Το σύγχρονο τραπεζικό σύστημα δεν είναι πλέονστην οικονομία, μια επικουρική δομή που αποσκοπεί στη διευκόλυνση των οικονομικών συναλλαγών. Σήμερα, ο τραπεζικός τομέας είναι ο δικός του ειδικός κόσμος και τα χρήματα που κυκλοφορούν δεν είναι μόνο μέσο αμοιβαίου διακανονισμού, αλλά ένα πραγματικό εμπόρευμα που αγοράζεται και πωλείται. Λόγω της τεράστιας σημασίας του τραπεζικού τομέα και του κεφαλαίου ως συντελεστή παραγωγής, η παγκόσμια αγορά δανειακών κεφαλαίων απλά δεν θα μπορούσε να αποτύχει να διαμορφωθεί και, μόλις σχηματιστεί, θα προχωρήσει στο στάδιο της ενεργού ανάπτυξης.
Επίσης, μην ξεχνάτε ότι τα χρήματα είναιτα περισσότερα κινητά αγαθά. Στην εποχή του ηλεκτρονικού χρήματος, δεν υπάρχει τίποτα δύσκολο να μεταφέρουμε ακόμη και το μεγαλύτερο χρηματικό ποσό προς την άλλη άκρη του πλανήτη, οπότε το μόνο που κατέχει σήμερα η παγκόσμια αγορά δανειακού κεφαλαίου είναι οι γραφειοκρατικές διατυπώσεις. Με αυτά τα ίδια τεχνητά εμπόδια, οι λεγόμενοι διεθνείς χρηματοπιστωτικοί οργανισμοί αγωνίζονται ενεργά, εξηγώντας τις προσδοκίες τους ότι η ενιαία χρηματοπιστωτική αγορά θα συμβάλει στην ανάπτυξη όλων των χωρών χωρίς εξαίρεση. Ωστόσο, οι ισχυρισμοί αυτοί είναι μάλλον αμφίβολοι.
Παρά το γεγονός ότι η παγκόσμια αγορά δανείωντο κεφάλαιο διεκδικεί την ισότητα όλων των εμπλεκομένων στην κίνηση χρημάτων, είναι απολύτως σαφές σε όλους ότι ολόκληρος ο κόσμος έχει χωριστεί σε δύο στρατόπεδα: τους πιστωτές και τους οφειλέτες. Η πρώτη ομάδα περιλαμβάνει τις πιο ανεπτυγμένες χώρες, οι οποίες κατάφεραν να φτάσουν στο στάδιο της ανάπτυξής τους όταν υπάρχει πλεόνασμα κεφαλαίου στη χώρα, πράγμα που σημαίνει ότι δεν υπάρχουν ευκαιρίες για ανάπτυξη. Οι οφειλέτες, αντίθετα, συνεχώς υστερούν και έχουν έντονη ανάγκη δανεισμού κεφαλαίων για την ανάπτυξη της οικονομίας. Θεωρητικά, και οι δύο θα πρέπει να επωφεληθούν από τη συμμετοχή στην παγκόσμια κίνηση δανειακού κεφαλαίου, αλλά στην πραγματικότητα τα πάντα αποδεικνύονται κάπως διαφορετικά.
Εξετάστε τον αντίκτυπο αυτών των διαδικασιώνπιστωτικές χώρες. Οι μεγαλύτεροι ιδιώτες επενδυτές αυτών των χωρών, εστιάζοντας στην κερδοφορία του επενδεδυμένου κεφαλαίου (δηλαδή στην απόδοση των επενδεδυμένων κεφαλαίων), μεταφέρουν μαζικά την παραγωγή στις αναπτυσσόμενες χώρες ή απλά κατανέμουν κεφάλαια στους τοπικούς επιχειρηματίες. Με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, η οικονομία της χώρας δανειοδότη χάνει θέσεις εργασίας, η οποία είναι γεμάτη με την ανάπτυξη της οικονομικής κρίσης στη χώρα. Μια παρόμοια εξέλιξη μπορεί να παρατηρηθεί στην Ισπανία, την Ιταλία, τις ΗΠΑ.
Σε μια τέτοια κατάσταση, ο φαινομενικά μονόπλευρος κόσμοςη κεφαλαιαγορά θα πρέπει να ωφελήσει τις χώρες οφειλέτες, ωστόσο, και βρίσκονται σε ένα είδος παγίδευσης. Το γεγονός είναι ότι όταν λαμβάνουν τεράστια δάνεια, ούτε η κυβέρνηση ούτε οι ιδιώτες επιχειρηματίες έχουν ιδέα πώς να εξοφλήσουν αυτά τα δάνεια στο μέλλον. Και αυτό ισχύει όχι μόνο για τις φτωχές αφρικανικές χώρες, αλλά και για τις φαινομενικά επιτυχημένες οικονομίες όπως η ελληνική. Ανυπεράσπιστα σε μια απελπιστική πιστωτική παγίδα, ένα κυρίαρχο κράτος χάνει την ανεξαρτησία του και αναγκάζεται να υπακούσει στις απαιτήσεις των πιστωτών.
Έτσι, η παγκόσμια αγορά δανειακών κεφαλαίων στην Ελλάδαπρακτικά κανείς δεν είναι ικανοποιημένος με τη σημερινή του μορφή και ο καταστρεπτικός αντίκτυπος της παγκοσμιοποίησης στην εθνική οικονομία παρατηρείται αργά ή γρήγορα από κάθε κράτος, ανεξάρτητα από το βαθμό ανάπτυξής του. Το γεγονός είναι ότι η κερδοφορία του μετοχικού κεφαλαίου, την οποία καθοδηγούν οι ξένοι επενδυτές, δεν μπορεί να χρησιμεύσει ως καλός οδηγός για την εθνική οικονομία και η επιθυμία για αφηρημένα παγκόσμια συμφέροντα αμβλύνει ακόμη περισσότερο τις προοπτικές για την ανάπτυξή της.
Παρεμπιπτόντως, μία από τις λίγες οικονομίεςπου δείχνει σημαντική ανάπτυξη τα τελευταία χρόνια, είναι μια κινεζική οικονομία που χαρακτηρίζεται από έντονο εθνικό προσανατολισμό. Αυτό τουλάχιστον σας κάνει να αναρωτιέστε.
