Ανάλυση του ποιήματος "Ο θάνατος του ποιητή" Lermontov M. Yu.

Το ποίημα «Ο θάνατος του ποιητή» του Λερμόντοφ είναιαφιέρωμα στην μεγαλοφυία του μεγάλου Ρώσου ποιητή - Alexander Sergeyevich Pushkin. Ο Μιχαήλ Γιούριεβιτς θαύμαζε πάντα το ταλέντο του σύγχρονου του, πήρε ένα παράδειγμα από αυτόν. Για το λόγο αυτό, σοκαρίστηκε από την είδηση ​​του θανάτου του Πούσκιν. Ο Λερμόντοφ ήταν ο πρώτος που εξέφρασε τη διαμαρτυρία του προς την κοινωνία, τις αρχές και αλήθεια περιέγραψε τα γεγονότα εκείνης της εποχής. Δεν καταλαβαίνει ότι ένα τόσο ειλικρινές, ανοιχτό και ταλαντούχο άτομο όπως ο Αλέξανδρος Σεργκέιεβιτς μπορεί να κάνει ανόητους, άπληστους ανθρώπους στην κοινωνία που τον ζηλεύουν μόνο και τον διασκεδάζουν πίσω από την πλάτη του.

Από το ποίημα "Ο θάνατος του ποιητή" του Lermontov μεαπό τις πρώτες γραμμές γίνεται σαφές ότι ο συγγραφέας κατηγορεί το θάνατο ενός ατόμου όχι του ίδιου του μονομάχου Dantes, αλλά ολόκληρης της κοινωνίας. Ο Μιχαήλ Γιούριεβιτς γνώριζε καλά ότι τα τελευταία χρόνια της ζωής του, ο Πούσκιν γελοιοποιήθηκε, αντιμετωπίστηκε σαν δικαστής. Ο ποιητής υπέφερε μόνος του από μια παρανόηση, αλλά δεν μπορούσε να κάνει τίποτα.

Η κοροϊδία της μοίρας του Lermontov είναι το γεγονός ότιένας άνθρωπος που περιφρόνησε τη ρωσική κουλτούρα και παραδόσεις σήκωσε το χέρι του στη μεγάλη ρωσική ιδιοφυΐα. Όμως, όχι μόνο ο Ντάντς φταίει για αυτό που συνέβη, ένα περιβάλλον που έκανε τα πάντα για να αυξήσει τα πάθη στο όριο και να προκαλέσει μίσος μεταξύ τους δύο ανδρών θα έπρεπε να είχε καταλάβει ότι θέτει σε κίνδυνο τη ζωή ενός ανθρώπου που έχει εμπλουτίσει το θησαυροφυλάκιο του ρωσικού πολιτισμού. Μετά τον θάνατο του Πούσκιν, πολλοί άνθρωποι που τον περιφρόνησαν φορούσαν μάσκα παγκόσμιας θλίψης και ο Μ. Λερμόντοφ θεωρεί αυτή την εκδήλωση υπερβολικής υποκρισίας.

Ο θάνατος του ποιητή αποτελείται από δύο μέρη.Η αρχή του ποιήματος είναι μια κομψότητα, στο δεύτερο μέρος η σάτιρα είναι καθαρά ορατή. Πρώτον, ο Μιχαήλ Γιούριεβιτς απλώς μιλάει για τα γεγονότα που συνέβη και κατηγορεί τους υπεύθυνους για το θάνατο ενός ταλαντούχου ατόμου. Στη συνέχεια, απορρίπτει αυτούς που τολμούν να δικαιολογήσουν τους δολοφόνους του Πούσκιν. Το ποίημα «Ο Θάνατος του Ποιητή» του Λερμόντοφ είναι μια έκκληση για τους αναίσθητους απογόνους των πλούσιων και επιδραστικών γονέων, τη λεγόμενη «χρυσή νεολαία». Είναι σίγουρος ότι αργά ή γρήγορα θα πάρουν αυτό που τους αξίζει.

Το γεγονός ότι σε αυτήν τη γη δεν υπάρχει αλήθεια, ούτε καναμφιβάλλει για τον Mikhail Lermontov. «Ο θάνατος ενός ποιητή» είναι μια πρόκληση για μια αλαζονική κοινωνία, συνηθισμένη να επιλύει όλα τα προβλήματά της και να περνά μέσα από το κέρμα. Υπάρχει όμως το αφθορή δικαστήριο του Θεού, και εκεί όποιος είναι ένοχος για το θάνατο του Πούσκιν θα λάβει αυτό που τους αξίζει. Ο συγγραφέας του ποιήματος είναι σίγουρος ότι οι δολοφόνοι δεν θα μπορέσουν ποτέ να ξεπλύνουν το δίκαιο αίμα ενός μεγάλου άνδρα με το άχρηστο αίμα τους.

Ο «θάνατος ενός ποιητή» του Λερμόντοφ είναι δίκαιοςτην κατηγορία ολόκληρου του περιβάλλοντος του Πούσκιν, ο οποίος απέτυχε να τον στηρίξει, αλλά καταπατήθηκε μόνο στη λάσπη. Ο Μιχαήλ Γιούριεβιτς είναι από πολλές απόψεις παρόμοιος με το είδωλό του · αυτός, επίσης, δεν ήταν κατανοητός από τους συγχρόνους του. Αυτός, όπως και ο Αλέξανδρος Σεργκέιεβιτς, πέθανε σε μονομαχία. Αλλά σε καμία περίπτωση η σφαίρα δεν προκάλεσε το θάνατο και των δύο ιδιοφυών, σκοτώθηκαν από αδιαφορία, περιφρόνηση, απόλυτη παρεξήγηση, το φθόνο της κοινωνίας. Τόσο ο Πούσκιν όσο και ο Λερμόντοφ κατάλαβαν ότι δεν θα μπορούσαν να ζήσουν σε έναν κόσμο όπου οι ποιητές εξομοιώνονται με αστεία δικαστών, κάτι που μπορεί να είναι ο λόγος που πέθαναν τόσο νωρίς.