De uitdrukking "overeenkomst van intentie" is door velen gehoord. Maar wat betekent het in de praktijk, hoe moet het worden opgesteld en waar moet bij het ondertekenen van zo'n document rekening mee worden gehouden?
De intentieverklaring is inherent dichtbijovereenkomst onder voorbehoud. Het verschilt er echter op een aantal punten van. Ten eerste legt de intentieverklaring niet vast, maar formuleert alleen de wil van de partijen om in de toekomst een bepaalde overeenkomst te ondertekenen, samen te werken, om gezamenlijk een activiteit uit te voeren.
Meestal worden ze er niet in aangegeven en zijn ze moeilijktijdsspanne. Men kan zeggen dat de overeenkomst van opzet veeleer psychologische dan juridische kracht heeft, juist vanwege de vage bewoordingen. Ten tweede legt dit document, in tegenstelling tot de voorlopige overeenkomst, geen verplichtingen op aan de partijen. Het stelt alleen dat de deelnemers in de toekomst (meestal voor onbepaalde tijd of zich uitstrekken over meerdere jaren) rekening zullen houden met verschillende aspecten van samenwerking: van prijsvoorwaarden, specificaties van specifieke goederen en diensten, van voorwaarden tot sancties en jurisdictie. De intentieverklaring om een overeenkomst te sluiten (bijvoorbeeld koop en verkoop, verhuur, overdracht van rechten, etc.) beschrijft deze details echter niet.
Meestal wordt een dergelijk document opgesteld om samen te vatten, rapporten op te stellen over verschillende vergaderingen en onderhandelingen.
Daarin, in min of meer officiële vormde goodwill van de partijen wordt geregistreerd om in de toekomst relaties voort te zetten en te ontwikkelen. Dergelijke documenten worden vaak ondertekend door verschillende organisaties en instellingen - van overheid en diplomatiek tot liefdadigheid en creatief. Verplichtingen, evenals sancties voor hun overtreding, overmacht of specifieke voorwaarden worden echter niet verstrekt. Niettemin wordt de intentieovereenkomst een bepaalde mijlpaal in de relaties van de partijen. Het kan ook dienen als een soort aanbeveling, bevestiging van de betrouwbaarheid en het prestige van de onderhandelaars. De voorwaarden voor beëindiging van een dergelijk document worden in de regel niet geïmpliceerd, dat wil zeggen dat het de partijen vrij staat om te allen tijde afstand te doen van hun intenties en plannen. De impact op de tegenpartij en het bedrijfsleven is nogal psychologisch. De ondertekenaars van een dergelijk document, die als serieuze partners willen worden beschouwd, kunnen hun reputatie niet veronachtzamen en onredelijk plannen laten varen.
De intentieverklaring om te kopen en verkopen heeft
zinvol in het geval van bijzonder grote transacties. Vaak hebben de partijen, na onderhandelingen met potentiële partners, na bespreking van de algemene voorwaarden en alvorens deze te specificeren, de mogelijkheid om de betrouwbaarheid van een potentiële tegenpartij zowel te analyseren als in detail te bestuderen en de resultaten van de transactie te voorspellen. Tegelijkertijd geeft de intentieovereenkomst in dit geval meer gewicht en stevigheid aan de plannen. Het verschilt natuurlijk zowel van een belofte als van een voorlopige overeenkomst, aangezien het niets garandeert en geen verplichtingen oplegt. Niettemin wordt in zakenkringen de ondertekening van een dergelijk document als een goede vorm beschouwd.
