwa i zmieniały się w czasie.
Z kronik z XIII-XV wieku dowiadujemy się, żestarożytne miary do pomiaru materiałów sypkich (z reguły zbóż) - kad, połówki, ćwiartki i oktyny. W wiekach 16-17. terminy te zniknęły z użycia. Od wskazanego okresu główna miara masowych ciał stałych staje się ćwiartką, co w przybliżeniu odpowiada sześciu funtom.
W wielu dokumentach z czasów Rusi Kijowskiej znajduje się słowo „szpula”. Ta jednostka wagi miała taki sam rozkład jak Berkovets i pud.
Stare miary pomiaru wielkości fizycznych nie sąróżniły się szczególną dokładnością. To samo dotyczy określania długości w krokach. Jednostka ta była używana w starożytnym Rzymie, starożytnej Grecji, Persji i Egipcie. Odległość między miastami wyznaczał krok mężczyzny, którego średnia długość to 71 cm. Podobna jednostka jest używana w naszych czasach. Jednak dzisiaj specjalne urządzenia, krokomierze, nie określają odległości, ale liczbę kroków wykonanych przez osobę.
Miara długości stosowana w krajachŚródziemnomorski, służył jako taka jednostka jako sceny. Wzmiankę o niej można znaleźć w rękopisach z I tysiąclecia p.n.e. mi. Etapy były równe odległości, jaką człowiek mógł przejść spokojnym krokiem od świtu do momentu, gdy tarcza słoneczna w pełni pojawiła się nad horyzontem.
Wraz z rozwojem społeczeństwa ludzie zaczęli potrzebować większych ilości. W związku z tym pojawiła się starożytna rzymska mila, równa 1000 kroków.
Starożytne miary mierzenia długości różnych ludówróżniły się od siebie. Tak więc estońscy marynarze używali rur do określania odległości. Tę drogę pokonywał statek w czasie, gdy palił fajkę pełną tytoniu. Hiszpanie nazywali tę samą miarę długości cygarem. Japończycy określili odległość „podkowami”. To była droga, którą zwierzę mogło iść, dopóki słomiana podeszwa, która zastąpiła jego podkowę, nie została całkowicie starta.
Przypomnijmy przysłowia ze starożytnymi miarami.Jeden z nich jest nam dobrze znany od dzieciństwa: „Od garnka dwa cale, a już wskaźnik”. Jaka jest taka jednostka długości? W Rosji była równa szerokości palca wskazującego i środkowego. W tym samym czasie jeden cal odpowiadał jednej szesnastej arshine. Dziś ta wartość wynosi 4,44 cm, ale rosyjska starożytna miara - gwóźdź - wynosiła 11 mm. Zrobione cztery razy, równało się jednemu calowi.
Mierząc tkaninę, orientalni kupcy ją naciągnęliramię do ramienia. Innymi słowy, mierzyli towary w miarach. Było to bardzo wygodne, ponieważ takie urządzenie pomiarowe było zawsze przy Tobie. Sprytni kupcy szukali jednak subiektów o krótszych rękach, aby na arshina potrzeba było mniej materiału. Ale to szybko się skończyło. Władze wprowadziły państwową miarę, z której wszyscy bez wyjątku musieli korzystać. Okazało się, że jest to drewniana linijka wykonana w Moskwie. Kopie takiego urządzenia rozesłano po całej Rosji. Aby nikt nie mógł oszukać i nieco skrócić miarkę, końce liny związano żelazem, na którym umieszczono pieczęć państwową. Dziś ta jednostka miary nie jest już używana. Jednak słowo oznaczające taką wartość jest każdemu z nas znane. Mówią o nim również przysłowia ze starożytnymi miarami. Tak więc o wymagającej osobie mówią, że „widzi trzech arshinów pod ziemią”.
Istnieją inne starożytne miary.długość. Należą do nich sążeń. Wzmianka o tym terminie pojawia się po raz pierwszy w „Słowie o początkach klasztoru Kijowsko-Peczerskiego”, datowanym na XI wiek. Ponadto istniały dwie odmiany sazhen. Jednym z nich jest koło zamachowe, równe odległości między czubkami środkowych palców dłoni, rozłożone w różnych kierunkach. Wartość starożytnych miar tego typu wynosiła 1 m 76 cm, drugi typ sążeń jest ukośny. Była to długość od pięty buta na prawej stopie do czubka środkowego palca lewej ręki wyciągniętej w górę. Rozmiar ukośnej sążni wynosił około 248 cm Czasami ten termin jest wymieniany przy opisie osoby o bohaterskiej sylwetce. Mówią, że ma skośny sążeń w ramionach.
Stare rosyjskie pomiary dużychodległości - pole lub wiorst. Pierwsze wzmianki o tych wartościach znajdują się w rękopisach z XI wieku. Długość wiorsty wynosi 1060 m. Ponadto termin ten był pierwotnie używany do pomiaru gruntów ornych. Oznaczało to odległość między zwojami pługa.
Czasami noszono starożytne miary pomiaru ilościżartobliwy tytuł. Tak więc, od czasów panowania Aleksieja Michajłowicza (1645-1676), bardzo wysokiego mężczyznę zaczęto nazywać wersetem Kolomna. Ten żartobliwy termin nie został dziś zapomniany.
Inną starożytną miarą długości w Rosji była rozpiętość. Jego wielkość wynosiła około ćwierć arszyna i wynosiła około 18 cm.
- "mniejsza rozpiętość", równa odległości między czubkami wyciągniętego palca i kciuka;
- "duża rozpiętość", równa długości między rozstawionym kciukiem a środkowymi palcami.
Wiele przysłów o starożytnych miarach wskazuje nam tę wartość. Na przykład „siedem przęseł na czole”. Tak mówią o bardzo inteligentnej osobie.
Najmniejsza stara jednostka długościlinia jest brana pod uwagę. Jest równy szerokości ziarna pszenicy i wynosi 2,54 mm. Do tej pory fabryki zegarków używają tej jednostki miary. Akceptowany jest tylko rozmiar szwajcarski - 2,08 mm. Na przykład rozmiar męskiego zegarka „Victory” to 12 linii, a damskiego „Zarya” - 8.
Od XVIII wieku.Rosja znacznie rozszerzyła swoje stosunki handlowe z krajami zachodnimi. Dlatego pojawiła się potrzeba nowych miar pomiarowych, które można by porównać z europejskimi. A potem Piotr przeprowadziłem reformę metrologiczną. Jego dekretem wprowadzono w kraju niektóre angielskie wartości pomiaru odległości. Były to stopy, cale i jardy. Jednostki te są szczególnie rozpowszechnione w przemyśle stoczniowym i marynarce wojennej.
Według istniejącej legendy podwórko zostało zidentyfikowane po raz pierwszyw 101 roku miał rozmiar równy długości od nosa Henryka I (króla Anglii) do czubka środkowego palca jego dłoni, rozciągnięty w pozycji poziomej. Dziś dystans ten wynosi 0,91 m.
Stopa i podwórze to starożytne miary, które są ze sobą ściśle powiązane. Pochodząca od angielskiego słowa „foot” - stopa, ta wartość jest równa jednej trzeciej jarda. Dziś stopa ma 30,48 centymetra.
Aby zapewnić łatwość transportu zniektóre jednostki miary dla innych, w Rosji opublikowano specjalne tabele. Z jednej strony wprowadzono do nich starożytne miary. Jednostki miary pochodzenia obcego, które odpowiadały Rosjanom, zostały umieszczone za pomocą znaku równości. W tych samych tabelach znalazły się te jednostki, które miały być używane w kraju.
Jednak zamieszanie z systemem środków w Rosji w tej sprawiesię nie skończyła. Różne miasta używały własnych jednostek. Kres temu położono dopiero w 1918 r., kiedy Rosja przeszła na metryczny system miar.
Człowiek musiał mierzyć masowe ilości fizyczne i płyny. W tym celu zaczął wykorzystywać wszystko, co miał w życiu codziennym (wiadra, naczynia i inne pojemniki).
1. Ośmiornica lub ośmiornica. To stara jednostka o pojemności 104,956 litrów.Podobny termin został zastosowany do powierzchni, która wynosiła 1 365 675 metrów kwadratowych. Po raz pierwszy ośmiornica jest wymieniona w dokumentach z XV wieku. Był szeroko stosowany w Rosji ze względu na swoją praktyczność, ponieważ miał objętość o połowę mniejszą niż jedna czwarta. Był nawet pewien standard takiego środka. Był to pojemnik, do którego przymocowano żelazne wiosło. Ziarno wsypywano do tak odmierzonej ośmiornicy wierzchem. A następnie, za pomocą wiosłowania, zawartość formularza została przycięta do krawędzi. Próbki takich pojemników wykonano z miedzi i rozesłano po całej Rosji.
2. Okovom lub kadiu. Te pojemniki pomiarowe były powszechne w 16-17wieki. W późniejszych okresach były niezwykle rzadkie. Okov był główną miarą materiałów sypkich w Rosji. Co więcej, nazwa tej jednostki wzięła się od specjalnej beczki (wanny), która została przystosowana do pomiarów. Miarka była przykryta od góry metalową obręczą, co uniemożliwiało sprytnym obcinanie jego krawędzi i sprzedawanie mniejszej ilości ziarna.
3. Ćwierć. Ta miara objętości została wykorzystana do określeniailość mąki, zbóż i ziaren. W życiu codziennym ćwiartka była szersza niż bagaż, ponieważ miała bardziej praktyczne wymiary (1/4 szekli). Ta jednostka miary w Rosji była używana od XIV do XIX wieku.
4. Fajnie. Jest to starożytna rosyjska miara używana do masowychciała, równe 5-9 funtów. Niektórzy badacze uważają, że słowo „kul” kiedyś oznaczało „futro”. Terminem tym określano pojemnik uszyty ze skóry zwierzęcej. Później takie pojemniki zaczęto robić z materiałów tkanych.
5. Wiadra. Za pomocą tej miary nasi przodkowie określili ilość płynu. Uważano, że w wiadrze handlowym umieszczono 8 filiżanek, z których każda miała objętość 10 filiżanek.
6. Beczki. Podobną jednostkę miary stosowali rosyjscy kupcy przy sprzedaży win cudzoziemcom. Wierzono, że jedna beczka zawiera 10 wiader.
7. Korczagami. Ten duży gliniany garnek znalazł sposób na mierzenie objętości wina gronowego. W różnych częściach Rosji korchaga wahała się od 12 do 15 litrów.
Starorosyjski system miar obejmował również jednostki miary masy. Bez nich działalność handlowa była niemożliwa. Istnieje wiele starożytnych miar pomiaru masy. Pomiędzy nimi:
1. Szpula. Początkowo to słowo oznaczało małe złotomoneta, która była jednostką miary. Porównując jego wagę z innymi drogocennymi przedmiotami, określili czystość szlachetnego metalu, z którego zostały wykonane.
2. Pud. Ta jednostka masy wynosiła 3840 szpul iodpowiadało 16.3804964 kg. Nawet Iwan Groźny kazał ważyć jakiekolwiek towary tylko od poodystów. A od 1797 r., po wydaniu ustawy o miarach i wagach, zaczęto produkować odważniki kuliste odpowiadające jednemu i dwóm funtom.
4. Udostępnij. Ta jednostka miary w Rosji była najmniejsza. Jego waga wynosiła 14,435 mg, co można porównać do 1/96 szpuli. Najczęściej akcja wykorzystywana była w pracy mennic.
5. Funt. Początkowo tę jednostkę miary masy nazywano „hrywną”. Jego wartość odpowiadała 96 szpulom. Od 1747 r. funt stał się masą referencyjną, której używano do 1918 r.
Niektóre standardy wymyślili nasi przodkowie i służyły do określania wielkości działek. Są to starożytne miary pomiaru powierzchni, w tym:
1. Kwadrat wiorst. Wzmianka o tej jednostce równa 1,138 mkw. kilometrów, znajduje się w dokumentach z XI-XVII wieku.
2. Dziesięcina. To stara rosyjska jednostka, której wartośćodpowiada 2400 mkw. metrów gruntów ornych. Dziś dziesięcina wynosi 1,0925 ha. Ta jednostka jest używana od XIV wieku. Był znany jako prostokąt, którego boki miały 80 na 30 lub 60 na 40 sążni. Ta dziesięcina była uważana za oficjalną i była główną miarą ziemi.
3. Ćwierć. Ta miara gruntów ornych była jednostką,reprezentujących połowę dziesięciny. Jedna ćwiartka znana jest od końca XV wieku, a jej oficjalne użytkowanie trwało do 1766 roku. Jednostka ta wzięła swoją nazwę od miary powierzchni, na której można było obsiać żyto w ilości ¼ objętości cadi.
4. Sokha. Ta jednostka miary powierzchni była używana w Rosjiod XIII do XVII wieku Używali go do celów podatkowych. Ponadto wyróżniono kilka rodzajów pługów, w zależności od powierzchni najlepszych gruntów. Podobną jednostką było więc:
- służący, zawierający 800 ćwiartek dobrej orki;
- kościół (600 kwater);
- czarny (400 ćwiartek).
W niektórych jednostkach do określania objętości, powierzchnii odległości, które były powszechnie używane przez naszych przodków, które znamy dzisiaj. Tak więc w niektórych krajach długość jest nadal mierzona w milach, jardach, stopach i calach, a podczas gotowania używa się funta i szpuli.
Jednak najczęściej stare jednostki znajdują się w dziełach literackich, opowieściach historycznych i przysłowiach.
