Surowica krwi to nic innego jak jej osocze,pozbawione elementów kształtowych i fibryny. Powstaje w wyniku pewnych reakcji chemicznych. Serum można otrzymać na dwa sposoby: neutralizując fibrynogen jonami wapnia oraz w wyniku naturalnego krzepnięcia krwi.
Proces jego uzyskiwania nazywa się„defibrynacja”. Technologicznie wygląda to tak: krew zebrana w naczyniu krzepnie samorzutnie, zamieniając się w ciągły skrzep fibryny. Ten ostatni wychwytuje uformowane elementy krwi i przy dłuższym staniu stopniowo wyciska z siebie żółty płyn. To jest surowica krwi.
Kolor serum wynika z obecności w nimpewna ilość bilirubiny. Jego wzrost wskazuje na występowanie zaburzeń metabolizmu pigmentu. Zwykle surowica krwi jest przezroczysta. Ale po zjedzeniu staje się lekko mętny, co ułatwia domieszka kropelek tłuszczu. Napięcie powierzchniowe surowicy krwi jest znacznie niższe niż wody.
Prawidłowe stężenie białka w surowicywaha się od sześciu do ośmiu procent. W swoim składzie zawiera głównie albuminę (4,5-6,5%) i globulinę (1,9-2,2%). Duże znaczenie kliniczne mają zmiany w proporcjach tych związków białkowych, a także ich ilościowe fluktuacje. Jednak ta kwestia nie została jeszcze w pełni zbadana.
Refrakcja surowicy praktycznie nie występujezmiany pod wpływem czynników fizjologicznych, takich jak skutki zabiegów hydroterapii lub normalnego przyjmowania pokarmu Jednak długotrwały post może prowadzić do obniżenia poziomu białka w surowicy. Wręcz przeciwnie, praca mięśni praktycznie nie wpływa na jej załamanie.
Spadające białko surowicyobserwowane w ostrych chorobach zakaźnych. W takim przypadku poziom związków białkowych niezależnie powraca do normy w okresie rekonwalescencji. Wyjątkiem jest gruźlica, w której całkowita ilość białka, w szczególności globuliny, znacznie wzrasta.
Jeśli chodzi o zakres zastosowania, najczęściejsurowicę krwi stosuje się podczas przeprowadzania biochemicznego badania krwi, badania go na obecność chorób zakaźnych, oceny skuteczności szczepień, a także określenia grupy.
Obecnie w praktyce lekarskiejstosowane są dwie różne metody, z których jedną jest oznaczanie grupy krwi za pomocą standardowych surowic. Aby uniknąć błędów, należy używać tylko aktywnych surowic o wystarczająco wysokim mianie. Badania prowadzone są w pomieszczeniu, w którym temperatura powietrza nie powinna przekraczać 25 stopni Celsjusza. Uzyskane wyniki należy ocenić nie wcześniej niż 5 minut od rozpoczęcia badania.
Technika tej procedury jest następująca. W pierwszej kolejności należy określić miano rozcieńczonej surowicy, które nie powinno być niższe niż jeden do trzech. W tym celu z każdej tuby pobiera się dwie duże krople, które nakłada się na płaską powierzchnię. Następnie do każdej z tych kropli dodaje się erytrocyty z innych grup i miesza z surowicą. Po pięciu minutach określa się ostatnią kroplę, w której miała miejsce aglutynacja. To jest największe rozcieńczenie. Ten proces nazywa się „miano hemaglutynacji surowicy”.
Następnie na szkiełku lub płytce za pomocąpipety nakłada się jedną dużą kroplę standardowej surowicy, po czym łączy się ją szklanym prętem z kroplami krwi. Po pięciu minutach do każdej mieszaniny kropli dodaje się jedną kroplę soli fizjologicznej, a następnie ocenia się wyniki. Chodzi o proces określania grupy krwi przy użyciu standardowych surowic.
Podsumowując wszystkie powyższe, należynależy zauważyć, że obecnie surowica krwi jest nie tylko niezbędnym odczynnikiem, ale także głównym składnikiem aktywnym wielu leków stosowanych w leczeniu wielu chorób zakaźnych.
