Józef Stalin był najbardziej kontrowersyjny i okrutnypostać w historii naszego kraju. Jego metody zadziwiły i zmusiły ludzi do życia w strachu i pełnym posłuszeństwie. Wszelkie czynności były wykonywane ostrożnie, aw każdym mieszkaniu zawsze przygotowywano walizkę na wypadek aresztowania.
Sprawa Leningradu to nazwa ogólnej formycała lista spraw sądowych prowadzonych w latach powojennych, a mianowicie od 1949 do 1952 r. Te sprawy sądowe były skierowane przeciwko liderom organizacji partii leningradzkiej. Wszystko zostało zrobione, aby osłabić rolę tej organizacji w ZSRR, ponieważ w tym czasie w Związku Radzieckim powstał kult osobowości Stalina. Sprawa Leningradu oskarżyła kilku przedstawicieli partii leningradzkiej o zdradę stanu. Kto zajął się tym biznesem? Dzięki donosom, których prawdziwości jeszcze nie ustalono, prawie wszyscy przywódcy zaproponowani przez partię Leningradzką do służby przywódczej w Moskwie po II wojnie światowej zostali zaangażowani w ten proces.
Pomimo nazwy sprawy, aresztowania przeprowadzono w całym kraju, w tym w Moskwie, Symferopolu, Nowogrodzie, Pskowie i Tallinie.
W pierwszy proces zaangażowane były następujące osoby:
Jaka była okazjaSprawa Leningradu (ważne wydarzenia w tym procesie zostaną krótko opisane) to lista dowodów obciążających urzędników państwowych Partii Leningradzkiej. Na początku 1949 r. Wszystkie dokumenty zostały już zebrane i proces ten rozpoczął się w Wszechrosyjskich Targach Hurtowych (10–20 stycznia 1949 r.) W Leningradzie. Oprócz wniesienia zarzutów o zdradę do ojczyzny mężowie stanu zostali również oskarżeni o sfałszowanie wyborów nowego kierownictwa, które odbyły się w grudniu ubiegłego roku. Po targach G. Malenkov wniósł oskarżenia przeciwko wyżej wymienionym osobom, że to wydarzenie odbyło się bez wiedzy organów takich jak Centralny Komitet Partii i rząd.
Dokumenty potwierdziły jednak zupełnie inaczej: Rada Ministrów zezwoliła na targi uchwałą z 11 listopada ubiegłego roku.
W lutym 1949 r. Malenkov wyjeżdża do Leningradu.Sprawa Leningradu osiągnęła szczyt swojej działalności i okrucieństwa. Po spotkaniach biura komitetu miejskiego i komitetu regionalnego Malenkov przedstawił tam dekret, w którym urzędnicy państwowi zostali oskarżeni o działania antypartyjne i usunięci ze swoich stanowisk. Wszyscy zostali aresztowani. Przez cały rok aresztowani byli poddawani surowym torturom i przesłuchaniom. Następnie rozstrzelano N. Woznesensky'ego, Y. Kapustina, P. Popkowa, P. Lazutina, A. Kuzniecow, M. Rodionowa.
Sprawa Leningradu, sprawa lekarzy, późniejpo pierwszym, żywo odzwierciedlają niespójną politykę Stalina, który zrobił wszystko, aby jego władza była nietykalna. Jego niepokój, ciągłe podejrzenia doprowadziły do masowych represji, z których większość jest nieuzasadniona. Sprawa Leningradu została zweryfikowana w 1954 r., A osoby zaangażowane w proces zostały zrehabilitowane.
