Ο Hermann Heinrich Gossen (1810-1858) έλαβενομικής εκπαίδευσης, και σε ηλικία 37 ετών αποχώρησε και αφιερώθηκε πλήρως στην οικονομική επιστήμη. Είναι ο συντάκτης ενός ενιαίου έργου που δημοσιεύθηκε το 1854, και το ίδιο έτος αποσύρθηκε από την πώληση λόγω της πλήρους έλλειψης ζήτησης.
Ο Gossen ανέπτυξε και τεκμηρίωσε οικονομικά τη θεωρίατην οριακή χρησιμότητα και τις κύριες διατάξεις της. Ένα από τα κύρια αξιώματα ονομάστηκε από τους οπαδούς ως εξής: ο νόμος του Gossen. Η σημασία του συγγραφέα στον κόσμο των οικονομικών έχει αυξηθεί τόσο πολύ που το 1997, καθιερώθηκε ένα βραβείο του ονόματός του με ονομαστική αξία 10.000 ευρώ. Απονέμεται, όπως και το βραβείο Νόμπελ στα οικονομικά, για ανακαλύψεις ή λαμπρές θεωρίες στον τομέα αυτό, ο απώτερος στόχος της οποίας είναι η βελτίωση της ζωής μιας κοινωνίας ή της ανθρωπότητας στο σύνολό της.
Η ουσία του δεύτερου νόμου είναι η εξής -η καλύτερη κατασκευή της ζήτησης (κατανάλωση) λαμβάνεται όταν πληρούνται οι οριακοί βαθμοί σκοπιμότητας όλων των διαθέσιμων αγαθών. Και πάλι, με το παράδειγμα των τροφίμων - το κύριο πιάτο και το πιάτο πρέπει να συνδυαστούν σε τέτοιες ποσότητες και για τέτοια χρήματα ώστε η κατανάλωσή τους να αποφέρει το μέγιστο όφελος.
Ο πρώτος και ο δεύτερος νόμος του Gossen προωθήθηκανη περαιτέρω ανάπτυξη της οικονομικής σκέψης, αποτέλεσε τη βάση της τιμολόγησης, εξήγησε ορισμένες διατάξεις μιας οικονομίας της αγοράς, χρησιμοποιούνται για μαθηματικούς υπολογισμούς της καπιταλιστικής ζήτησης και προσφοράς. Υπάρχει μια τέτοια άποψη ότι οι νόμοι εξήγησαν μέχρι τότε μια ακατανόητη διάταξη σχετικά με το γιατί ένα γενικά άχρηστο διαμάντι είναι ασύγκριτα ακριβό σε σύγκριση με το νερό που είναι απαραίτητο για την ανθρώπινη ζωή.
Вначале закон Госсена носил всеобъемлющий χαρακτήρα, δηλαδή όλα τα ανθρώπινα συναισθήματα και ανάγκες έπεσαν κάτω από τη δράση του. Στη συνέχεια αναθεωρήθηκε αυτός ο absolutism, δεδομένου ότι σε ορισμένες περιπτώσεις η επίδραση του νόμου της μείωσης της χρησιμότητας απέφερε εντελώς αντίθετα αποτελέσματα. Συνήχθη το συμπέρασμα ότι εφαρμόζεται μόνο σε ένα μάλλον στενό κύκλο απαραίτητων καταναλωτικών αγαθών (προσιτό φαγητό) και οι απολαύσεις δεν εμπίπτουν στο πεδίο εφαρμογής αυτού του νόμου.
Και εδώ ο νόμος του Gossen τεθεί σε ισχύ, το οποίοδικαιολογείται επίσης από μαθηματικούς υπολογισμούς, έχει τις δικές του εξισώσεις και σχήματα, συμπεριλαμβανομένου του σχήματος της "καμπύλης αδιαφορίας". Αποτελείται από δύο επιλογές. Ο πρώτος θεωρεί μια αυτοδύναμη μονάδα διαχείρισης (γεωργία επιβίωσης), τοποθετημένη σε συνθήκες αυστηρής απομόνωσης. Σκοπός του πειράματος είναι να καθιερωθεί η απαραίτητη εύλογη παραγωγή και κατανάλωση αγαθών.
Η επόμενη επιλογή προβλέπει την παρουσίαμια συγκεκριμένη οντότητα με συγκεκριμένο χρηματικό ποσό και καθορίζει τις τιμές σε μια οικονομία βασικών εμπορευμάτων. Δηλαδή, οι τιμές και ένα πορτοφόλι χρησιμεύουν ως περιοριστές της κατανάλωσης αγαθών. Ο στόχος είναι, μέσω της δοκιμής, να βρεθεί το βέλτιστο ποσό των παροχών που διατίθενται σε αυτές τις συνθήκες, ικανές να παρέχουν μέγιστη ικανοποίηση στο άτομο.
Οι οπαδοί του Gossen έβαλαν αυτούς τους νόμους μέσαΗ βάση των υπολογισμών ζήτησης και τιμολόγησης. Εάν θεωρήσουμε αυτό το αξίωμα ως παράδειγμα μιας εβδομαδιαίας μερίδας ενός συγκεκριμένου ατόμου, τότε με τον συνολικό αριθμό των αγορασθέντων προϊόντων, οι τελευταίες μερίδες θα έχουν ίση οριακή χρησιμότητα, είτε πρόκειται για λεπτή γεύση είτε για ψωμί. Ο νόμος αυτός ονομάζεται ο δεύτερος νόμος του Gossen.
Η κύρια κριτική της θεωρίας που αναπτύχθηκε από τον Gossen,και τα κύρια αξιώματα υπογραμμίζονται από την υποκειμενικο-ιδεαλιστική προσέγγιση της διανομής και της κατανάλωσης αγαθών, θεωρώντας τα ως βάση για την ανάπτυξη της κοινωνίας. Ταυτόχρονα, η παραγωγή και η κοινωνική της ουσία αγνοούνται εντελώς. Όσον αφορά τη "χυδαιότητα" της θεωρίας περιθωριακής χρησιμότητας, ο K. Marx έδωσε ένα παράδειγμα επιλογής χρησιμότητας μεταξύ ενός μήλου και ενός βιολιού. Θεώρησε ότι είναι αδύνατο ακόμη και να θέσει ένα τέτοιο ερώτημα εντός των ορίων της κοινής λογικής.
