Falowa natura światła już dawno została udowodniona.Aby rozwiązać praktyczne problemy, często stosują zasady optyki geometrycznej, ale właściwości falowe światła są bardzo szeroko stosowane w różnych gałęziach współczesnej nauki i technologii. Przykładem tego jest dyfrakcja. Zdolność fali do omijania przeszkód napotkanych na swojej drodze jest również nieodłączna od światła. Zjawisko to objawia się, gdy fale opadają w rejon tzw. Cienia geometrycznego. Wyjaśnienie zjawiska dyfrakcji podano w zasadzie Huygensa. Zgodnie z tym wyjaśnieniem każdy punkt, który stoi na drodze fali, staje się centrum fal wtórnych. W obwiedni tych fal położenie czoła fali ustala się dla każdego kolejnego momentu w czasie.
W przykładzie z falą płaską normalnie padającądziura wykonana w nieprzezroczystym ekranie, zgodnie z teorią Huygensa, każdy punkt wyróżniający się dziurą części czoła fali ma zdolność stać się źródłem fal wtórnych (są one kuliste w jednorodnym ośrodku izotropowym).
Wystarczy zbudować obwiednię fal wtórnychokreślony punkt w czasie, aby łatwo prześledzić zjawisko zginania fali wokół krawędzi otworu. Jest tak, ponieważ czoło fali wchodzi w obszar tak zwanego cienia geometrycznego.
Zastosowanie właściwości dyfrakcji okazało się szerokiezastosowanie w urządzeniu zwanym siatką dyfrakcyjną. W swoich początkowych eksperymentach dyfrakcyjnych James Gregory użył zwykłego ptasiego pióra. Następnie został zastąpiony określonym urządzeniem optycznym. Siatka dyfrakcyjna jest kombinacją znacznej liczby ruchów umieszczanych regularnie na określonej powierzchni. Mogą to być szczeliny lub występy, w zależności od rodzaju, do którego należy dana siatka dyfrakcyjna.
Istnieją dwa rodzaje krat - odblaskowe iprzezroczysty. Pierwszy obejmuje urządzenia wykorzystujące powierzchnię odbijającą z zadrukowanymi pociągnięciami. Drugi wykorzystuje przezroczyste powierzchnie, tutaj można zastosować zarówno obrysy, jak i szczeliny.
Zasada działania siatki dyfrakcyjnejbezpośrednio wyjaśnione falowymi właściwościami światła. Pociągnięcia siatki służą do złamania przedniej części fali świetlnej. W rezultacie powstają oddzielne wiązki tak zwanego światła spójnego. Po dyfrakcji przez uderzenia zakłócają się wzajemnie. Biorąc pod uwagę fakt, że fale o różnych długościach tworzą maksima interferencji pod zupełnie różnymi kątami (wyznaczonymi przez różnicę ścieżki dla promieni zakłócających), odbierają one białe światło rozkładane na widmo na wyjściu.
Siatka dyfrakcyjna, jak znajdzie to urządzeniezastosowanie w wielu różnych dziedzinach życia ludzkiego. Jest stosowany w instrumentach spektralnych i jako czujniki optyczne przemieszczeń kątowych (liniowych) oraz jako polaryzatory lub filtry podczerwieni. Mogą to być również dzielniki wiązki dla interferometrów lub okulary „przeciwodblaskowe”.
Istnieje również siatka dyfrakcyjna dla promieniowania rentgenowskiegopromienie Stworzenie go technicznie okazało się niemożliwym zadaniem. Aby rozwiązać ten problem, naukowcy poszli oryginalną drogą. Do rozkładu promieni rentgenowskich stosuje się sieci krystaliczne niektórych kryształów.
Jak brana jest pod uwagę główna cecharozdzielczość kraty. Reprezentuje całkowitą liczbę linii w sieci, która jest mnożona przez rząd maksimum wiązki. Wyrażenie to nadal można przedstawić jako stwierdzenie, że różnicę częstotliwości cechuje równość z odwrotnością różnicy w przedziałach czasowych przejścia najbardziej ekstremalnych promieni, zwanych promieniami zakłócającymi.
W życiu codziennym wyraźny przykład siatki dyfrakcyjnejmoże służyć jako płyta CD lub płyta gramofonowa. Ale do produkcji urządzeń przemysłowych z wykorzystaniem zaawansowanych technologicznie urządzeń z dużą dokładnością.
