Malowanie „Paryża” i innych dzieł Konstantina Korovina

Urodzony w Moskwie (1861 g.), a odwiedzając stolicę Francji po raz pierwszy w 1887 roku, K.A. Korovin na zawsze zakochał się w tym świątecznym mieście i sztuce impresjonistów. Czasami ma się wrażenie, że przed oczami Konstantina Aleksiejewicza zawsze był hałaśliwy i wesoły obraz - Paryż. Przybył do niego w 1892, 1893, potem niejednokrotnie w pierwszej dekadzie XX wieku, a od 1923 roku tam mieszkał. Miasto o każdej porze dnia zajmowało jego wyobraźnię.

Budzą się Paryżanie

Artysta spogląda na miasto z góry.To jest obraz „Paryż. Poranek ”(1907). Bez świateł miasto rozświetla jedynie pomarańczowa plamka słońca. Wszystko spowija szara mgła, przez którą prawie nie widać ścian, okien z gzymsami, wąskiej uliczki z rzadkimi przechodniami. Z kominów unoszą się kłęby dymu. Wszystkie domy straciły swoją przejrzystość. Malowanie „Paryż. Poranek ”stwarza wrażenie chłodu i niewygodnego życia zawodowego. Zupełnie inny nastrój wywołują wieczorne i nocne krajobrazy Paryża.

Wspomnienia współczesnych o K. Korovinie

Był wesołym i czarującym rozmówcą, któryjego historie mogą urzekać i romantyczne młode damy Turgieniewa oraz ich ciotki i babcie. Był duszą i ulubieńcem każdej firmy. Nieprzypadkowo ten żartowniś o wesołym charakterze odnalazł własny styl artystyczny. Każdy obraz „Paryż” (1907, 1933) powie więcej o artyście niż wszystkie wspomnienia. Późnym wieczorem i nocą jasne światło zalewa place i bulwary, po których paryżanie spacerują lub wracają z teatrów i restauracji. I jak dobry jest Moulin Rouge - źródło radości i radości z gorączkowego życia.

Jakimi kontrastującymi kolorami jest gęsto wypełniony!Jasna zieleń drzew, oświetlonych jak słońce wieczornymi światłami, otacza czerwony młyn, którego ostrza są usiane światłami. Ultramarynowa elewacja lewej strony budynku harmonijnie łączy się z opalizującym zielonym kolorem koron drzew i kontrastuje z bokiem, pomalowanym na radosny szkarłat. Pod płaskim dachem Moulin Rouge jest nieznośnie jasno od ogromnej liczby świateł. To światło zalewa, lekko osłabiając, cały obszar przed nim. Kontury ludzi i samochodów są na nim ledwo widoczne. Wspaniały, stworzony dla zabawy, Moulin Rouge przyciąga widza.

Miasto wieczorem

Obraz „Paryż po deszczu” jest pełen smutku i przygnębienia.Mimowolnie przychodzą mi na myśl słowa Paula Verlaine'a: ​​„Niebo nad miastem płacze, a moje serce płacze”. Miasto jest ciemne, matowe, zarysy pni bez listowia i sylwetki domów są ledwo widoczne. A obok, dla kontrastu, można umieścić nocny bulwar Paryski, który odchodzi w dal, gdzie otwiera się niewyraźnie błękitne niebo.

Jego refleksy zmieniają kolor na niebieski na chodniku i pokrywieniebieskawo-czarne krawędzie domów w oddali. Ze światła latarni i świateł reklamowych w małych kawiarniach, elewacjach domów z czerwonej cegły ze świecącymi oknami, wyraźnie widać jasne samochody na chodniku. Pod ich światłem bawi się czerwono-złotymi odcieniami. Po raz kolejny otwiera się przed nami miejskie wakacje, miejskie marzenie, w którym każdy z chęcią będzie spacerował, zwłaszcza jeśli ma w ręku szkicownik lub sztalugę.

Romans z Paryża

Pełen emocji i wysublimowanych entuzjastycznych uczućnastrój tworzą obrazy Paryża wieczorem i nocą K. Korovina: jasne światło i refleksy jego świateł, próżność czy niespieszny ruch inteligentnych przechodniów, migających samochodów. Patrzymy na obraz i widzimy spektakl jak na scenie, chociaż artysta nie ustawił przed sobą efektu scenicznego. Paryż sprawia, że ​​prawdziwy obraz jest bardziej spektakularny i fantastyczny. Widok z okna lub balkonu otwiera przedstawienie teatralne na ulicy. Coś się w nim ciągle dzieje. Tylko artysta zatrzymuje się przed nami na chwilę piękna.

Przekazywana jest romantyczna postawa malarzawidza siłą kontrastów kolorów. Jesienny „Paryż” (1933) jest zalewany złotym światłem. Złoto-czerwone liście na drzewach błyszczą. Na srebrzystym wieczornym niebie pojawiają się fioletowe odcienie. Zarysy domów chowają się i rozpływają, ale kawiarnie i restauracje pod namiotami są jasno oświetlone, przez ulicę przechodzą liczni piesi, samochody jeżdżą żwawo, życie jest pełne nieznanych nam przygód i nagłych lub planowanych spotkań.

Po kolejnym deszczu

Znowu padało, ale co za radość! Paryż ma wiele twarzy.

Zanim namalujesz „Paryż po deszczu”.Fotografia nie oddaje wszystkich świątecznych odcieni eleganckiej ulicy, braku rutyny we wszystkim. Niebieskawo-liliowe niebo, wszystko w skomplikowanych odcieniach, odbija się na chodniku. Mieszają się ze światłem z licznych kawiarni i odbijają się w czerwono-pomarańczowych ceglanych ścianach budynków mieszkalnych. Okna, obramowane niebieskimi okiennicami, jarzą się ciepłym złotem. Kolorystyka obrazu oparta jest na trzech klasycznych kolorach: czerwonym, żółtym i niebieskim. Przywodzą na myśl ulubione kolory renesansu, przeniesione na XX wiek. Obraz „Paryż po deszczu” (autorstwa K. Korovina) odzwierciedla muzykę duszy artysty. Na tym płótnie żyje jakiś nieuchwytny urok, nowe rozumienie piękna, niepokoju i uroku.

Dopuszcza się „absolutną wysokość” znaków życiamistrz, aby zobaczyć, czego inni nie zauważają. Nie możesz się tego nauczyć. Jeśli jest to dane malarzowi z natury, to wraz z ciężką pracą i umiejętnościami rodzą się arcydzieła, których jest wiele w K. Korovinie.