Александр Сергеевич Меншиков (1787-1869 гг.), prawnuk słynnego A.D. Mienszikow, ulubiony i bliski współpracownik Piotra I, był jednym z wybitnych wojskowych, politycznych mężów stanu Rosji w XIX wieku. Ponadto był dyplomatą, kierował instytucjami morskimi, brał udział w wielu kampaniach i był bliski dwóm cesarzom. W społeczeństwie słynął z dowcipu i wesołości. Był także największym bibliofilem swoich czasów, gromadząc bibliotekę ponad pięćdziesięciu tysięcy książek.
Krótka biografia Aleksandra Mienszykowa, któryzostaną opisane w ramach tego artykułu, jest to interesujące, ponieważ pokazuje, jak wszechstronne i wielopłaszczyznowe były jego działania. Urodził się w rodzinie wojskowej, otrzymał doskonałe wykształcenie w domu, studiował na niemieckich uniwersytetach. Znał biegle kilka języków obcych, dlatego po powrocie do ojczyzny podjął służbę w Kolegium Spraw Zagranicznych, gdzie służył przez pewien czas. W tym okresie Aleksander Siergiejewicz Mienszykow przebywał na misjach dyplomatycznych w stolicach europejskich.
Wkrótce jednak wstąpił do służby wojskowej.i wyróżnił się w wojnie z Turcją (1810-1811). Aleksander Siergiejewicz wziął udział w oblężeniu i zdobyciu kilku twierdz podczas przeprawy przez Dunaj. Młody człowiek sprawdził się dobrze, wykazując się odwagą i wykonując różne zadania, za które otrzymał Order św. Włodzimierza. Następnie został adiutantem cesarza, wchodząc tym samym do jego świty.
Wyróżnił się podczas Wojny Ojczyźnianej.W tym okresie Mienszykow był w kwaterze głównej i brał udział we wszystkich większych bitwach z Francuzami. Następnie otrzymał awans na kapitana. Wraz z wojskami rosyjskimi brał udział w wyprawach zagranicznych iw tym czasie udało mu się wykazać dobrze cesarzowi, wykonując jedno bardzo trudne zadanie. Mienszykow Aleksander Siergiejewicz miał przekazać szwedzkiemu dowódcy, że siły alianckie połączyły się i przeszły do ofensywy. Z powodzeniem poradził sobie z zadaniem, które zyskało prawie całkowite zaufanie Aleksandra I. Mienszykowa stoczył kilka bitew, za które otrzymał nową nagrodę - Order Świętego Włodzimierza. O zaufaniu cesarza świadczy fakt, że towarzyszył on swojemu władcy na wszystkich europejskich kongresach poświęconych decydowaniu o losach krajów po wojnach napoleońskich.
W 1816 roku otrzymał Mienszykow Aleksander Siergiejewicznowe odpowiedzialne stanowisko w Kancelarii Głównej. Ale w tym czasie Arakcheev wystąpił na dworze, który go nie lubił. W rezultacie pozycja Mienszykowa została zachwiana.
Ostateczne zerwanie z kortem nastąpiło późniejo tym, jak postanowił stworzyć projekt uwolnienia chłopów pańszczyźnianych. W zasadzie kwestia ta była aktualna na początku panowania cesarza, jednak pod koniec jego panowania ograniczono wiele liberalnych projektów, w tym różne opcje zniesienia pańszczyzny. Jednak Aleksander Siergiejewicz Mienszykow w 1821 r. Wraz z dwoma innymi wybitnymi mężami stanu przedstawił plan zniesienia pańszczyzny, który car uznał za zbyt śmiały. Po tym incydencie był nawet znany jako wolnomyśliciel, co doprowadziło do jego usunięcia z dworu iw jakich okolicznościach: zaproponowano mu objęcie stanowiska dyplomatycznego w Dreźnie, co potraktował jako osobistą zniewagę i jako wskazówkę o konieczności ustąpienia władcy. Aleksander Siergiejewicz odmówił przyjęcia tego stanowiska i udał się do swojej posiadłości.
Kolejny etap jego życia wiąże się z akcesjąnowy cesarz - Mikołaj I. Na własną prośbę wrócił do służby. Pierwszy etap panowania nowego władcy naznaczony był chęcią reorganizacji floty, która za jego poprzednika nie została zreformowana. Mikołaj I energicznie przystąpił do jego przemiany, zagłębiał się we wszystkie szczegóły, śledził budowę statków, sporządzał plany. Mienszykow nie znał w praktyce spraw morskich, ale podczas pobytu w wiosce uczył się niezbędnego kursu z książek pod kierunkiem swojego sąsiada, który był biegły w tej dyscyplinie.
Po powrocie do stolicy AleksanderSiergiejewicz przedstawił cesarzowi projekt przekształcenia departamentu marynarki wojennej, który miał ulec zmianie na wzór zarządzania wojskowego. Szczególną rolę przypisano głównej siedzibie departamentu marynarki wojennej, której szef działał jako pośrednik między królem a flotą. Mieńszykow był szefem sztabu marynarki wojennej przez długi czas - od 1829 do 1855 roku. Następnie jego działania doprowadziły do tego, że minister marynarki w rzeczywistości stracił na znaczeniu, ustępując miejsca nowemu szefowi sztabu. Jako generalny gubernator Finlandii Mienszykow kontynuował jednak karierę wojskową.
Aleksander, zajmujący wysokie stanowiska cywilneSiergiejewicz jednak nadal brał udział w bitwach bojowych. Mienszykow odznaczył się w wojnie z Turcją. Zdobył kilka twierdz, a przed rozpoczęciem wojny krymskiej wykonywał zadania dyplomatyczne. Po wybuchu działań wojennych dowodził siłami morskimi i lądowymi, ale działalność na tym stanowisku nie przyniosła mu sławy. Pod jego dowództwem armia rosyjska poniosła szereg poważnych porażek z rąk aliantów. Pomimo faktu, że w pierwszych dziesięcioleciach panowania Mikołaja I przeprowadzono reformy w celu reorganizacji floty, niemniej jednak rosyjskie żaglowce nie były w stanie wytrzymać parowców wroga. Po niepowodzeniu wojny Mienszykow został usunięty ze stanowisk wojskowych, zachowując stopień adiutanta i członka rady stanu. Następnie przeszedł na emeryturę do swojej wioski, gdzie zmarł w 1869 roku.
