Rosja na początku XX wieku była uważana za potężną potęgę eurazjatycką. Kraj miał bardzo znaczący autorytet międzynarodowy.
Na przełomie XIX i XX wieku sytuacja międzynarodowa rozwijała się na tle walki wielkich państw o ponowny podział świata, umacniania się bezpośredniej aneksji (aneksji) różnych terytoriów i przekształcania ich w kolonie.
Polityka zagraniczna Rosji na początku XX wiekuzostała przeprowadzona zgodnie z położeniem geograficznym, interesami strategicznymi, geopolitycznymi i gospodarczymi. Jednocześnie odnotowano niespójność w wyborze priorytetowych obszarów i sojuszników. Sytuację pogorszyła niespójność metod wybranych przez Mikołaja II w realizacji zadań polityki zagranicznej.
Jednak część rządu(Stolypin, Witte), zdając sobie sprawę z niebezpieczeństwa rozwoju konfliktów modernizacyjnych w kraju, nalegał na zastosowanie pokojowych środków dyplomatycznych. Jednocześnie na początku XX wieku Rosja aktywnie uczestniczyła w rozwiązywaniu problemów rozbrojeniowych.
Druga część w kręgach rządowych (Sazonov, Bezobrazov i inni), opowiadająca się za kontynuacją nabytków terytorialnych, zajęła stanowisko ekspansjonistyczne.
Rosja na początku XX wieku zachowała się dla siebietradycyjne kierunki polityki zagranicznej. Najważniejsze, jak poprzednio, było uważane za Bliski Wschód. Państwo rosyjskie wydawało się sojusznikiem i patronem narodów bałkańskich. Jednak w wyniku zacieśniania się z nimi przyjaznych stosunków Rosja na początku XX wieku spotkała się z oporem niektórych krajów europejskich.
Stosunki sojusznicze w kierunku europejskimz takimi krajami jak Austro-Węgry, Niemcy coraz bardziej się ochładzały. Wielokrotne spotkania cesarza rosyjskiego z cesarzem niemieckim nie przyniosły pozytywnych rezultatów w nawiązywaniu wzajemnie korzystnych stosunków. Zatem wszelkie próby stworzenia sojuszu rosyjsko-niemiecko-francuskiego były skazane na niepowodzenie. Jednocześnie na początku XX wieku, na tle sprzecznych stosunków z Niemcami, zacieśnianie przyjaźni z Francją zawartej w latach 1891-1893 zmuszone było zbliżyć się do Anglii.
Po podpisaniu w 1904 roku porozumienia pomiędzyWielka Brytania i Francja, na tle narastającego militaryzmu niemieckiego, rząd rosyjski przystąpił do sojuszu anglo-francuskiego. Jednocześnie część działań Rosji nie znalazła wsparcia ani ze strony Anglii, ani Francji, co zmusiło ją do poszukiwania porozumienia z rządem niemieckim.
Imperium Rosyjskie z początku XX wiekunasiliła się w kierunku dalekowschodniej polityki zagranicznej. Należy zauważyć, że Daleki Wschód był miejscem przyciągania wszystkich wielkich państw, które pod koniec XIX wieku miały swoje interesy.
Dość często doświadczony imperialistaagresja wielu krajów zacofanych i słabych Chin. Kolonie (strefy wpływów) zostały przejęte przez Niemcy, Anglię, Francję. Ameryka (USA) proklamowała doktrynę „równych szans i otwartych drzwi”, prowadzącą w praktyce do „zniewolenia” Chin w sferze gospodarczej. Korea, Pescadores i Tajwan udały się do Japonii.
Państwo japońskie starało się zająć czołową pozycjępozycja w regionie Pacyfiku. Twierdząc, że powstała „Wielka Azja”, przygotowywano się do zajęcia Mandżurii, północno-wschodniej prowincji Chin. Z kolei położenie i powstanie Japonii na wschodnich granicach stanowiło zagrożenie dla państwa rosyjskiego.
Wraz z innymi krajami poszukiwała Rosjistają się właścicielami na Dalekim Wschodzie i ich strefach wpływów. W 1896 roku zawiera sojusz obronny z Chinami przeciwko Japonii. Wojska rosyjskie zostały przywiezione do Mandżurii w 1900 roku. W 1903 r. Rosyjsko-japońskie negocjacje w sprawie losów Korei i Mandżurii dobiegły końca. Wynikało to z chęci obu stron do dominacji w Chinach. W tym samym czasie Anglia udzieliła Japonii wsparcia. W 1902 r. Zawarto sojusz anglo-japoński. A rok 1904 był rokiem początku wojny (rosyjsko-japońskiej).
