Τέτοιες ιαπωνικές συγγραφείς είναι πολύ δημοφιλείς τώρα,όπως ο Haruki Murakami και ο Ryu Murakami, αλλά ο σύγχρονος αναγνώστης πιθανότατα δεν γνωρίζει ότι η ιστορία της νέας ιαπωνικής πεζογραφίας στη Ρωσία άρχισε πολύ μακριά από αυτές. Στην καταγωγή του ήταν τα έργα του Akutagawa Ryunosuke. Θα μιλήσουμε για αυτά τα τρία άτομα σε αυτό το άρθρο. Δεδομένου ότι οι πρώτοι μπορούν να κατηγοριοποιηθούν δικαιολογημένα ως «σύγχρονοι ιαπωνικοί συγγραφείς», αξίζει πρώτα να συζητήσουμε τα έργα του Akutogawa και τα δύο έργα του: "Η ζωή ενός ηλίθου" και "Gears".
Для тех, кто более или менее знаком с японской από τη λογοτεχνία, δεν θα είναι είδηση ότι το οικόπεδο δεν καταλαμβάνει το σημαντικότερο μέρος σε αυτό. Αυτό είναι, για παράδειγμα, η ποίηση του Basho. Στην πραγματικότητα, πρόκειται μόνο για παρατηρήσεις που ομοιοκαταληφθούν με κάποιο τρόπο. Και αν ανοίξουμε, για παράδειγμα, "Η ζωή ενός ηλίθωπου", τότε σκοντάφτουμε ακριβώς στην ίδια πεζογραφία. Το βιβλίο αποτελείται από πολύ μικρές ιστορίες, σκίτσα. Μόνο μετά την ανάγνωση όλων αυτών, η όλη εικόνα σχηματίζεται στο κεφάλι του αναγνώστη. Το επίκεντρο του έργου της Akutagawa είναι ότι τα ίδια τα σκίτσα είναι εξίσου πολύτιμα και η μεγάλη εικόνα.
Ποια είναι η σχέση μεταξύ της πεζογραφίας του Ryunosuke και του FedorMikhailovich; Πρώτον, ο Akutagawa γνώριζε και αγαπούσε τη ρωσική λογοτεχνία, δεύτερον, ο Ιάπωνας συγγραφέας, όπως ο Ρώσος, απεικόνιζε την ύπαρξη ενός ατόμου σε ακραίες και οριακές καταστάσεις, όπου η ζωή έρχεται σε επαφή με την παραφροσύνη και το θάνατο. Η φρίκη του "γρασίδι" είναι επίσης στο γεγονός ότι είναι αυτοβιογραφικά.
Το "Gears" και το "Life of an idiot" είναι δείγματααυτοκράτορας συγγραφέας πεζογραφία. Πέθανε νωρίς, σε ηλικία 35 ετών έβγαλε μια θανατηφόρα δόση Veronal. Με την κυριολεκτική και εικαστική έννοια τα χαμένα νεύρα. Αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι η πεζογραφία του είναι ενδιαφέρουσα μόνο για τους ψυχολόγους, τους ψυχίατρους και τους γιατρούς, καθόλου. Η πεζογραφία του Akugatava θα απευθύνει έκκληση σε όλους εκείνους που ενδιαφέρονται για την πραγματική, καλή λογοτεχνία και τα απόλυτα, «καταραμένα» ζητήματα της ανθρώπινης ύπαρξης. Και τώρα είναι καιρός να μιλήσουμε για το θέμα "Οι σύγχρονοι ιαπωνικοί συγγραφείς".
Αν και οι σύγχρονοι Ιάπωνες συγγραφείς έχουν διατηρήσει μια ορισμένη εθνική ταυτότητα, έχουν γίνει πολύ "δυτικοί": τα έργα τους είναι ως επί το πλείστον οικόπεδο, το οποίο αντικατοπτρίζεται στην αφήγησή μας.
"Η χώρα των θαυμάτων ..." είναι σαν μια παρατεταμένη πτώση μέσατρύπα κουνελιού Ο πρωταγωνιστής είναι ένα ειδικό είδος ειδικού κρυπτογράφησης που ονομάζεται ανακάτεμα. Η ουσία της μεθόδου είναι ότι το κείμενο είναι κωδικοποιημένο μέσα από μια ιστορία που υπάρχει μόνο στο κεφάλι του shuffler, και αυτό συμβαίνει ασυνείδητα. Ωστόσο, ο καθηγητής-εφευρέτης της μεθόδου διαπίστωσε ότι όλοι οι εμπειρογνώμονες, εκτός από τον κύριο χαρακτήρα, πέθαναν κατά τη διάρκεια του πειράματος. Και όλος ο επιστήμονας του βιβλίου προσπαθεί να τον σώσει. Για να γίνει αυτό, κατεβαίνουν στον υπόκοσμο, το πέρασμα στο οποίο ανοίγει στο ντουλάπι του καθηγητή, συναντιούνται με τρομακτικά πλάσματα που εξαπλώνουν ψυχρό φόβο, τρέχουν από μια πλημμύρα που τα ξεπερνά αργά, ανεβαίνουν σε μια σκάλα σχοινιού σε έναν υψηλό πύργο.
Και ο κύριος χαρακτήρας αποφασίζει να μείνει στο εσωτερικόκόσμο του κεφαλιού του, που σημαίνει το θάνατο του σώματος. Αυτή η ιστορία ξεδιπλώνεται σε κάθε δεύτερο κεφάλαιο του βιβλίου και αρχικά δεν έχει καμία σχέση με την κύρια πλοκή.
Στο κεφάλι του ήρωα υπάρχει μια ολόκληρη πόλη, γύρωείναι ένας ψηλός τοίχος. Οι ντόπιοι έχουν ένα τέτοιο έθιμο: κάθε εισερχόμενο κόβει τη σκιά. Ο ήρωας παίρνει δουλειά ως βιβλιοθηκάριος σε αυτή την πόλη. Η κύρια λειτουργία του είναι να διαβάζει τα παλιά όνειρα που τοποθετούνται στα κρανία νεκρών ζώων.
Κανείς δεν μπορεί να εγκαταλείψει την πόλη, επειδή ο τοίχος είναι ψηλός,και η σκιά ζει χωριστά από το άτομο όχι περισσότερο από μία εβδομάδα. Αλλά ο κύριος χαρακτήρας, ακόμα και να βρει διέξοδο, δεν μπορεί να εγκαταλείψει αυτόν τον κλειστό κόσμο, ο οποίος θα εξαφανιστεί εάν παραμείνει ζωντανός.
Αυτές είναι οι περίεργες σκηνές που προτιμούν οι σύγχρονοι ιαπωνοί συγγραφείς, τότε όλα θα είναι ακόμα "θαυμαστά και παράξενα", όπως είπε ο Λ. Κάρολ.
Ίσως το πιο διάσημο έργο του συγγραφέα.Ένα μυθιστόρημα για δύο παιδιά. Είχαν την τύχη να επιβιώσουν αφού οι μητέρες τους άφησαν τα νεογέννητα μωρά τους στις αποθήκες. Είναι σχεδόν η ίδια ηλικία, πολύ παρόμοιες και έχουν τα ίδια ψυχολογικά προβλήματα: τον φόβο του περιορισμένου χώρου και τις σχετικές δυσκολίες.
Μόλις οι άνθρωποι αυτοί θεραπεύονταν με τους ήχους του καρδιακού παλμούμια έγκυος γυναίκα, αλλά στη συνέχεια, στην αναταραχή της ζωής τους, ξέχασαν αυτόν τον ήχο. Αλλά όλη τη ζωή του έψαχνε. Τους χρειάστηκαν πολλά για να θυμηθούν. Ένας αδελφός έπρεπε να ζήσει στο μολυσμένο τμήμα της πόλης, όπου αγγίζει τα κόκκινα βαμμένα αντικείμενα και επιφάνειες υπόσχεται έναν αργό και οδυνηρό θάνατο, αλλά και να βρει το δηλητηριώδες αέριο «Datur» και να τα δηλητηριάσει σε μια πολλών εκατομμυρίων πόλεων για να σπείρει το χάος.
Το δεύτερο έπρεπε να προχωρήσει πολύ:να γίνει ένα σούπερ σταρ, να κόψει την άκρη της γλώσσας σας, να τρελαθεί, να σκοτώσει ακούσια τη δική σας μητέρα και να πάει στη φυλακή. Και όλα αυτά είναι μόνο για τη συνειδητοποίηση ότι κάθε μητέρα δίνει το μήνυμα στο παιδί της: "Ζήστε! Η καρδιά μου κτυπά για σένα".
Για τον αναγνώστη, μακριά από φιλολογικές απολαύσεις,μόνο μία ερώτηση είναι σημαντική για το ποιος θα επιλέξει να διαβάσει το βράδυ. Η απάντηση δείχνει: ανάλογα με το τι θέλει ένα άτομο να γνωρίσει από την ιαπωνική πεζογραφία.
Για παράδειγμα, οι σύγχρονοι συγγραφείς εκπροσωπούνται απόεδώ, μπορείτε να διαβάσετε τις καθημερινές, μετά από μια κουραστική εργάσιμη ημέρα. Παρά το περίτεχνο οικόπεδο, τα έργα τους δεν απαιτούν πνευματική ένταση από τον αναγνώστη. Κατά συνέπεια, είναι καλύτερο να μετακινήσετε το Akutagawa το Σαββατοκύριακο, όταν το κεφάλι του αναγνώστη θα είναι φρέσκο και δεκτικό στην ομορφιά του στυλ. Σε ακραίες περιπτώσεις, μπορείτε να έχετε ένα σημειωματάριο (ή φύλλο χαρτιού) στο εξώφυλλο του οποίου θα γραφτεί: "Ιαπωνικός συγγραφέας και ένα πρόγραμμα για την ανάγνωση των έργων του". Αν είναι δύσκολο για ένα άτομο να κάνει το μυαλό του, ας προσπαθήσουμε να παρατηρήσουμε το σύστημα στην αυτοδιδασκαλία του.
