Humanistyka i dyskusje na temat jej roli w XX wieku

Dyskusje o prawdzie, popularne w XX wieku,Wraz z problemami powstały również nowe antynomie. Odkrycie psychoanalizy umożliwiło przekształcenie jej z techniki leczenia w filozoficzną i psychologiczną doktrynę dotyczącą związku między świadomym a nieświadomym człowiekiem.

Podejście pragmatyczne złamało tradycyjne zrozumienieprawda, ponieważ wierzył, że prawdziwość każdej teorii polega na jej „zdolności do pracy”, to znaczy na ile jest ona odpowiednia w osobistym doświadczeniu. Ale najbardziej popularna była filozofia nauki i technologii, która stawiła na czele globalne problemy generowane przez rewolucję naukową i technologiczną. Potknięciem między różnymi szkołami myślenia była humanistyka.

Filozofia analityczna nabrała rozpędupozycja racjonalistyczno-naukowa. Stwierdziła, że ​​wiedza naukowa jest jedyną możliwą. Logiczny pozytywizm w osobie Russella, Karnapa, przedstawicieli koła wiedeńskiego, wykorzystał aparat logiki matematycznej do stworzenia specjalnego języka. Musiał operować wyłącznie sprawdzonymi koncepcjami. Z nich można zbudować spójne konstrukcje logiczne, które można tolerować jako teorie. Oczywiste jest, że tradycyjna nauka humanitarna z takim podejściem okazała się przesadzona. Ale to nie wszystko. Teoria „gier językowych” Wittgensteina i jego wyznawców uzasadniała także niezgodność dyscyplin przyrodniczych i matematycznych z „naukami ducha”.

Tendencja ta została najwyraźniej wyrażona wKoncepcja Karla Poppera. Uważał, że nauki humanistyczne są stosowane wyłącznie i faktycznie odmówił im prawa do teorii. Autor „społeczeństwa otwartego” działał z dwóch powodów. Po pierwsze, wszelkie usystematyzowanie w sferze humanitarnej jest zbyt subiektywne, a po drugie, nauki te są zainfekowane „holizmem”, który zmusza ich nie do opisywania faktów, ale do poszukiwania jakiejś nieistniejącej integralności. Ponadto są irracjonalne. Dlatego Popper zaatakował przede wszystkim specyfikę tego obszaru ludzkiej wiedzy. Humanistyka, oskarżony filozof, jest intelektualnie nieodpowiedzialna. Opiera się na irracjonalnych uczuciach i pasjach, które oślepiają, rozłączają się i zakłócają dyskusje.

Jednak wszystkie te procesy nie przeszkadzały ipopularność przeciwnego podejścia do nauk humanistycznych. To podejście ukształtowało oblicze XX wieku tak samo jak Poppera. Mówimy o założycielu hermeneutyki filozoficznej, Hansie-Georgie Gadamerze. Zgadzając się, że wszystkie nauki przyrodnicze i ludzkie są zasadniczo różne pod względem interpretacji, filozof uznał to nie za zjawisko negatywne, ale pozytywne. W matematyce, fizyce i biologii tworzy się teorię zgodnie z metodologią.

A ta ostatnia pojawia się dzięki wiedzywzorce i przypadkowe (przyczynowe) relacje. Ale rolą nauk humanistycznych jest to, że ich prawda jest bliższa prawdziwemu życiu, ludziom i ich uczuciom. W teorii dyscyplin naturalnych najważniejsze jest przestrzeganie faktów. A dla nauk humanistycznych, na przykład historii, dowody stają się najważniejsze, gdy esencja samego wydarzenia usuwa swoją przykrywkę.

Gadamer jest jednym z pierwszych, który powrócił do pozytywówkolorowanie pojęcia „władzy”. Właśnie dlatego „nauka o duchu” jest tym, czym jest. W tej dziedzinie nie możemy nic wiedzieć bez pomocy naszych poprzedników, dlatego tradycja odgrywa dla nas bardzo ważną rolę. Nasza racjonalność pomaga nam jedynie wybrać organ, któremu ufamy. A także tradycja, którą podążamy. I w tej jedności teraźniejszości i przeszłości jest rola humanistyki.