Το μεγαλύτερο μέρος του Ca στο σώμα των ενηλίκων (περίπου 99%) περιέχεται στον ιστό των οστών ως μέρος των κρυστάλλων υδροξυαπατίτη. Στον ορό των περισσότερων θηλαστικών, η συγκέντρωση ασβεστίου είναι περίπου 3 mmol / L (10-12 mg / 100 ml) και είναι σταθερή. Οι ημερήσιες διακυμάνσεις αυτής της σταθεράς δεν υπερβαίνουν το 3-5%. Το Ca είναι απαραίτητο για την ομαλή λειτουργία του νευρικού συστήματος. Στις νευρομυϊκές συνάψεις, τα ιόντα ασβεστίου συμβάλλουν στην απελευθέρωση της ακετυλοχολίνης και της σύνδεσής της με τον υποδοχέα της χολίνης, και με περίσσεια ακετυλοχολίνης, ενεργοποιείται η χολινεστεράση, ένα ένζυμο που υδρολύει την ακετυλοχολίνη.
Τα ιόντα που περιέχονται στο σαρκοπλασματικό δίκτυο συμβάλλουν στην αλληλεπίδραση της ακτίνης και της μυοσίνης, δηλαδή στη μείωση των μυϊκών ινών. Αυτό το αποτέλεσμα πραγματοποιείται παρουσία ιόντων μαγνησίου.
Τα ιόντα ασβεστίου ενεργοποιούν ενζυματικές διεργασίεςστα αρχικά στάδια της πήξης του αίματος - με το σχηματισμό θρομβοπλαστίνης και θρομβίνης. Η δέσμευση του Ca σε οξαλικά πλάσματα ή κιτρικά εμποδίζει την πήξη του αίματος.
Ο μοναδικός ρόλος του ασβεστίου στοζωτική δραστηριότητα κυττάρων στο κυτταρόπλασμα των οποίων η συγκέντρωση δεν υπερβαίνει τα 10-6 mol. Σε κυτταρικό επίπεδο, διακρίνονται έξι κύριες φυσιολογικές διεργασίες, οι οποίες εξαρτώνται από τη συγκέντρωση των ιόντων:
α) κινητική δραστηριότητα των κυττάρων (μυϊκή συστολή) ·
β) τη διέγερση κυττάρων που είναι ικανά να παράγουν δυναμικό ηλεκτροστατικής δράσης (μυϊκός τόνος, νευρική ώθηση, φωτοαντίληψη, καρδιακή συστολή) ·
γ) την απελευθέρωση ουσιών που συντίθενται στο κύτταρο (έκκριση ορμονών και νευροδιαβιβαστών) ·
δ) συμπερίληψη διαλυτών ουσιών στο κύτταρο με κυστοποίηση (φαγοκυττάρωση) ·
ε) ενδοκυτταρικός μεταβολισμός (σύνθεση γλυκόζης, λιπόλυση κ.λπ.) ·
στ) αναπαραγωγή κυττάρων (γονιμοποίηση και μίτωση ωαρίων, κινητικότητα σπέρματος).
Ιόντα με συγκεκριμένες πρωτεΐνεςπαρέχουν ελαστικότητα και σταθερότητα του οστικού ιστού. Η σύγχρονη ιατρική χρησιμοποιεί πολλά φάρμακα που περιέχουν ιόντα ασβεστίου (γλυκανικό, κιτρικό, χλωριούχο, γαλακτικό, ανθρακικό, φωσφορικό κ.λπ.). Το κιτρικό ασβέστιο έχει ιδιαίτερη σημασία. Το κύριο στάδιο της απελευθέρωσης ασβεστίου από τα σύμπλοκά του (φωσφορικά άλατα, θειικά άλατα, χλωρίδια) με οργανικά και ανόργανα συστατικά της τροφής εμφανίζεται στο στομάχι υπό την επίδραση του υπερχλωρικού οξέος και των πρωτεολυτικών ενζύμων. Τα ανθρακικά και φωσφορικά άλατα ασβεστίου διαχωρίζονται στο όξινο περιβάλλον του στομάχου και το ασβέστιο στην ιονισμένη μορφή ή σε συνδυασμό με διαλυτά χηλικά άλατα εισέρχεται στο λεπτό έντερο. Επομένως, σε συνθήκες μειωμένης εκκριτικής λειτουργίας του στομάχου, η διαθεσιμότητα Ca για απορρόφηση είναι ανεπαρκής, γεγονός που μπορεί να είναι ένας από τους λόγους για την ανεπάρκεια αυτού του στοιχείου στο σώμα. Το κιτρικό ασβέστιο είναι καλύτερα διαλυτό στο όξινο περιβάλλον του στομάχου. Το ιονισμένο ασβέστιο διεισδύει εύκολα σε βιολογικές μεμβράνες, ακόμη και στο φράγμα του πλακούντα. Το κύριο μέρος (περίπου 80%) ασβεστίου απεκκρίνεται από το σώμα με περιττώματα, περίπου το 20% εκκρίνεται στα ούρα. Λόγω του γεγονότος ότι το κιτρικό ασβέστιο, ή μάλλον, το κιτρικό άλας βοηθά στη μείωση των οξαλικών στα ούρα, η χρήση του φαρμάκου δεν οδηγεί στο σχηματισμό λίθων στα νεφρά.
Είναι αποδεδειγμένο ότι τη νύχταενεργοποιείται η απελευθέρωση ορυκτών αλάτων από το σώμα. Ως εκ τούτου, οι γιατροί συνιστούν τη λήψη κιτρικού ασβεστίου μετά το μεσημεριανό γεύμα ή το βράδυ. Αποδεικνύεται μια αρνητική συσχετιστική σχέση μεταξύ της δόσης του φαρμάκου και της φαρμακευτικής δραστικότητας του ασβεστίου. Τι σημαίνει? Το κιτρικό ασβέστιο απορροφάται καλύτερα από τον οργανισμό σε μικρές δόσεις. Επομένως, είναι καλύτερο να παίρνετε το φάρμακο αρκετές φορές την ημέρα. Για κάθε ηλικιακή ομάδα, καθορίζονται φυσιολογικοί κανόνες για την πρόσληψη ασβεστίου. Τα παρασκευάσματα ασβεστίου συνταγογραφούνται τόσο για προφυλακτικούς όσο και για θεραπευτικούς σκοπούς (ραχίτιδα, οστεοπόρωση, οστεομαλακία, για ενίσχυση του σμάλτου των δοντιών). Το κιτρικό κάλιο συνταγογραφείται για καρδιακή ανεπάρκεια, υπέρταση, για ομαλοποίηση της ισορροπίας οξέος-βάσης και νερού-αλατιού στο σώμα.
