Pisarz Procopius z Cezarei jest mężczyzną,dzięki czemu współczesny czytelnik może szczegółowo poznać historię Bizancjum VI wieku. Do tej pory nikt nie był w stanie lepiej niż on opisać i ocenić tej epoki.
Syryjski Procopi z Cezarei urodził się pod koniec Vwiek Dokładna data jego urodzenia nie jest znana z powodu niewystarczających źródeł. Jednak jego rodzinne miasto jest znane - to Cezarea, położona w Palestynie. Między innymi był to także ośrodek naukowy z wieloma szkołami. Dlatego Procopius z Cezarei otrzymał doskonałe klasyczne wykształcenie, co pozwoliło mu na rozwój służby. Istotną rolę odegrały również cechy osobiste tej osoby. Wyróżniał go żywotność umysłu i bystry dowcip.
Najprawdopodobniej pochodził z Procopius z Cezareiarystokratyczna rodzina senatorów. Po pierwsze, pozwolił mu również łatwo wejść do bizantyjskiego systemu administracji państwowej. Po drugie, w swoich pismach szczegółowo omówił biurokrację Imperium i porównał ją z systemem rzymskim. Te podobieństwa nie są losowe. W 376 r. Zjednoczone imperium rzymskie rozpadło się na dwie części. Wschodnia połowa stała się Bizancjum. Western wkrótce zginął pod naporem barbarzyńców. Wkrótce kultura i język grecki zatriumfowały na wschodzie. Zmienił także system państwowy. Rzymskie prawa i modele zostały przeformatowane do nowej rzeczywistości. Procopius był zwolennikiem starych projektów, które pojawiły się w Wiecznym Mieście.
Tak czy inaczej, ale udało mu się szybko posunąć naprzód.według usługi. W 527 r. Cesarz Justynian (jeden z najbardziej znanych i sławnych władców Konstantynopola) mianował go doradcą i sekretarzem Flaviusa Belizariusza. Był to główny wódz państwa i prawa ręka władcy. Oczywiście nikt nie może zostać powołany na takie stanowisko. Historyk Procopius z Cezarei cieszył się już niekwestionowaną reputacją w jego gronie.
Dzięki swojemu stanowisku sekretarz BelizariuszaMogłem być świadkiem najważniejszych i najważniejszych wydarzeń tamtej epoki. Pod koniec lat dwudziestych VI wieku odwiedził Persję, z którą Bizancjum toczyło wojnę. Kilka lat później, w stolicy imperium Konstantynopola, wybuchło bezprecedensowe powstanie Nicka. Prokopiusz z Cezarei widział go na własne oczy. Dzieło historyka poświęcone było wydarzeniom, które napotkał podczas podróży swojego życia.
Taką na przykład była kampania bizantyjskaprzeciwko królestwu wandali w Afryce Północnej. Podczas gdy Belizariusz poprowadził armię do szturmu na miasta wroga, jego sekretarz starannie zapisał wszystko, co się działo, a następnie wykorzystał ten materiał w swoich głębokich i interesujących książkach.
Wandale byli barbarzyńcami, którzy zniszczyliCesarstwo Zachodniorzymskie. Oprócz nich inne ludy osiadły na ruinach. Byli to Gotowie, którzy osiedlili się we Włoszech. Z nimi Belizariusz przeprowadził dwie wojny, w których również uczestniczył Procopi z Cezarei. Biografia historyka była pełna niesamowitych wydarzeń związanych z niebezpieczeństwami. W 540 ponownie znalazł się w stanie wojny z Persami, którzy najechali Syrię. Po tej kampanii w Konstantynopolu rozpoczęła się śmiertelna epidemia dżumy.
Kluczowa przewaga Procopia nad innymibadacze tej epoki byli jego wysokim statusem. Miał dostęp do tajnych dokumentów i korespondencji Belizariusza z Justynianem. Historyk ustanowił się także dyplomatą, ponieważ był obecny na każdym spotkaniu z zagranicznymi władcami, z którymi toczyły się wojny i zawarto zawieszenie broni.
Prokopiusz z Cezarei zmarł w Konstantynopoluw roku 565. Ostatnie lata spędził na przetwarzaniu ogromnych ilości materiałów, które zgromadził podczas swojej służby. Dzięki swojemu wykształceniu posiadał wszystkie umiejętności doskonałego pisarza. Pomogło mu to napisać wiele książek, z których większość została przetłumaczona na język rosyjski.
W pracy Procopiusa stale się poślizgnąlinki do starożytnych autorów. Nie ma wątpliwości, że był on dobrze czytanym człowiekiem i znał Thucydidesa, Homera, Ksenofona i Herodota. Ponadto pisarz był dobrze zaznajomiony z grecką historią, co pomogło mu opisać prowincje Cesarstwa Bizantyjskiego. Był silny w starożytnej mitologii, która do tego czasu stała się już podstawą przeszłości (chrześcijaństwo było oficjalną religią w państwie). Był to wielki sukces, ponieważ nauka pogaństwa, jeśli nie została ukarana, nie była zachęcana w większości imperium. W domu kontynuowali eksplorację dziedzictwa przeszłości, którego dokonał Procopius z Cezarei. Zdjęcie ruin jego miasta sugeruje, że było to kwitnące miejsce, w którym istniały wszelkie warunki do uzyskania wszechstronnej wiedzy - od filozofii po historię.
Procopius jest najbardziej znany ze swojego ośmiotomowego tomupraca pod ogólnym tytułem „Historia wojen”. W każdej części opisano konkretny bizantyjski konflikt epoki Justyniana. Ta żywa kronika prowadzona przez pisarza kończy się wydarzeniami z 552 roku.
W sumie osiem tomów można podzielić na trylogię,który opisuje wojnę z Persami, Wandalami i Gotami. Jednocześnie w światowej praktyce wydawniczej istnieje tradycja drukowania każdej sekcji indywidualnie. Nie narusza to logicznej kolejności narracji, ponieważ na ogół prace te zostały napisane osobno, choć opisywały jedną epokę.
Charakterystycznym stylem pisarza była skala.Mówił o każdej wojnie ze szczegółowymi opisami regionu, w którym miała miejsce. Oprócz cech geograficznych Procopius badał historię i skład etniczny każdego regionu. Za jego życia wydawane były „Historia wojen” i „O budynkach”. Dzięki tym książkom autor został patriarchą historii bizantyjskiej. Współcześni zasłużenie porównali go do Herodota.
Są jeszcze dwa znane dzieła Prokopa: „O budynkach” i „Tajna historia”. Po jej opublikowaniu wywołał wiele skandali.
Co chciał powiedzieć Prokopiusz z Cezarei w swoim?„Tajna historia”? Opisał w nim wszystkie te same wydarzenia swojej epoki, ale tym razem patrzył na nie pod zupełnie innym kątem. Jeśli czytelnik przeczyta Historię wojen i Sekretną historię, może doświadczyć poczucia dysonansu poznawczego. W pierwszej księdze autor pisze zgodnie z oficjalnym punktem widzenia wydarzeń. Ale w Sekretnej historii nie wahał się krytykować pierwszych osób imperium.
Ze względu na brak znanych faktów biografiiProkopiusz może wydawać się niekonsekwentny, jakby nie miał własnej pozycji. Mimo to większość badaczy jego dzieł zgadza się, że pisarz nie lubił reżimu Justyniana i pisał swoje „oficjalne” książki, aby nie kłócić się z władzą. Ale nawet to nie neguje faktu, że jest to literatura najwyższej jakości ze szczegółowymi opisami, których nie ma już w żadnym ówczesnym źródle.
Zaangażowanie polityczne nie zaszkodziłojakość materiału, którego autorem był Prokopiusz z Cezarei. Krótka biografia autora może wyjaśnić, że był dobrze zorientowany w tym, o czym pisał. Szczególnie barwnie i ciekawie opisał życie i życie plemion barbarzyńskich – Niemców i Słowian, które miały kontakt z Bizancjum. Materiał ten jest szczególnie cenny, gdyż z tych zwyczajów i norm nie pozostało nic, a jedynie z podobnych źródeł można je odtworzyć.
Co tak szczegółowo skłoniło Prokopa z Cezarei?rozwiązać ten problem? Po pierwsze, chodzi o jego pochodzenie. Był Syryjczykiem i dopiero z czasem zhellenizowany, akceptując greckie normy i język jako lojalny poddany imperium. Czyli od wczesnego dzieciństwa dorastał w środowisku różnych kultur, sąsiadujących ze sobą.
Po drugie, Prokopiusz studiował języki i obyczaje cudzoziemcównarody do celów praktycznych. Ponieważ pracował w dowództwie armii w terenie, musiał wiedzieć jak najwięcej o wrogu. To może tłumaczyć fakt, że tak szczegółowo opisuje historię barbarzyńców czy Persów. Dzięki wyprawom w przeszłość autor pokazał czytelnikowi, jak żyje i współdziała niezrozumiałe i obce społeczeństwo, w którym panują zupełnie niebizantyńskie porządki. Bardzo dobrze widać to na przykład na przykładzie szlachty gotyckiej, którą Prokopiusz szczegółowo opisał.
On sam stał się świadkiem ich relacji i odwiedziłw osadach Słowian i Niemców. Pod tym względem wypada korzystnie w porównaniu np. z Tacytem, który swoje dzieła historyczne pisał nie wychodząc z urzędu (choć ich wysoka jakość też jest trudna do zakwestionowania). A jednak tylko bizantyjski sekretarz może odnaleźć swój korporacyjny styl, który ożywiał obrazy życia i życia odległych narodów, co nie miało miejsca w przypadku innych autorów.
Ta książka jest dziełem wyjątkowym.Mimo specyfiki i oschłości języka dzieło pozostaje wyjątkowym źródłem dla historyków, archeologów i osób po prostu zainteresowanych przeszłością. W książce Prokopiusz opisuje całą działalność budowlaną epoki Justyniana.
Pod rządami tego cesarza Bizancjum przeżywało swój najbardziej uderzający rozkwit. Bogactwo i bezpieczeństwo skarbca pozwalały władcy inwestować w najbardziej ambitne projekty swoich czasów.
To właśnie opisuje Prokopiusz.Najwięcej uwagi poświęca oczywiście stolicy imperium - Konstantynopolu, gdzie rozwijała się „budowa stulecia”. Autorowi udało się też spekulować na temat polityki wewnętrznej i zagranicznej państwa na tle swojego materiału fakturowego.
